Na początku roku szkolnego moja siostrzeńca, obecnie siódmoklasistka, przyszła do mnie z listą lektur, które będą przerabiać na lekcjach języka polskiego. Jako jedno z pierwszych na jej liście znalazło się "Stowarzyszenie Umarłych Poetów", a z jej ust padło: "Ciociu czytałaś? Pamiętasz? Podobało ci się? Jak przeczytam to porozmawiamy, wymienimy się wrażeniami?"
No cóż...czytałam, oczywiście, że tak, chociaż nie jako lekturę szkolną, ale było to iks lat temu, więc jakby trochę szczegóły zatarły się w pamięci...
Nie mogę jednak zawieść oczekiwań, więc i ja sięgnęłam po SUP.
Cudownie było odświeżyć sobie tę historię i, co dotarło do mnie bardzo wyraźnie - spojrzeć na nią z jeszcze innej perspektywy, która wtedy, lat temu naście, była mi przecież zupełnie nieznana - z perspektywy rodzica.
Ogromną rolę w tej krótkiej, ale bardzo wartościowej książce odgrywają rodzice, którzy za wszelką cenę chcąc zrekompensować sobie swoje życiowe niepowodzenia zupełnie zamykają się na to, że ich dzieci chcą żyć własnym życiem, kroczyć swoją drogą, spełniać swoje marzenia i realizować siebie. Jakim rodzicem nie być? Kleinbaum pokazuje to bardzo dobitnie. "Stowarzyszenie Umarłych Poetów" jako lektura obowiązkowa dla rodziców - jestem za!
Książka nie traci na aktualności zupełnie. Mijają lata, a kolejne pokolenia mogą się utożsamiać z bohaterami, przeżywać z nimi wzloty i upadki, uczyć się podejmowania decyzji i mierzyć z ich konsekwencjami.
Marzyć o nauczycielu jakim jest Keating - kto nie marzy/ł?
"Zawsze uważałem, że kształcenie polega na tym, by uczyć prawa do własnego zdania."

Na początku roku szkolnego moja siostrzeńca, obecnie siódmoklasistka, przyszła do mnie z listą lektur, które będą przerabiać na lekcjach języka polskiego. Jako jedno z pierwszych na jej liście znalazło się "Stowarzyszenie Umarłych Poetów", a z jej ust padło: "Ciociu czytałaś? Pamiętasz? Podobało ci się? Jak przeczytam to porozmawiamy, wymienimy się wrażeniami?"
No...