Trudno się przyczepić do akcji, jest jakiś pomysł, jest opowieść.
Wszystko charakterystyczne dla skandynawskich kryminałów, czyli lewicowa, mało gramotna policja, oczywiście nieuzbrojona i zmuszona do uważania, żeby nie uszkodzić psychopatów, bo wtedy lewicowe państwo rzuciłoby się z całą swoją mocą na biednych funkcjonariuszy, psychopaci - oczywiście bezwzględni, popaprani i uzbrojeni, pseudo-dziennikarze, których jedyną misją jest znaleźć jakąkolwiek, choćby kłamliwą sensację oraz pogłębiać lewicową świadomość antyspołeczną. Bo mamy oczywiście Jedynie Słuszne lewicowe tło społeczne, w którym małżeństwo jest przeżytkiem, a życie rodzinne katastrofą, wszystkie partie są lewicowe, bez względu na swoją formalną nazwę, politycy w wypowiedziach pełni wewnętrznych sprzeczności... Do rytuału lewicowego należy także zapewnianie czytelnika o występowaniu i szkodliwości globalnego ocieplenia jakoby spowodowanego na pewno przez człowieka, miłość do zwierząt, związki homoseksualne, fatalne wychowywanie dzieci w poczuciu bezkarności i tak dalej...
Przeżywałem swoiste rozdwojenie jaźni, bo w pewnym momencie nie miałem pewności, czy autor ukazując życie społeczne lewicowego społeczeństwa robi sobie z tego jaja, czy pisze to wszystko całkiem poważnie. Chyba niestety - poważnie. Właśnie na to zwracam uwagę w czytaniu skandynawskich kryminałów. Nie ma sprawiedliwych kar nawet za najcięższe przestępstwa, można latami torturować kogoś i na końcu próbować uśmiercić, a otrzymuje się za to karę trzech lat więzienia... wróć, hotelu na państwowym wikcie z opierunkiem i mediami oraz rozrywką.
Oczywiście, do nowego rytuału lewicowych zaklęć usiłujących kreować rzeczywistość multi-kulti dołączono wychwalanie islamu. Jedyną bowiem sympatyczną postacią w tej książce jest fajny Arab z Syrii. Gdyby nie ta wspaniała postać, wszystko w fabule toczyłoby się gorzej, albo wręcz skończyłoby się nieszczęściem ostatecznym.

Źle znoszę psychicznie wszelkie opowieści o wstrętnym traktowaniu kobiet.
Mnie wychowano w najwyższym szacunku do kobiety, będącej centrum istoty życia społecznego.

Wielbicielom kryminałów skandynawskich książkę jak najbardziej polecam. Nikogo do niej nie zniechęcam. Ostrzegam tylko osoby mające alergię na neomarksizm antykulturowy, bo powiedzieć że pełno w książce tego, to nic nie powiedzieć.

Trudno się przyczepić do akcji, jest jakiś pomysł, jest opowieść.
Wszystko charakterystyczne dla skandynawskich kryminałów, czyli lewicowa, mało gramotna policja, oczywiście nieuzbrojona i zmuszona do uważania, żeby nie uszkodzić psychopatów, bo wtedy lewicowe państwo rzuciłoby się z całą swoją mocą na biednych funkcjonariuszy, psychopaci - oczywiście bezwzględni,...