„Zachłysnął się wolnością i nie chciał odstąpić nikomu ani jej kawałka. Bycie z kimś zawsze wiąże się z kompromisem, czyli tak naprawdę z rezygnacją z części swojej wolności.”

"Wszystkie moje kobiety” Janusza Leona Wiśniewskiego to powieść o mężczyźnie i jego kobietach.
Bohater, naukowiec budzi się po sześciu miesiącach śpiączki w szpitalu w Amsterdamie. Znalazł się tam wkrótce po tym jak znaleziono go bez oznak życia na peronie dworca kolejowego w Apeldoorn.
Zdiagnozowano wówczas u niego wylew krwi do mózgu. Pół roku wyjęte z życia. Mężczyzna nic nie pamięta z tego okresu. W trakcie śpiączki dwa razy był w stanie śmierci klinicznej. Po przebudzeniu lekarze nie stwierdzają żadnych śladów po wylewie. Do tego zadziwiający jest stan umysłu pacjenta. Po prostu doskonały. Jakby wybudził się z długiego snu. Pewne jest, że jeszcze około pięciu miesięcy będzie musiał spędzić w szpitalu. Jego ciału potrzebna jest długa i intensywna rehabilitacja. Bohater ma więc dużo czasu na rozmyślania. Wspomina kobiety. Miał ich wiele w życiu. Po rozwodzie z Patrycją najważniejszą kobietą była i jest ich córka, Cecylka. Teraz już dorosła i samodzielna. Natomiast Milena, Daria, Ludmiła, Natalia, Justyna czy też Ewa to kobiety, które odegrały większą lub mniejszą rolę w jego życiu. On z pewnością odegrał w ich życiu istotną.
Dlatego każda z nich pojawiła się przy jego szpitalnym łóżku, by towarzyszyć mu podczas tragedii, która go dotknęła. Choć przecież nie wszystkie adorował jednakowo uważnie. W zasadzie niemal każdą zdradzał, tym samym upokarzał i krzywdził. Wspominając każdą z nich z osobna zdaje sobie sprawę, że wszystkie zawiódł. Do tego niemal całe życie pomimo tylu w nim kobiet był samotny.
Bo
“Samotność wcale nie zaczyna się od tego, że nagle nikt nie czeka na ciebie w domu.
Samotność zaczyna się wówczas, kiedy pierwszy raz odczujesz pragnienie, aby czekał tam na ciebie ktoś zupełnie inny…”

„Wszystkie moje kobiety” Janusza Leona Wiśniewskiego jest jak rachunek sumienia dorosłego mężczyzny, naukowca, który miał w życiu wiele kobiet, doświadczył prawdziwej miłości, ale i ogromnej pustki i przeraźliwej samotności. To książka o miłości i różnych jej odcieniach.
Przeplatana, nie mogłoby być inaczej u Janusza Wiśniewskiego, rozważaniami religijnymi i matematyczno-filozoficznymi. Ta książka to hołd złożony kobietom. Wydawałoby się, że żaden mężczyzn nie rozumie tak kobiet jak Janusz Leon Wiśniewski. W jednym się jednak myli. Może nie on sam, ale zaprzyjaźniony z bohaterem powieści seksuolog Andreas, doktor fizyki teoretycznej.

„Niektóre kobiety po prostu nie wiedzą, że to co przeżywają, to właśnie orgazm. Naczytały się nieprawdziwych legend o czekających je emocjonalnym trzęsieniu ziemi, tsunami i wybuchu wulkanu jednocześnie i gdy doświadczają jedynie maksimum rozkoszy, i nic poza tym, są sobą rozczarowane.”
…Panie Andreas orgazm to trzęsienie ziemi, tsunami i zwłaszcza wybuch wulkanu. Potwierdzą to kobiety, które go miały!!!

„Wszystkie moje kobiety. Przebudzenie” Janusza Leona Wiśniewskiego to najbardziej osobista powieść tego autora.To się wyczuwa czytając. GORĄCO POLECAM!

„Zachłysnął się wolnością i nie chciał odstąpić nikomu ani jej kawałka. Bycie z kimś zawsze wiąże się z kompromisem, czyli tak naprawdę z rezygnacją z części swojej wolności.”

"Wszystkie moje kobiety” Janusza Leona Wiśniewskiego to powieść o mężczyźnie i jego kobietach.
Bohater, naukowiec budzi się po sześciu miesiącach śpiączki w szpitalu w Amsterdamie. Znalazł się tam...