Chyba znalazłem kolejnego, ulubionego pisarza. Kolejne i na pewno nie ostatnie spotkanie. "Schodami w górę, schodami w dół" to książka pełna dobrego humoru, trochę jest i sensacji, sporo psychologii. Rzecz dzieje się w małym podgórskim miasteczku, tuż przed wybuchem II wojny światowej. Spokój, cisza, ale nie nuda! Miasto aż kipi od plotek. Wszyscy o wszystkich plotkują. Spotykamy tu całą galerię "wykolejeńców": kokietkę "wielką wdowę", która buduje tumbę dla zmarłego męża (przytyk do Marii Kasprowiczowej), tajemniczego inżyniera-architekta, który nie ma..... (Stryjeński?), dziwnych lekarzy (bardziej znachorów, którzy np.: gruźlicę leczą opłatkami z cukrem), hotelarzy, ekscentryczną hrabiankę. Całą galeria postaci. Powieść napisana w 1965 roku, ale styl Choromańskiego nie zmienił się od czasów dwudziestolecia międzywojennego. Ale przede wszystkim jest to powieść psychologiczna: ludzie są dla siebie zasadniczo niepoznawalni. Mimo nieustannych kontaktów wciąż pozostają dla siebie obcy, wciąż przywdziewają maski i kłamią. "Prawdy" o drugim człowieku dowiadujemy się z plotek, z opinii innych.

Chyba znalazłem kolejnego, ulubionego pisarza. Kolejne i na pewno nie ostatnie spotkanie. "Schodami w górę, schodami w dół" to książka pełna dobrego humoru, trochę jest i sensacji, sporo psychologii. Rzecz dzieje się w małym podgórskim miasteczku, tuż przed wybuchem II wojny światowej. Spokój, cisza, ale nie nuda! Miasto aż kipi od plotek. Wszyscy o wszystkich plotkują....