Podeszłam do tej książki z bardzo dużymi oczekiwaniami, zwłaszcza po tak ładnie napisanym wstępie napisanym przez M. Wegnera, zachęcającym mnie do czytania, zwłaszcza po opisie bohatera, który wydawałby się postacią wręcz stworzoną do polubienia przeze mnie.
Trzyosobowa grupka Odmieńców, postaci na kształt stworków, zniekształconych lub posiadających cechy zwierzęce, znajduje obłąkanego mężczyznę, z którym nijak udaje się nawiązać kontakt, lecz z podejściem "więcej rąk do pracy" zabierają go do tuneli, schronienia żebraków, przestępców, alchemików czy chowańców, gdzie wśród nich i oni mają swój kąt.
Z upływającymi dniami stan Brune'a, naszego głównego bohatera, się poprawia, lecz wciąż wpada on w stany obłąkania, utraty świadomości, podczas których przeżywa skrawki wizji, krzycząc do koszmarów i zmor, co skutkuje zdobyciem miana Krzyczącego w ciemności. Brune, zaniedbany, z gojącymi się, paskudnymi bliznami na twarzy nie pamięta niczego, co się stało, a jednak wizyta u staruszki zwanej Gorczycą pomaga naszemu bohaterowi w pozbyciu się częściowo mgły zasnuwającej jego umysł i choć nie przywraca to jego pamięci, automatycznie Żmij odkrywa w sobie wyraźny potencjał magiczny.
Czy uda mu się odzyskać utraconą pamięć i odkryć, kim naprawdę był oraz jest?
Agnieszka Hałas stworzyła dosyć ciekawe uniwersum, z którym, mimo częstych spotkań z fantastyką, jeszcze nie miałam okazji wcześniej widzieć. Bardzo ciekawy system hierarchii, dobrze wykreowane postaci, choć przyznam, że zabrakło mi tego czegoś, co pozwoliłoby mi się z nimi bliżej zżyć. Dużo czasu spędzamy ze Żmijem, którego dotyczy historia, a który jest ciekawym bohaterem, w dodatku nieprzerysowanym, jednak któremu czegoś zabrakło, bym mogła darzyć go cieplejszymi uczuciami niż zwykłą sympatią. Może zmieni się to w kolejnych tomach? Mam nadzieję, ponieważ ta postać naprawdę ma duży potencjał, by stać się świetnym bohaterem.
Bardzo polubiłam jego chowańca, Zazela, humorystycznego stworka, którego przekomarzanki z Brune były zabawne i parokrotnie wywołały mój uśmiech.
Mimo ciekawego uniwersum zabrakło mi akcji, która wprowadziłaby do tej książki dreszczyk emocji. Zdecydowanie tego w niej zabrakło, czegoś, co nadałoby tempa całej historii, przez co przewracałabym kartki z nieustającym zainteresowaniem i palącą ciekawością, co będzie dalej.
Tutaj tego nie ma, nie oznacza to jednak, że książka jest nudna, nie. Nie takim mianem bym ją określiła. Ona jest spokojna, pozwala nam poznać dosyć dobrze skonstruowany świat i toczące się w nim życie, skupiono się tu na codziennych zajęciach i trudach życia codziennego w Tunelach.
Czy to wyszło książce na złe? Nie, nie powiedziałabym, niemniej wprowadzenie tu więcej akcji zdecydowanie wyszłoby jej na dobre i sprawiłoby zapewne, że wystawiłabym jej wyższą ocenę, a tak uważam, że "dobra" będzie odpowiednią, zbyt wielu rzeczy mi tu zabrakło, by ocenić ją wyżej.
Nie oznacza to, że książki nie polecam, uważam, że warto po nią sięgnąć, jest czymś nowym, czymś ciekawym i z potencjałem na bardzo dobrą serię. Liczę, że autorka zaskoczy mnie czymś nowym w kolejnych częściach.
Zachęcam, sięgnijcie i sami zdecydujcie, czy wam się spodoba.

Podeszłam do tej książki z bardzo dużymi oczekiwaniami, zwłaszcza po tak ładnie napisanym wstępie napisanym przez M. Wegnera, zachęcającym mnie do czytania, zwłaszcza po opisie bohatera, który wydawałby się postacią wręcz stworzoną do polubienia przeze mnie.
Trzyosobowa grupka Odmieńców, postaci na kształt stworków, zniekształconych lub posiadających cechy zwierzęce,...