"Miłość nie rozkłada się po równo w związku. Nigdy nie jest pół na pół. To zawsze siedemdziesiąt do trzydziestu, lub sześćdziesiąt do czterdziestu. Ktoś zakochuje się pierwszy. Ktoś stawia drugą osobę na piedestale. Ktoś staje na głowie, by życie toczyło się gładko i przyjemnie, a partner po prostu załapuje się na ten wózek."

Początek mi się spodobał. Naprawdę! Zapowiadał całkiem dobrą powieść i z zafascynowaniem brnęłam dalej w "Deszczową noc". Jednak z każdą kolejną stroną, coraz mniej mi się podobało. Zacznijmy od tego, że wykreowanie żadnej z postaci nie przypadło mi do gustu. Może to tak miało wyglądać, że Allie miała być oddana i posłuszna, Mia dzika i niezależna, Jamie bezwarunkowo kochający, ale impulsywny, Graham pełen zapału i bezradny, Maggie idealna, ale egoistyczna, a Cam twardy... i w tym przypadku brakuje mi poprawnego określenia. Ciężko byłoby mi opisać Camerona, gdyż z czystym sercem muszę przyznać, że go nie polubiłam. Podobnie zresztą jak Mii. Allie mnie irytowała, Jamie przerażał i chyba jedynie do Grahama pałałam jakąś sympatią, bo w przeciwieństwie do innych dało się go lubić.
O czym to historia? Ano, o miłości. A właściwie o różnych rodzajach miłości. O miłości Allie do Cama, gdzie kobieta pełni rolę kotwicy. Nie pozwala Camowi zatonąć, nie zważając na to, że sama gubi samą siebie w bezkresnym oceanie. Jest posłuszna i oddana. Nie jest gotowa na to, by raz schwytany skarb wypuścić. Nawet jeśli jej mąż jej zwyczajnie nie docenia.
O miłości Jamesa do Maggie - tej najpiękniejszej. Główny wątek. Co jesteś w stanie zrobić dla drugiej osoby z miłości? Jak bardzo ją kochasz? I to właśnie Jamie pokazuje wszystkim mieszkańcom miasteczka, że nikt nie kochał bardziej drugiego człowieka niż on własnej żony. Swoją drogą szkoda, że autorka nie zdecydowała się na pogłębienie relacji Allie i Jamesa, i więcej ich momentów. Przyjaźń wyszłaby im naprawdę na dobre!
O miłości Cama i Mii - miłości zakazanej i kuszącej, doprowadzającej do utraty zmysłów i zdrowego rozsądku. W zasadzie chciałam, żeby się razem zabrali i zniknęli jak najprędzej z powieści i nikogo już więcej nie zranili. Nie pasowało mi w tych fragmentach zachowanie Mii, nie była to jasna postać i naprawdę jej zachowanie było dziwne. Kiepsko wykreowana, zupełnie jakby autorka nie miała na nią tak do końca pomysłu i nie wiedziała czy zaszufladkować ją jako pozytywną czy negatywną postać.
Nie odnalazłam ulubionych fragmentów, zaledwie parę cytatów. Ale największe znaczenie dla mnie miała sama rozprawa sądowa oraz opis działania Grahama. Szczerze, fragmenty z Mią i Camem przelatywałam tylko wzrokiem.

Powieść wydawała mi się chaotyczna. Mieszanie narracji i perspektyw niejednokrotnie wychodziło Jodi Picoult o wiele lepiej a tymczasem w "Deszczowej nocy" czasem się gubiłam i wydaje mi się, że po prostu wszystkich tych faktów było za dużo. Czasem brakowało mi po prostu spójności. Wiele niewyjaśnionych spraw, które niezostały doprowadzone do końca czy też zwyczajnie pominięte dla dobra rozwoju fabuły, urywanie wątków... i... nudziły mnie sceny erotyczne (XD), czego wyjaśnić nie umiem, ale wydawało mi się, że zaśmiecały tylko strony i nic nie wnosiły (i nie, nie mam nic przeciwko wplataniom scen seksów do powieści, po prostu tutaj dziwnie to zostało wplecione, o!). Coś nie pykło tym razem. Niemniej zachęcam do lektury i wyrażenia własnej opinii. :) Zwłaszcza jeśli ktoś tak jak ja jest fanem Jodi Picoult.

"Miłość nie rozkłada się po równo w związku. Nigdy nie jest pół na pół. To zawsze siedemdziesiąt do trzydziestu, lub sześćdziesiąt do czterdziestu. Ktoś zakochuje się pierwszy. Ktoś stawia drugą osobę na piedestale. Ktoś staje na głowie, by życie toczyło się gładko i przyjemnie, a partner po prostu załapuje się na ten wózek."

Początek mi się spodobał. Naprawdę! Zapowiadał...