PODRÓŻ PRZEZ WIEKI
Etta Spencer mieszka w Nowym Jorku. Gra na skrzypcach, podobno naprawdę świetnie. Tak właściwie wychowała ją Alice, jej nauczycielka gry na instrumencie. Matka Etty (właściwie to Henrietty, ale woli zdrobnienie) była, ale jakby obok. Wycofana, żyjąca swoim życiem, do córki zbliżała się tylko wtedy, kiedy karmiła ją opowieściami na dobranoc. Etta nawet nie przypuszcza, że jeden wieczór i jeden występ przewrócą jej życie do góry nogami. Dziewczyna nagle budzi się wyczuwając pod nogami dziwne chybotanie, słysząc krzyki nad głową, a na ciele czując jakieś cudaczne drapanie i ciężar. Okazuje się, że to bitwa na statku, a ona ma na sobie gorset i długą suknię. Jest rok pański 1776, a ona właśnie przeżyła atak piratów. Etta jeszcze nie przypuszcza jakie tajemnice skrywały przed nią matka i nauczycielka. Nie ma też pojęcia, jaka przygoda już puka do drzwi…
„Pasażerka” Alexandry Bracken jest kolejną wariacją na jeden z ulubionych popkulturowych tematów: podróży w czasie i przestrzeni. Całą zabawę zapoczątkował niechybnie „Wehikuł czasu” H. G. Wellsa. Przez kolejne lata powstawały dziesiątki klonów, wariacji i odmian tematu, od książek, przez film, aż po seriale. Wydawałoby się, że już nic nowego nie można tu wymyślić, a jednak wyobraźnia ludzka jest nieskończona… Udowodniła to „Pasażerka”. Bracken (która na zdjęciu na okładce wygląda jak dziewczynka, choć dziewczynką od dawna nie jest) postanowiła dokonać rzeczy nieco karkołomnej: połączyć przygodę z historią miłosną, na tle podróży przez czasy i epoki. Historia miłosna też nie jest banalna, bo uczucie łączy współczesną, nowojorską dziewczynę z osiemnastowiecznym piratem. Przeszkód na drodze tego uczucia jest jeszcze kilka, ale o tym cicho sza, po co zabierać innym radość z czytania.
Muszę się tu do czegoś przyznać: nie jestem miłośniczką takiego mieszania gatunków. Z daleka trzymam się od kryminałów z wątkiem miłosnym, jak przygotówka to nastawiam się na wariacje o doktorze Jonesie, a nie na wzdychanie i amory. „Pasażerka” pozytywnie mnie zaskoczyła. Przygody jest tu całkiem sporo, dzieje się też niemało, ale wątek romansowy jakoś nie przytłacza, nie usiłuje nachalnie przebić się na pierwszy plan (chociaż czasami mu się jednak udaje). Bracken z aptekarską precyzją dawkuje nam ( i bohaterce) informacje o podróżach w czasie, ich paradoksach, a także o przeszłości samej dziewczyny i jej rodziny. Ten mały zabieg sprawia, że książkę chce się czytać dalej, bo przecież za kilka kartek dowiemy się więcej o Ironwoodach, Lindenach, Helmlockach i ich pogmatwanej historii. Autorka stawia też standardowe pytania: czy przeszłość da się zmienić, a jeśli tak, jak wpłynie to na przyszłość? A skoro wpłynie, to po co w ogóle podróżować w czasie? Niby banał, ale odpowiedzi zawsze trochę się różnią, zależnie od autora.
„Pasażerka” może i świata nie zmieni, może i nie jest wybitna, ale napisana na tyle sprawnie, że z chęcią dowiem się, jak ta historia się potoczyła (bodajże w kwietniu pojawi się tom drugi). Warto jeszcze wspomnieć o jednej rzeczy, już tak na marginesie – wydawnictwo SQN ma chyba patent na dobre okładki. Ta do „Pasażerki” jest naprawdę świetna. Reasumując: wielbicielom przygody mogę polecić z czystym sumieniem, tym tęskniącym do romantycznych historii też. Sprawnie napisana, niezbyt przekraczająca ramy logiki, nie nudzi ani prze chwilę. Że temat ograny? Czary, miłość i morderstwo też, a ciągle ktoś o tym pisze…

PODRÓŻ PRZEZ WIEKI
Etta Spencer mieszka w Nowym Jorku. Gra na skrzypcach, podobno naprawdę świetnie. Tak właściwie wychowała ją Alice, jej nauczycielka gry na instrumencie. Matka Etty (właściwie to Henrietty, ale woli zdrobnienie) była, ale jakby obok. Wycofana, żyjąca swoim życiem, do córki zbliżała się tylko wtedy, kiedy karmiła ją opowieściami na dobranoc. Etta nawet nie...