Minął rok od rozpierduchy, jaką w Tapioce urządził Bourbon Kid. Sanchez ogarnął swój lokal, no i znów ukrywa śpiącą królewnę – Jessica’ę. Oczywiście nasz ulubiony barman nie zdaje sobie sprawy, kim jest jego ukochana, ale czy to istotne, kim jest dziewczyna, skoro ma tak zabójcze ciało? No i może w końcu Jessica po obudzeniu doceni wysiłki Sancheza, i tego ten…

Zakończenie „Księgi bez tytułu” było otwarte, fakt. Nie zdawałam sobie jednak spawy, że na oścież zostały otworzone bramy wyobraźni autora. Bourbon Kid wykończył dwóch nieśmiertelnych (w tym swojego ojca), a niestety nie wiedział, że tym samym zdjął starożytną klątwę i za jego przyczyną mumia Ramzesa Gaiusa raczyła się była obudzić, zamordować dwóch muzealnych strażników (jakoś ciało trzeba sobie skombinować) i ruszyć w miasto, by odzyskać Oko Księżyca. A jak już kamień zdobędzie, to przejmie kontrolę nad światem, w którym panować będzie Ramzes Gaius na czele swych nieumarłych. Stara śpiewka.

Jeśli ktoś miał nadzieję, że zdobycie Oka Księżyca łatwe nie będzie, to niech o tym zapomni. Peto, ostatni żywy Hubalan (Bourbon Kid nigdy nie odwala roboty połowicznie) przywozi kamień do Santa Mondega, bo chce z jego pomocą uzdrowić Kida…Bo Kid stracił duszę, gdy zabił przemienioną w wampira matkę, a w dodatku teraz sam stał się wampirem – taki pożegnalny prezent od Archiego Somersa.

W odróżnieniu od „Księgi bez tytułu” w „Oku Księżyca” wampirów jest mnóstwo. W zasadzie są wszędzie. W dodatku zdobyły Święty Graal i odkryły, że pijąc z niego krew danego człowieka, przejmują jego moce. Santa Mondega nie może być spokojnym miejscem…A, Dante i Kacy też wrócili do miasta. Nie do końca dobrowolnie, ale wrócili. W końcu Dante to magnes na kłopoty.

„Oko Księżyca” jest moim zdaniem dużo brutalniejsze niż „Księga bez tytułu”. Ale podobnie jak poprzednią część fantastyczne się je czyta, choć tym razem były momenty, że zbierało mi się na mdłości. Podobało mi się, że wreszcie mogłam poznać genezę Bourbon Kida. No ok, nie popieram metod jego działania, ale, cholera, facet ma powód. W dodatku wampiry kolejny raz nadepnęły mu na odcisk. I cóż, mój atawizm się odzywa – w świecie bezprawia pewne przewinienia może zmyć tylko krew sprawców.

Zakończenie „Oka Księżyca” oczywiście jest zaskakujące i podsyca ciekawość, co będzie dalej. Rozczuliły mnie wątki miłosne w tej powieści. Co tam książęta na białych koniach – Dante i Bourbon Kid nie mają równych sobie romantyków ;). Mam ogromną nadzieję, że pozostałe dwie powieści Anonima w końcu będę miały polskie wydanie.

Chętnie zobaczyłabym sfilmowane „Księgę bez tytułu” i „Oko Księżyca”, a jakby to jeszcze zostało zrobione w konwencji „Sin City”…no to byłby „cud, miód, malyna”;).

Minął rok od rozpierduchy, jaką w Tapioce urządził Bourbon Kid. Sanchez ogarnął swój lokal, no i znów ukrywa śpiącą królewnę – Jessica’ę. Oczywiście nasz ulubiony barman nie zdaje sobie sprawy, kim jest jego ukochana, ale czy to istotne, kim jest dziewczyna, skoro ma tak zabójcze ciało? No i może w końcu Jessica po obudzeniu doceni wysiłki Sancheza, i tego ten…

Zakończenie...