Me ciało cierpi, pragnie śmierci...
...dość bólu, tej wyniszczającej męki..., dość tortur, psychicznego znęcania..., wszystkiego dość po stokroć...

Czemu mnie tak męczysz? Ile tego będzie jeszcze trzeba znieść...? Krew, muszę się zranić!!! Niech spływa..., im szybciej się wykrwawię, tym szybciej zdechnę.
Umysł mój głupieje, traci orientację, poczucie rzeczywistości. Nie wiem już, czy ten ból jest prawdziwy, czy może to przerażający koszmar...

Nie chcę już żyć!!! Dzień, dwa, choć z trudem, można znieść, ale aż tyle? Ja już dłużej nie mogę. Jeszcze to chrupotanie, słyszę te cieniutkie pazurki skrobiące po powierzchni...Słyszę was, słyszycie mnie???!!! Wy podłe, obrzydliwe kreatury...!!!
...Słyszycie mnie ścierwa?? A tylko się zbliżcie, rozgniotę was jak najgorsze robactwo...

Czerwona linia mojej wytrzymałości już dawno została przekroczona. Kreska, za którą powinna być nicość, pustka, jałowa, niematerialna rzeczywistość. Ja chcę właśnie tam...

Wy sobie siedzicie wygodnie w foteliku, pod kołderką, z filiżaneczką kawusi albo herbatki, z książką w ręku, a ja się muszę męczyć. Tak was ciekawi, co się ze mną stanie. Ta ciekawość aż was pali. Nie możecie wytrzymać, dopóki się wszystkiego nie dowiecie...
Pewnie jeszcze czerpiecie z tego przyjemność. Chcecie się przekonać czy skonam z bólu? Jak go będę znosić? A może pragniecie doświadczyć moich cierpień, podłapać wzór i przenieść go do własnej rzeczywistości. Możliwe też, że sami lubicie krzywdzić, zadawać ból...Wszystko jest możliwe...
Bawi was moja historia. Lubicie jak ktoś na oczach waszej wyobraźni cierpi? Przeczytajcie do końca, a przekonacie się... Czytajcie dokładnie, żeby przypadkiem niczego nie przegapić. Nie może was przecież nic ominąć. Nie opuście ani jednej kartki przesiąkniętej złem, okrucieństwem, niewyobrażalnym cierpieniem, męką jakiej świat nie widział. Wystarczy, że tylko otworzycie książkę, a obłędna, obsesyjna siła zła i nienawiści uderzy w wasz umysł tak mocno, że nie będziecie wiedzieli, czy to wszystko dzieje się w waszej wyobraźni, czy może w prawdziwej rzeczywistości.
Błagam was tylko, jeśli chowacie w sobie sporej ilości pokłady wrażliwości, emocji jak do rany przyłożyć, to proszę was z całej mojej duszy, nie czytajcie tej książki. Bo ból z jakim się z wami podzielę, będzie dla was nie do wytrzymania...

Lemaitre to niezły psychol nie... Żeby napisać coś takiego, trzeba mieć nieźle w głowie nastukane.
Swoją drogą sama tak się zastanawiałam w przeszłości, zanim jeszcze ten wariat tak mnie nie potraktował, zanim nie zgotował mi takiego losu.
Przecież kiedyś czytalam, tak jak wy czytacie teraz historię o mnie. Poznawałam historie innych ludzi, postaci powołanych do życia przez swoich twórców, literackich wirtuozów, iluzjonistów słowa pisanego... Najczęściej czytałam tak mocne książki jak ta, w której teraz odgrywam główną rolę. Nigdy nie sądziłam, że przeznaczenie zgotuje mi taką przyszłość. Leamitre pewnie zobaczył mnie kiedyś na ulicy, gdy przechadzałam się ulicami Paryża. Popatrzył na mnie, zakodował sobie w umyśle wszystkie szczegóły, a na dodatek jeszcze pewnie ten zboczeniec obsadzał mnie we własnej wyobraźni w filmach dla dorosłych. Na szczęście, jeśli rzeczywiście tak było, nie dowiecie się o tym nic, a nic, bo ja już znam całą swoją historię. Wracając już do zaczętego wątku, zobaczył mnie na tej ulicy, gdzieś w Paryżu, sama pewnie nawet nie zdałam sobie sprawy, kiedy zabrał mnie mojej kochanej rzeczywistości i przeniósł do swojego świata fikcji. Często biłam się w myślach z własną wyobraźnią, zastanawiając się, czy pisarz, który w swoim umyśle tworzy tak przerażające historie, a rzeźbiąc słowem szkicuje postacie tak makabrycznie wściekłe na świat jest normalny. Bo kto o zdrowych zmysłach kreśli we własnym umyśle postacie, które tkwią w jakimś amoku, kierując się swoim socjopatycznie działającym umysłem, krzywdząc innych.
Nie mówię oczywiście, że sama jestem święta, bo każdy tak jak i ja ukrywa się w cieniu swojej własnej mrocznej strony osobowości. Każdy, tak jak i ja ma swoje ciemne odbicie, alterego, które musi się chować przed światem.
Ale powiedzcie mi, czy się jestem w błędzie, czy przypadkiem się nie mylę. Taki Lemaitre musi mieć coś z głową. Nie wiem czy się ze mną zgodzicie, czy nie... Zresztą mało mnie to obchodzi, co o tym sądzicie, ale powiem wam, co ja o tym myślę...
...otóż książka pod względem literackim to majstersztyk. Tak mocnej książki, to chyba nigdy nie miałam okazji przeczytać. Trochę wam zazdroszczę, bo gdybym była po waszej stronie i poznawała tę książkę jako czytelniczka, a moje miejsce zajełaby jakaś inna dziewczyna, wówczas byłabym pełna podziwu, dla tak mocnego, docierająca do trzewi ludzkiego umysłu, kryminału.
Lecz niestety nie jestem czytelniczką, tylko główną bohaterką...
I czytaj do końca drogi czytelniku, bo takiej książki jeszcze nie miałeś chyba okazji przeczytać. Jeśli już dobrze znasz mroczną historią przeszłości komisarza Verhoevena, to ciąg dalszy jego losów, tego jak sobie z przeszłością poradził, zszokuje cię w taki samym stopniu, co wcześniej...
Spróbujcie sobie wyobrazić sytuację, w której twoje ciało mdleje, gdyż dopadł je niewyobrażalny ból i cierpienie. Czy jesteście w stanie? Myślę, że nie...Nikt nie jest przygotowany na coś takiego!!! Co niektórzy mdleją na sam widok krwi albo skaleczą się w paluszka i wydaje im się, że niewyobrażalnie ich boli, albo niezdarnie upadną, gdzieś się stuknął, czy cokolwiek innego i robią z tego tragedię. Spróbujcie zaprzeczyć to dopadnę was w czasie snu i zgotuję wam taki koszmar, że po przebudzeniu będziecie dyszeć, sapać, pot będzie spływał z każdego kawałka waszego ciała, a lęk, który ogarnie wasz umysł dotknie was do żywego!!!
Ja, ALEX wam to obiecuję:)

Me ciało cierpi, pragnie śmierci...
...dość bólu, tej wyniszczającej męki..., dość tortur, psychicznego znęcania..., wszystkiego dość po stokroć...

Czemu mnie tak męczysz? Ile tego będzie jeszcze trzeba znieść...? Krew, muszę się zranić!!! Niech spływa..., im szybciej się wykrwawię, tym szybciej zdechnę.
Umysł mój głupieje, traci orientację, poczucie rzeczywistości. Nie...