Czytelnikom, którzy mało znają postać Haliny Poświatowskiej radziłabym, by swoją przygodę z życiorysem poetki zaczęli od tej właśnie książki. Nie jest to stricte biografia pisarki, ale – jak pisze autorka „mała laurka, sporządzona po to, by pamięć o pisarce miłości nie zaginęła.”

Na 160 stronach trudno zawrzeć wszystko, ale otrzymujemy mnóstwo wiadomości o życiu, pragnieniach, przemyśleniach i poglądach poetki. Bo to ona sama, a nie jej twórczość, czy nawet choroba, jest tu najważniejsza. Poznajemy tu Poświatowską – kobietę. Dowiadujemy się, że lubiła się fotografować, ładnie ubierać, wydawała mnóstwo pieniędzy na książki, płyty i buty. Uzyskujemy wiadomości o jej ulubionych kolorach, zapachach, smakołykach, gatunkach kwiatów. Że – ta subtelna, delikatna kobieta – lubiła używać słów uznawanych powszechnie za niecenzuralne. Poznajemy jej lęki i prywatne demony.

Bardzo wartościowe wydaje się odwoływanie do wspomnień znajomych, przyjaciół i członków rodziny, którzy znali poetkę i mogli podzielić się swoimi doświadczeniami z nią związanymi. Sporo zdjęć Poświatowskiej – pozowanych i tych przypadkowych - ukazuje nam pisarkę w różnych sytuacjach i różnych momentach jej życia. Całość czyta się świetnie, jak wciągającą powieść, tym bardziej wartościową, że prawdziwą.

Czytelnikom, którzy mało znają postać Haliny Poświatowskiej radziłabym, by swoją przygodę z życiorysem poetki zaczęli od tej właśnie książki. Nie jest to stricte biografia pisarki, ale – jak pisze autorka „mała laurka, sporządzona po to, by pamięć o pisarce miłości nie zaginęła.”

Na 160 stronach trudno zawrzeć wszystko, ale otrzymujemy mnóstwo wiadomości o życiu,...