Wraz z Drizztem wychodzimy z Podmroku na światło dzienne, okazuje się, że nie tylko tam czyhają rożne niebezpieczeństwa. Czytało mi się nieco gorzej niż dwie poprzednie części, ale dalej jest to świetna, lekka książka fantasy na jeden wieczór.

Wraz z Drizztem wychodzimy z Podmroku na światło dzienne, okazuje się, że nie tylko tam czyhają rożne niebezpieczeństwa. Czytało mi się nieco gorzej niż dwie poprzednie części, ale dalej jest to świetna, lekka książka fantasy na jeden wieczór.

Porządne zwieńczenie pierwszej trylogi Drizzta,a a jednocześnie otwarcie na następny przygody mrocznego elfa.

Porządne zwieńczenie pierwszej trylogi Drizzta,a a jednocześnie otwarcie na następny przygody mrocznego elfa.

"Nowy dom" wyciąga Drizzta z Podmroku i ładuje go na średnio przyjazną powierzchnię. Dowiadujemy się jak mu się żyje, jak poznaje i expi u boku swojego nowego ślepego mentora, jak w końcu dociera do Doliny Lodowego Wichru gdzie trochę posiedzi. Całkiem spoko zamknięcie. Chociaż do dzisiaj pamiętam krzywdę wyrządzoną psom głównego złola tego tomu. Cóż dla przygodowego fantasy tego typu zwierzęta to tylko jedne z wielu mobów do ubicia, za które nie dostaje się nawet porządnego expa.

"Nowy dom" wyciąga Drizzta z Podmroku i ładuje go na średnio przyjazną powierzchnię. Dowiadujemy się jak mu się żyje, jak poznaje i expi u boku swojego nowego ślepego mentora, jak w końcu dociera do Doliny Lodowego Wichru gdzie trochę posiedzi. Całkiem spoko zamknięcie. Chociaż do dzisiaj pamiętam krzywdę wyrządzoną psom głównego złola tego tomu. Cóż dla przygodowego...

Opuszczenie Podmroku zdecydowanie wyszło Drizztowi na dobre.
Ten tom czytało się już dużo lepiej.

W przekładzie nadal występują błędy, co wybijało mnie z immersji podczas czytania.

Historia dość prosta, wykorzystująca znany motyw mistrza i ucznia. Pełna lepszych i gorszych momentów.

Opuszczenie Podmroku zdecydowanie wyszło Drizztowi na dobre.
Ten tom czytało się już dużo lepiej.

W przekładzie nadal występują błędy, co wybijało mnie z immersji podczas czytania.

Historia dość prosta, wykorzystująca znany motyw mistrza i ucznia. Pełna lepszych i gorszych momentów.

Wszystko wskazuje na to, że tułaczka Drizzta się skończyła. Drow wypełzł na Powierzchnię i się powoli przyzwyczajał do warunków, jakie znam od dziecka (hehe, skunks, hehe). No i fajnie, gdyby nie fakt, że są tu i dobre istoty, jak i złe. A chłopak ma pecha, bo jest magnesem na złoli.

Jednak przed pogrążeniem się w czarnej dupie rozpaczy uratował go Montolio. Ciekawa postać starca, o ciekawszych mocach i bardzo moralizatorskim pierdoleniu. Coś tak czułam, że zrobi mi z drowa jakiegoś obłąkańczego druida-hipisa. Dobrze, że się pomyliłam. Chyba. No, przynajmniej na razie chłopak nie wykazuje nadmiernej miłości do praw natury i chęci 'cieszenia się jej darami'.

I, żeby była przeciwwaga, pojawił się Roddy. Znaczy jest ten szybcioszek, są barghesty, ale ten dziad jest zdecydowanie królem złych postaci tego tomu. Purchawka z dwoma psami, orężem szumnie nazwanym Broczycielem i niezachwianą wiarą, że 'on wie lepiej'. Ej, czekaj... Czy on czasem nie ma polskich korzeni?! Pasowałby do takiego stereotypu Janusza. No ok. Nieważne, że łowczyni twierdzi inaczej, że są namacalne dowody, że, kurde, Drizzt zdecydowanie odmawia ucięcia mu łba. Um, spodziewałam się, że zabije Mooshiego i dokończy, co zaczął z Cattie. I nie wiem, zakończenie jest dwojakie i chciałabym go jeszcze zobaczyć? Bo tak, był obrzydliwą postacią rubasznie obleśnego wujka, ale za to ile radości wniósł w historię. Aż się dziwię, że tak napisałam :)

Ale co tam się zmieniło u Drizzta? Potrafi mówić! Znaczy, nauczył się i w tym tomie zaczyna raczkować w kontaktach drow- reszta ras. Początek był bardzo radosny, aż do barghesta, gdzie tak mi się żal go zrobiło... Chłop niewinny, no ale to drow, to nie trzeba nic udowadniać, to na wiarę trza brać. Później właśnie Mooshi i Braciszkowie i ten smok i finalnie miejsce, gdzie, tak myślę, już osiądzie na stałe. Chociaż w jego przypadku stałe to pewnie byłoby coś w stylu mam chałupę, a teraz idę ku przygodzie... Trzy tomy za mną, a on nadal jest zbyt dobry jak na ten świat. Agh!

