„Dla nas najważniejsza jest nie prawda, tylko sprawiedliwość, czyż nie?”

Druga książka autorstwa Pierre’a Lemaitre, którą przeczytałem, okazuje się kolejnym strzałem w dziesiątkę. Przede wszystkim podoba mi się styl narracji, taki trochę nieobecny, z perspektywy obserwatora. Pozwala na wessanie w leniwy nurt narracji i powolne płynięcie po stronach. Właśnie, że powolne! U Lemaitre’a nie chodzi o sensacyjną fabułę, karkołomne twisty. Natomiast przez całą lekturę czułem się ofiarą suspensu, napinając zakończenia nerwowe. Prawie że od początku dana jest czytelnikowi pewna wiedza i w jej klamrach poruszamy się do samego końca.
Nie czyni to lektury jednak łatwą i przyjemną. Mamy do czynienia z tym, co ja dla siebie nazwałem już wcześniej „szkołą europejską”. Do żadnego bohatera nie przylgnie przydomek, określający postać w samych superlatywach. Przez to postacie nabierają rzeczywistego wymiaru.A jednak mimo to nadal potrafimy darzyć bohaterów sympatią. Pierre sprawia również, i dobrze że tak!, nie wykracza poza kanony realizmu. Dzięki temu normalni ludzie w normalnej sprawie mogą podejmować normalne działania przy pomocy normalnych środków. Uuuuf, za dużo normalności w tej normalności. Pewnie w nadmiarze mogłoby to nużyć, ale we właściwej dawce jest istnym remedium na wyciszenie się przy dobrej lekturze.
Pewnie "wyciszenie się" zabrzmiało jak odpowiedź psychopaty na pytanie: "Co dało Panu zabicie tych wszystkich osób?". A książka jest jednak w pełni europejską wersją trzymającego w napięciu thrillera, przy którym wyciszyć się pewnie nie każdy da radę. Jest mroczna i obnażająca jakimi czasem odpadami społecznymi są ludzie... Rozwinąłbym, ale nie zdradzę fabuły.
Pokazuje realia pracy francuskiej policji i odzwierciedla tamta rzeczywistość. Czasem nawet bawi, jak np.: „Pracują po dziesięć godzin dziennie”, co jest przedstawiane jako wyraz mega zaangażowania. No bo przecież my wiemy, ze 10 godzin to pracują lenie, a w sytuacji kryzysowej powinni dawać z siebie 14-16 godzin, nie? Ale właśnie, że realia.

Dla mnie „Alex” jest wartościowym przykładem francuskiego kryminału i na nim nie skończy się moja przygoda z twórczością Lemaitre.

„Dla nas najważniejsza jest nie prawda, tylko sprawiedliwość, czyż nie?”

Druga książka autorstwa Pierre’a Lemaitre, którą przeczytałem, okazuje się kolejnym strzałem w dziesiątkę. Przede wszystkim podoba mi się styl narracji, taki trochę nieobecny, z perspektywy obserwatora. Pozwala na wessanie w leniwy nurt narracji i powolne płynięcie po stronach. Właśnie, że powolne! U...