Znakomita konstrukcja i retrospekcje, które nie pozwalają przestać myśleć, bogate słownictwo. Obcy świat, niezrozumiale cele. Początkowo nudna, jednak przyciąga by stać się odrażająca, brutalna, wulgarna, wyprana z wszelkich wzniosłych pozytywnych uczuć. Nawet miłość nic nie znaczy. W przerwach od obrzydliwych opisów akcja powoli się toczy. Nie ma początku, środka i końca, nie ma określonego czasu, być może dlatego tak genialna wydaje mi się ta powieść.
Sama fabula wydaje się bardzo uboga. Całość można by streścić w kilku zdaniach. Im dalej czytać tym więcej niewiadomych. Zupełnie jakbym czytała od końca. Bohaterowie pojawiają się niewiadomo skąd, i niewiadomo dokąd zmierzają. Nawet postać Rolanda jest praktycznie niepoznana. Kilka opowieści z jego przeszłości nie tworzy żadnej całości, jedynie pokazuje ze istnieje powód dla którego znalazł się tu i teraz. Czytając zastanawiałam się czy to przypadkiem nie jest przerost formy nad treścią, po skończeniu myślę, ze trochę w tym prawdy, a trochę to chyba autor dopiero się rozkręca.
Książka zdecydowanie nie należy do literatury lekkiej, ale nie jest tez wysysającą siły życiowe mordęgą. Skończyłam i nadal zastanawiam się 'ale o co chodzi?', i to właśnie dlatego sięgnę po kolejna część Mrocznej Wieży, choć pewnie jeszcze nie dzisiaj. Po raz pierwszy sięgając po kontynuacje nie zastanawiam się co będzie dalej, a raczej co było wcześniej.

Znakomita konstrukcja i retrospekcje, które nie pozwalają przestać myśleć, bogate słownictwo. Obcy świat, niezrozumiale cele. Początkowo nudna, jednak przyciąga by stać się odrażająca, brutalna, wulgarna, wyprana z wszelkich wzniosłych pozytywnych uczuć. Nawet miłość nic nie znaczy. W przerwach od obrzydliwych opisów akcja powoli się toczy. Nie ma początku, środka i końca,...