Obiecałam sobie zrobić pauzę w czytaniu, ale... ale tak się nie da! Teraz jeszcze bardziej chcę wiedzieć, co się stanie, jakie będą kolejne osoby, kolejne przygody, czy serduszko Drizzta zabije dla kogoś szybciej, czy to jednak w tym cyklu nie mam co liczyć na romansssa. Oj. Tak myślałam o Kellindil, ale jeśli czytaliście ten tom, no to wiecie. Okej, zabieram się za ciąg dalszy :)

Wszystko wskazuje na to, że tułaczka Drizzta się skończyła. Drow wypełzł na Powierzchnię i się powoli przyzwyczajał do warunków, jakie znam od dziecka (hehe, skunks, hehe). No i fajnie, gdyby nie fakt, że są tu i dobre istoty, jak i złe. A chłopak ma pecha, bo jest magnesem na złoli.

Jednak przed pogrążeniem się w czarnej dupie rozpaczy uratował go Montolio. Ciekawa postać...

Ebook.dobre fantasy ,takie jak ja chcę

Ebook.dobre fantasy ,takie jak ja chcę

To już trzecia część i chociaż niecierpliwie czekałam na część przygód na Powierzchni tooo... to z przykrością muszę przyznać, że strasznie męczyło mnie czytanie tego tomu. Już chciało by się bardziej poznać naszego Drizzta, wiedzieć jak mu mijały dni, a tu wszystko było skippwane do głównych akcji/walk/spotkań. Minimalizm całkowity w dialogach i opisach. Jedynie wątek z mistrzem Mooshiem był coś dłuższy, lepiej rozbudowany... ale to tyle. Zobaczymy co będzie dalej.

To już trzecia część i chociaż niecierpliwie czekałam na część przygód na Powierzchni tooo... to z przykrością muszę przyznać, że strasznie męczyło mnie czytanie tego tomu. Już chciało by się bardziej poznać naszego Drizzta, wiedzieć jak mu mijały dni, a tu wszystko było skippwane do głównych akcji/walk/spotkań. Minimalizm całkowity w dialogach i opisach. Jedynie wątek z...

Cała trylogia opowiadająca o pochodzeniu Drizzta jest dobra. Jednak nic więcej niestety. Nowy Dom czytało się przyjemnie, ale książka potrafiła czasami zanudzić. W niektórych momentach autor skipuje dużo, skupiając się tylko na akcji. Bardzo mało "odpoczynków" w tym wszystkim. Mało ciekawych wtrąceń, humoru samego w sobie prawie nie było po za jedną sceną w 3/4 książki. Brakuje mi tutaj też czegoś głębszego...Mam wrażenie, że autor zapisał sobie punkty fabularne, które chciał umieścić w książce i próbował jak najszybciej odbębnić je wszystkie (podobne wrażenie mam w stosunku do Wygnania). Mimo to czytało się całkiem przyjemnie, bo bardzo interesuje mnie tematyka Forgotten Realms i drowów.

Cała trylogia opowiadająca o pochodzeniu Drizzta jest dobra. Jednak nic więcej niestety. Nowy Dom czytało się przyjemnie, ale książka potrafiła czasami zanudzić. W niektórych momentach autor skipuje dużo, skupiając się tylko na akcji. Bardzo mało "odpoczynków" w tym wszystkim. Mało ciekawych wtrąceń, humoru samego w sobie prawie nie było po za jedną sceną w 3/4 książki....

Koniec części 3/17 (przynajmniej tyle zostało przetłumaczonych) i chce się więcej. Czysta, niczym nie skrępowana rozrywka. Jaram się jak oddech Hefajstosa ;)

Koniec części 3/17 (przynajmniej tyle zostało przetłumaczonych) i chce się więcej. Czysta, niczym nie skrępowana rozrywka. Jaram się jak oddech Hefajstosa ;)

Kolejny tom i mam wrażenie że jest coraz lepiej.
Ze świata Podmroku przenosimy się na powierzchnię gdzie Drizzt będzie musiał stawić czoła nowym wyzwaniom a przede wszystkim pokazać i udowodnić że wcale nie jest taki zły jak krążą o nim opowieści.
Ja zabieram się dalej do czytania :)

Kolejny tom i mam wrażenie że jest coraz lepiej.
Ze świata Podmroku przenosimy się na powierzchnię gdzie Drizzt będzie musiał stawić czoła nowym wyzwaniom a przede wszystkim pokazać i udowodnić że wcale nie jest taki zły jak krążą o nim opowieści.
Ja zabieram się dalej do czytania :)