Achhh, Bardzo przewrotna powieść! Piękna i wzruszająca a jednocześnie zabawna i prosta, o skomplikowanej fabule w tle. Powieść naprawdę jest bardzo niejednoznaczna, na początku jak zaczęłam ją czytać przypomniała kubek w kubek "Kozła ofiarnego" Chesa, tylko, że w wersji SF - czyli naprawdę wyśmienite sensacyjne sf, takie mięsiste. Jednak z biegiem akcji zaczyna się robić coraz dziwnej i dziwniej a fabuła się komplikuje. Powieść przestaje być prostą sensacja, Heinlein po mistrzowsku splata i zagęszcza wątki.. no i wchodzimy w temat podróży w czasie, którym autor naprawdę po mistrzowsku operuje, widać, że miał temat bardzo dokładnie przemyślany a cały wątek naprawdę trzyma się kupy (jest to główny problem, z którym mało pisarzy umie sobie poradzić - to przez te wszystkie paradoksy podróży w czasie). Niestety ja jako typowy humanista dwa razy się pogubiłam i niestety nie umiałam nadążyć za Heinleinem, jednak na koniec autor raz jeszcze wszystko podsumowuje i spina. No i właśnie pod koniec robi się z kolei pięknie i wzruszająco! Udało mu się ze mnie wycisnąć kilka łez, ponieważ robi się naprawdę poetycko wręcz, kocham koty a autor staje się nagle taki delikatny, uczuciowy (czuć, że również kocha koty!)w opisie przemijania, czyli "poszukiwania własnych drzwi do lata".

Achhh, Bardzo przewrotna powieść! Piękna i wzruszająca a jednocześnie zabawna i prosta, o skomplikowanej fabule w tle. Powieść naprawdę jest bardzo niejednoznaczna, na początku jak zaczęłam ją czytać przypomniała kubek w kubek "Kozła ofiarnego" Chesa, tylko, że w wersji SF - czyli naprawdę wyśmienite sensacyjne sf, takie mięsiste. Jednak z biegiem akcji zaczyna się robić...