Dużo gwiazdeczek daję, bo bohaterkami są kobiety zdolne do bardzo wrednych rzeczy.
Ciekawym pomysłem jest samo uniwersum, które niesie pewną sugestię. Serca statków, umierające słońce, lodowa ziemia? To wszystko wydaje się dziać na jakiejś planecie, na którą przybyli z kosmosu Ziemianie, kiedyś w przeszłości (naszej przyszłości), gdy nasze Słońce umarło.... To zapewne jedna z wielu skolonizowanych planet, choć nie możemy być tego pewni. Dziwna ta planeta, lodowa, ledwo nadająca się do życia, a jakieś ślady tajemniczej technologii dostarczają niezbędnej energii.. Niestety to wszystko jest za bardzo zmieszane z magią, ale jak mawiał Athur C. Clark - dostatecznie zaawansowana technologia jest nieodróżnialna od magii.. Jednak w tym uniwersum nie widać wprost technologii. Czy osadnicy z kosmosu stracili świadomość nauki?
Być może sam autor nie czuje się na siłach, żeby takie konsekwentne uniwersum stworzyć, a na pewno brakuje mu podstawowej wiedzy. Umierające słońce planety ma być coraz słabsze, a wiadomo, iż gwiazdy umierają inaczej, przez cały czas życia wodorowo-helowego rozgrzewają się, a gdy brakuje wodoru puchną zamieniając się w czerwone olbrzymy pochłaniające bliższe planety. Na koniec zamieniają się w białe karły, które faktycznie wyświetlają się powoli, z czasem porównywalnym z czasem życia naszego Wszechświata, tyle że życie na planetach wokół takiej gwiazdy, o ile byłoby możliwe, nie powinno być podobne do naszego....
Cywilizacja w omawianym uniwersum wróciła do epoki mieczy, cesarzy, władców, chciwych kupców. Nie wiadomo, jakim cudem tam jeszcze coś rośnie, skąd żarcie i tlen i dlaczego tam potrafią żyć drzewa albo ryby. Myślę, że autor zrezygnował z precyzyjnego utkania swego uniwersum skupiając się na opowiadaniu samej historii.
I dobrze to i źle..
Ostateczny efekt jest taki, że czyta się to wybornie, a wredne dziewczynki karmią moje niedobre instynkty. Cesarz sobie może rządzić, ale to dziewczynki podrzynają gardła, gryzą, łamią kości, rozdzierają na strzępy i tylko ich należy się bać, chyba że ktoś pokocha je takimi, jakie są i okaże należny szacunek. Wartka akcja, dużo się dzieje, nie wszystko jest w tym konsekwentne, a może większość wątków konsekwentna nie jest. Myślę, że pod koniec autor trochę przesadził z magią, a już te diabły w ożywionym ciele wrednego antybohatera i amulety... ale gatunek fantasy tak ma i to wybór autora. Podobałoby mi się jeszcze bardziej, gdyby to była naturalna, biologiczna siła. Różne „rasy” sugerują pozostałości jakiejś zamierzchłej technologii manipulacji genetycznych Przodków, ale autor milczy w tej sprawie zasłaniając się tajemnicą, która w tej społeczności stała się religią.

Dużo gwiazdeczek daję, bo bohaterkami są kobiety zdolne do bardzo wrednych rzeczy.
Ciekawym pomysłem jest samo uniwersum, które niesie pewną sugestię. Serca statków, umierające słońce, lodowa ziemia? To wszystko wydaje się dziać na jakiejś planecie, na którą przybyli z kosmosu Ziemianie, kiedyś w przeszłości (naszej przyszłości), gdy nasze Słońce umarło.... To zapewne jedna...