Pójście w ich ślady, oznaczałoby dla mnie odwrót od życia w znanej mi postaci. Wiem, że te wrażliwe ludzkie natury, mające wstręt do banalnej egzystencji, chcą budować piękno, same przy tym pogrążając się w chaosie. Istoty z gruntu szlachetne, przedkładające emocjonalne tortury nad rozkosze cielesnych doznań. Fizjonomie doszukujące się końca ziemskiej nędzy w pomnażaniu bogactwa swej duszy. Takimi je właśnie zobaczyłem i zapragnąłem chociaż przez chwilę spojrzeć na świat ich wzrokiem. Myśleć to co oni, żyć niemal pustelniczą samotnością, naznaczony cierpieniem nie mieć nic wspólnego z ludźmi. Tak można tylko przez chwilę. Przez ułamek sekundy życia, współodczuwając z bohaterami George'a Byrona. Tworząc własne piekło i wykorzystując do tego drogę, którą już przeszli ludzie spaleni na popiół od żaru miłości. To kuszące wiedzieć, że odbycie pokuty oznacza spokój. Jednak czy tak się zawsze dzieje, że po odkupieniu win przychodzi błogość? Po przeczytaniu trzech poetyckich powieści Byrona, nie jestem pewien, czy ukojenie jest nam dane na zawsze. Błogostan to tylko mrzonka, bo nic w romantycznym świecie nie jest w stanie rozwiać wątpliwości.

Chyba nikt w ostatnim okresie nie przemówił do mojego serca piękniej, niż George Byron. Nikt we mnie nie wywołał tak wielu fal uczuć, które by z takim zapamiętaniem atakowały moją wrażliwość. Spoglądanie na fantastyczną dumę Konrada przez pryzmat jego miłosnych rozterek, to niesamowite przeżycie. Wyszukaną przyjemnością można nazwać wsłuchiwanie się w huk morza, przelewającego się przez skały za którymi skryło się cierpienie Giaura. Wielką emocjonalną przygodą staje się śledzenie wzroku Manfreda, próbującego zrozumieć cały wszechświat. Ten, kto chociaż raz się zetknie z czymś takim, na zawsze zapamięta siłę byronowskiego przekazu.

Pewnie nigdy nie pojmę do końca tajemnicy utopionej w morskiej toni. Podwodny grób "Giaura" stał się dla mnie nieprzekraczalny w moich próbach zrozumienia zachowań postaci Byrona. Pochowanie Leili jest czymś zdecydowanie większym, niż tylko drżeniem przy odczuwaniu bólu serca. Również palone żywcem dusze "Korsarza", przywołują mi na myśl piekło i jego wielkie katusze. Życie, będąc wzgardzonym przez radość, przybiera postać zrozpaczonego Konrada, pokutującego przez kolejne wieki. Jego namiętność to pożar, będący świętością dla jednych a przekleństwem dla drugich. Wstrząsnął mną sceptycyzm "Manfreda" i sposób w jaki jego główny bohater poznał odpowiedzi na swoje pytania. Cierpliwość nie jest cnotą jemu przeznaczoną a rozmyślania w kamiennej wieży, stanowią poważny dodatek do życia pełnego zgryzot. Cóż można by dodać do tej krótkiej charakterystyki wiecznie pokutujących ludzi? Chyba tylko to, że w bezkresie ich wyobraźni nie ma miejsca na spokój.

Zdecydowanie tu wrócę. Przybędę uzbrojony w nowe utwory George'a Byrona i podejmę się pojęcia tego, co w swej istocie jest nie do zrozumienia. Jednak nie użyję do tego celu rozumu, lecz serca. Bo marzenia wywoływane przez angielskiego dramaturga nie mogą być pojmowane na chłodno. Potrzeba tu ogromnej wrażliwości i wręcz szaleńczej odwagi, do wejścia w ten pełen romantycznej fantastyki klimat. Pomimo tego, że dzieła Byrona działają jak liryczna trucizna, to jednak warto jej skosztować. Śmierć po niej nie jest możliwa. Jej spróbowanie wywołuje skutki, podobne do zakochania w pięknym ale nieosiągalnym przedmiocie westchnień. Spróbujcie sami, gorąco Was do tego zachęcam.

Pójście w ich ślady, oznaczałoby dla mnie odwrót od życia w znanej mi postaci. Wiem, że te wrażliwe ludzkie natury, mające wstręt do banalnej egzystencji, chcą budować piękno, same przy tym pogrążając się w chaosie. Istoty z gruntu szlachetne, przedkładające emocjonalne tortury nad rozkosze cielesnych doznań. Fizjonomie doszukujące się końca ziemskiej nędzy w pomnażaniu...

Piękne.

Piękne.