Polska fantastyka jest za mało popularna, szczególnie że można u nas znaleźć kilka naprawdę dobrych perełek. Trylogia "Teatr węży" należy do tych niedocenionych, a szkoda, bo ma się czym pochwalić.


"Dwie karty" może pochwalić się wyjątkowym światem, unikalnym na swój sposób. Agnieszka Hałas zaprasza nas do Zmroczy, skąd bogowie odeszli setki lat temu, a równowaga utrzymana pomiędzy światami jest coraz bardziej zachwiana. Na jej straży stoją Srebrni magowie oraz stworzone przez nich golemy pełniące funkcje straży. Pojawia się tez Otchłań i demony. To wszystko tworzy naprawdę interesującą całość, z przyjemnością brnie się dalej. Autorka jednak nie przedstawia zbyt dokładnie świata Zmroczy, według mnie podała tyle, by zaintrygować i pokazać, że ma on o wiele więcej do zaoferowania, ale resztę zostawiła na później. U mnie pozostawiło to pewien niedosyt i chciałabym więcej. W zamian Hałas skupiła szczególną uwagę na przedstawienie Podziemi, podziemnych tunelów, gdzie żyją społeczne wyrzutki, ludzie i stworzenia spoza marginesu. A że jest to miejsce ciemne i ponure, historia również przyjmuje te cechy. W tle pobrzmiewają echa brudu, biedy oraz chorób, jest tu śmierć i szaleństwo. Tworzy to bardzo fajny, ponury klimat.

Troszeczkę słabiej wypada fabuła. Nie jest ona górnolotna ani monstrualna, intrygi oraz zagrożenia nie są przedstawione w tak poważny sposób, w jaki bym chciała. Opisane są zwięźle, kończą się zdecydowanie za szybko, czyli najzwyczajniej brakło tu porządnego rozwinięcia, które wniosłoby ze sobą napięcie. Dlatego też nie czułam żadnego niebezpieczeństwa, jakie prawdopodobnie powinnam. No i jeszcze to skakanie pomiędzy bohaterami tworzące miejscami coś na kształt opowiadań. Czym jednak nadrabia autorka? Tym, że nic tu nie jest jasne i proste. Co jakiś czas pojawiają się nowe wątki rozbudowujące fabułę, wprowadzające nowe niewiadome i wciągające czytelnika coraz bardziej w tę historię. Agnieszka Hałas stopniowo ją rozkręcała, a ja przepadłam w niej całkowicie.

Bohaterowie też niczego sobie. Nie nazwałabym ich pełnokrwistymi, aczkolwiek wykreowano ich umiejętnie, niektórych w sposób niejednoznaczny, dzięki czemu intrygują i czyta się o nich z nieskrywaną przyjemnością. Szczególnie, że sam koniec zapowiada poszerzenie palety postaci.

Cóż mogę powiedzieć? Jako debiut "Dwie karty" plasuje się bardzo wysoko. Wiadomo, jest tu kilka niedociągnięć, ale historia posiada cechy zapowiadające świat przynajmniej interesujący i wciągający, fabułę obiecującą w przyszłości coś większego, no i ciekawych bohaterów. Z czystym sumieniem polecam i mam nadzieję, że cykl stanie się u nas bardziej znany, bo naprawdę na to zasługuje.

Polska fantastyka jest za mało popularna, szczególnie że można u nas znaleźć kilka naprawdę dobrych perełek. Trylogia "Teatr węży" należy do tych niedocenionych, a szkoda, bo ma się czym pochwalić.


"Dwie karty" może pochwalić się wyjątkowym światem, unikalnym na swój sposób. Agnieszka Hałas zaprasza nas do Zmroczy, skąd bogowie odeszli setki lat temu, a równowaga...