W ramach wstępu zaznaczam, że piszę tylko o tomie pierwszym.

Twórczość Anne Rice była dla mnie szczytem nie do zdobycia. Walka z dwoma pierwszymi tomami "Kronik wampirów", mimo poświęconego im czasu i energii zakończyła się klęską. Nie skończyłam ani jednego, oba porzucając definitywnie gdzieś koło połowy objętości, z powodów nie do końca zrozumiałych nawet dla mnie. Bo niby wszystko fajnie, ciekawie, a jednak odczuwałam jakąś niechęć do powieści. Z tego powodu przed sięgnięciem po "Dzieje czarownic z rodu Mayfair" bardzo się wahałam. Ale w końcu poszło całkiem sprawnie.

Tom pierwszy "Godziny czarownic" to opowieść o najmłodszej z wymienianej rodziny-Rowan Mayfair, kobiecie wychowywanej z dala od rodowego domu i jego sekretów, nie znającej nawet imienia własnej rodzicielki, która w dodatku obiecała leżącej na łożu śmierci przybranej matce, że nigdy nie będzie próbowała poznać swojego dziedzictwa i wrócić do miasta narodzin- Nowego Orleanu. Czytelnik poznaję jej obecne życie, zgłębiając jednocześnie historie ostatnich trzech pokoleń kobiet z rodziny Mayfair. Trzecim wątkiem pojawiającym się w powieści jest życie Michaela Curry, mężczyzny który po przeżyciu śmierci klinicznej zyskał psychometryczne zdolności i tajemniczy, nieznany nawet mu samemu cel do zrealizowania. Smaku fabule dodaje pojawianie się Aarona Lightnera, człowieka badającego zjawiska nadnaturalne i podążającego krok w krok za wszystkimi, nawet epizodycznymi postaciami. Ja nie wiem, on się teleportuje, czy jak? Z Kalifornii do Nowego Orleanu trochę daleko (ponad dwa razy tyle, co przejechać całą Polskę z zachodu na wschód. Sprawdziłam.), a gdzie nie spojrzy jego pełno... Zresztą nie ważne. Może ma jakiś prywatny odrzutowiec, w końcu ta jego sekretna organizacja jest bogata.

Sama historia ma się więc dobrze. A co z postaciami? Rowan w miarę dobrze opisana, sympatyczna, ogólnie na poziomie, Aaron wystarczająco tajemniczy, żeby nie irytować, ale reszta... Michael doprowadzał mnie do białej gorączki, podobnie zresztą jak wszyscy zwykli i niezwykli mieszkańcy Nowego Orleanu. Curry z racji siedzenia, użalania się nad sobą i picia, a owi mieszkańcy ze względu na styl wypowiedzi, życia i myślenia- klimaty amerykańskiej prowincji, jak w wykonaniu Kinga. Nienawidzę. Po prostu.

Nad zwykle wychwalanym stylem opisu Autorki nie będę się rozwodzić. Pisze niewątpliwie dobrze, umie odmalować klimat, ale czy jest to poziom wybitny? Dla mnie nie.

I podsumowując. Ciekawa, może nie niezwykła, ale na pewno przyjemna opowieść. Nie jest źle. W sumie polecam.

W ramach wstępu zaznaczam, że piszę tylko o tomie pierwszym.

Twórczość Anne Rice była dla mnie szczytem nie do zdobycia. Walka z dwoma pierwszymi tomami "Kronik wampirów", mimo poświęconego im czasu i energii zakończyła się klęską. Nie skończyłam ani jednego, oba porzucając definitywnie gdzieś koło połowy objętości, z powodów nie do końca zrozumiałych nawet dla mnie. Bo...