Prawdziwa pułapka na nieostrożnego czytelnika, który dał się złapać na lep niewielkiej objętości i obietnicę rasowego sf, w środku bowiem da się znaleźć jeden bliski bełkotu tekst fantasy, jeden będący czymś w rodzaju baśni w kostiumie sf i jeden rzeczywiście znośny, postapokaliptyczny. Tyle że wszystkie trzy czytają się bardzo ciężko - są przeładowane wyszukanym, skomplikowanym słownictwem, niemal zupełnie pozbawione dialogów, chwilami toną w różnych dygresjach i nie do końca zrozumiałych dywagacjach, a do tego trafiają się nie wyłapane przez korektę (o ile taka w ogóle była) byki ortograficzne.

Najgorszy jest ostatni tekst, "Ciemność rozjaśni twą duszę". To coś w rodzaju zapętlenia się władcy któregoś z mezopotamskich miast-państw w czyśćcowej męce, spowodowanej... nieuprzejmym potraktowaniem jakiegoś biednego rolnika (dostał kijem przez grzbiet za zawracanie głowy prośbą o litość),co skończyło się buntem biedoty, ucieczką władcy i obietnicą spopielenia miasta.

Trochę lepsza, choć też daleka od ideału, jest "Bajka o dzielnym Gregu i pięknej Kari", będąca czymś w rodzaju przeróbki jednej z baśni na wariant kosmiczny. Sęk w tym, że owa baśń nie stanowi sedna fabuły, a jest niejako podana z drugiej ręki, przez staruszka siedzącego w jakimś bunkrze na pustynnej planecie. Co więcej - niespecjalnie cokolwiek wynika z całej tej historii.

Znacznie ciekawsza jest "Reguła przetrwania", interesująco odmalowująca świat wyniszczony atakami rakiet z jakąś tajemniczą bronią i proponująca nietypową koncepcję zdobywania zapasów, aczkolwiek chwilami zbyt mocno czuje się wpływ "Pikniku na skraju drogi" Strugackich, a także nie sposób odgadnąć, skąd się wzięła zwariowana fauna, hasająca po ruinach i dopadająca nieostrożnych ocaleńców. W trakcie lektury zaczyna też drażnić zbyt pobieżne prześlizgnięcie się nad paroma pobieżnie zasygnalizowanymi wątkami (skąd w ogóle bunkier? miny?) i trafiające się tu i ówdzie niezbyt logiczne koncepcje (dlaczego w "bąblu" bohater koniecznie musi czekać na rakietę, i to w pełnej świadomości?).

Ciężko więc uznać "Regułę baśniowego mroku" za zbiór udany i jego lekturę można polecać co najwyżej zagorzałym fanom starszej polskiej sf.

Prawdziwa pułapka na nieostrożnego czytelnika, który dał się złapać na lep niewielkiej objętości i obietnicę rasowego sf, w środku bowiem da się znaleźć jeden bliski bełkotu tekst fantasy, jeden będący czymś w rodzaju baśni w kostiumie sf i jeden rzeczywiście znośny, postapokaliptyczny. Tyle że wszystkie trzy czytają się bardzo ciężko - są przeładowane wyszukanym,...