Chyba za długo zbierałam się do napisania recenzji, bo sporo uwag i spostrzeżeń najnormalniej w świecie wyleciało mi z głowy. Ale to chyba też o czymś świadczy. I chyba tak wygląda moje ogólne podsumowanie tej książki – „wyleci mi z głowy”. Pewnie, że nie każda książka, a już na pewno nie każda z tego działu, pozostają w pamięci na lata, ale całkiem sporo jednak ma swoje miejsce w moich wspomnieniach. Teraz chyba tak nie będzie.
Postawiłabym dwie tezy.
Szamanka od umarlaków to nie jest zła książka.
Nie jest, bo język jest przyjemny. W sumie kiedy komuś podejdzie świat, to jest szybka w czytaniu. Kilka ciekawych postaci. Pomysł wcale nie z kategorii tych najsłabszych. Można domyśleć się, o co autorce chodziło. Można nawet polubić główną bohaterkę, bo choć dziewczę poraża niekiedy swoim brakiem zdrowego rozsądku, to zwykle taki typ bohaterów (w życiu bywa podobnie) wywołuje ciepłe uczucia. Niekiedy wbrew sobie można polubić bohatera, choć pewnie z dystansem, i nawet sprawnie sekundować mu w głupotach życia codziennego. W sumie sporo się dzieje i choć nie zawsze do końca byłam w stanie powiedzieć co, jak i dlaczego, jakiś specjalnych absurdów nie znalazłam.
Zdecydowanie najbardziej podobały mi się wstawki szamańskie.
Humor? Wolę lekko inny, ale uznaje, że taki też ma wielu zwolenników.

Szamanka od umarlaków to nie jest dobra książka.
Początek mnie uśpił maksymalnie. Chyba do tej pory nie wiem z jakiego powodu powstało pierwszych 100 stron. Jak na rozbiegówkę zbyt długo, jak na fragment logiczny treści zbyt oderwany. Nie wiem. Ale podejrzewam, że gdyby nie fakt, że to polecanka, nie przeczytałabym do końca. Pewnie odpadłabym przed przeprowadzeniem się bohaterki do ciotki.
Lekko pobieżnie potraktowany jest świat. Nie do końca udało mi się pewne rzeczy zrozumieć i powiązać. Cały czas miałam ważenie, że nie łapię wszystkiego, że coś mi umyka. W sumie chyba nie do końca wiem jak potoczyły się losy bohaterki. Jej studia? Jej nowa praca? Zaangażowanie w świat nadprzyrodzony? Może to tylko wstęp i trzeba koniecznie przeczytać część drugą, ale pierwsza nie zakończyła się na tyle intrygująco, abym od razu sięgnęła po drugą. I chyba ten brak zainteresowania to dla mnie największy mankament tej książki. Może to kwestia przyzwyczajenia do dobrej konstrukcji światów w tego typu powieściach. Może jestem rozpuszczona innymi autorkami, które nawet jak nie mówią do końca co i jak, to mam wrażenie, ba nawet pewność, że to zabieg celowy i zaplanowany.

I chyba tak właśnie jestem między tymi dwoma tezami. Niby nie źle, ale też nie tak dobrze. Można znaleźć argumenty dla jednej i dla drugiej strony. Czy któraś z nich jest mi bliższa? Nie wiem. Chyba po wcześniejszych recenzjach oczekiwałam czegoś więcej. Bardzo bym chciała, aby było tam coś więcej.

Chyba za długo zbierałam się do napisania recenzji, bo sporo uwag i spostrzeżeń najnormalniej w świecie wyleciało mi z głowy. Ale to chyba też o czymś świadczy. I chyba tak wygląda moje ogólne podsumowanie tej książki – „wyleci mi z głowy”. Pewnie, że nie każda książka, a już na pewno nie każda z tego działu, pozostają w pamięci na lata, ale całkiem sporo jednak ma swoje...