Parę lat temu natknęłam się w internecie na cytat o miłości pochodzący z "Poza ciszą". Od tego czasu bardzo chciałam przeczytać tę książkę. Przyznam, że miałam duże oczekiwania, zwłaszcza, że po drodze spotkałam się z wieloma pochlebnymi opiniami na temat Jonathana Carrolla. I przyznam, że jestem rozczarowana. Aż do ostatniej strony ta powieść była dla mnie historią człowieka, który przez swoje chore poglądy na Boga, dusze i ludzką egzystencję, rujnuje życie sobie i swojej rodzinie. Przeczytawszy jednak samą końcówkę, jestem zdezorientowana. Przyznam, że nie czytałam dziwniejszej książki ("Ferdydurke" to przy tym pikuś!), z ciekawości więc zerknęłam na inne jej recenzje. I widzę, że nie jestem sama - nie znalazłam tu odpowiedzi na to, co autor miał na myśli. I... cóż, przykro mi, ale wcale mnie to nie intryguje. Nie uważam zakończenia za inteligentny chwyt. Być może dzięki niemu książka miała być efektowna, zapadająca w pamięć. W moją pewnie zapadnie, ale raczej negatywnie. Nie planuję więcej sięgać po tego autora.

Parę lat temu natknęłam się w internecie na cytat o miłości pochodzący z "Poza ciszą". Od tego czasu bardzo chciałam przeczytać tę książkę. Przyznam, że miałam duże oczekiwania, zwłaszcza, że po drodze spotkałam się z wieloma pochlebnymi opiniami na temat Jonathana Carrolla. I przyznam, że jestem rozczarowana. Aż do ostatniej strony ta powieść była dla mnie historią...