Piękna oniryczno-fantastyczna opowieść. Rewelacyjna, pełna wyobraźni, miłości, ale również grozy historia, która zawładnie wyobraźnią nie jednego czytelnika. „Kości Księżyca” trudno jest zakwalifikować tylko do jednego gatunku literackiego. Po części jest to powieść obyczajowa, satyra, ale również baśń, a pomiędzy kartami przewija się groza. Świetne połączenie różnych gatunków, które łączy przede wszystkim spójność całej historii oraz subtelność jej opowiedzenia.

Cullen mieszkanka Manhattanu, żyje w dwóch krańcowo różnych światach. W jednym z nich króluje rzeczywistość – kochający mąż, dziecko, rodzina, przyjaciele oraz codzienne życie. Drugim światem jest świat snu, który Cullen odwiedza prawie każdej nocy. W tym drugim świecie Cullen wraz ze swym synem Pepsi przybywa na Ronduę, tajemniczą wyspę zamieszkałą przez olbrzymie zwierzęta i groteskowe stwory. Celem ich wyprawy jest odnalezienie Księżycowych Kości. Ta kraina czarów oraz ponurej grozy, zaczyna co raz bardziej przenikać do realnego świata Cullen.

Twórczość Jonathana Carrolla jest bardzo oryginalna. Nie jest on pisarzem, którego można zaszufladkować tylko do jednego rodzaju powieści. Jego książki są pełne różnorakich połączeń między fantastyką, baśnią, powieścią obyczajową, satyrą oraz grozą, czy też horrorem. Oczywiście można wyróżnić w jego twórczości motyw przewodni jakim jest fantasy oraz groza, przy czym jej subtelniejsza odmiana. Poniekąd jego powieści przypominają twórczość Stepehena Kinga. Najbardziej ciekawą zaletą obu panów jest to, że niesamowite zdarzenia jakie występują na kartach ich książek, spotykają zwykłych, przeciętnych ludzi, co tylko bardziej wpływa na popularność ich powieści. Jak największe zbliżenie niesamowitości do realnego świata czytelnika jest kluczem do sukcesu.

Odnośnie samej fabuły. Autor w bardzo interesujący sposób prowadzi historię w dwóch światach – w świecie rzeczywistym i w świecie snu. Obie historie są jednakowo ciekawe. Pomimo tego, że przez większą część książki nie ma spektakularnych wydarzeń, to i tak opowiedziana historia potrafi przykuć uwagę. Świat realny bohaterki jest światem zwykłych wydarzeń. Możemy obserwować jej codzienne zmagania z rzeczywistością. W przypadku świata snu, należy się pochwała dla autora za tak wielką wyobraźnię. Liczba tzw. dziwactw, które tworzą ten świat jest zadziwiająca. Właśnie w tym świecie ujawnia się satyra, czy też groteska pod postacią nazwy miejsc, czy tez stworzeń, chociażby „Skwierczący Kciuk” , „Gorące buty”. Muszę przyznać, że wydarzenia świata snu są typową baśnią. Występują tutaj zarówno dobre jak i złe postacie, dziwne i przedziwne, jest obecna magia, bohaterowie dążą do określonego celu i na koniec jest ostateczna konfrontacja. Dzięki takiej strukturze świat snu jest tak pasjonujący. Poniekąd przypomina on świat z powieści Kinga „Historia Lisey” (taka mała dygresja).

Autor w bardzo subtelny sposób opisuje powolne przenikanie się obydwu światów. Jonathan Carroll nie bombarduje czytelnika natychmiastowych zlaniem się obydwu światów. Bardzo powoli świat snu wkracza w świat rzeczywisty Cullen. Autor bardzo powoli wydziela te przenikanie, dzięki czemu czytelnik dłużej może delektować się tą niesamowitością. Tak samo jest w przypadku grozy, która powoli przewija się na kartach książki. Należy podkreślić, że jest ona bardzo subtelna, a przez to dotyka czegoś głęboko wewnątrz nas. Oczywiście pod koniec książki jest ona bardziej wyrazista, ale jeśli weźmiemy pod uwagę fakt, że jest to kulminacyjny moment, wówczas jest to zrozumiałe.

W przypadku samego zakończenia jest ono bardzo dobrze skonstruowane. Wydarzenia świata snu tak jak w typowej baśni muszą kończyć się spektakularnie. Przy czym pierwsze zakończenie jest wielkim szokiem dla czytelnika oraz odbiega od typowego schematu dla baśni. Wpływ świata snu na świat rzeczywisty uwidacznia się również w zakończeniu. Połączenie obydwu światów w kulminacyjnym momencie uwidacznia drugie i ostateczne zakończenie, które jest po myśli czytelnika. Autorowi należy się wdzięczność za jeszcze jedną rzecz, a mianowicie za to, że ostatecznie nie ujawnia, który ze światów bohaterki był tym prawdziwym. Od nas czytelników zależy, który chcielibyśmy uznać świat za prawdziwy.

Podsumowując, bardzo interesująca powieść łącząca w sobie wiele gatunków. Wyróżniająca się przede wszystkim subtelnością oraz bardzo dobrze skonstruowanym zakończeniem. Dla czytelników Stephena Kinga, twórczość Jonathana Carrolla nie powinna być obca.

Piękna oniryczno-fantastyczna opowieść. Rewelacyjna, pełna wyobraźni, miłości, ale również grozy historia, która zawładnie wyobraźnią nie jednego czytelnika. „Kości Księżyca” trudno jest zakwalifikować tylko do jednego gatunku literackiego. Po części jest to powieść obyczajowa, satyra, ale również baśń, a pomiędzy kartami przewija się groza. Świetne połączenie różnych...