Przez pierwsze 100 stron ledwo przebrnęłam... Były dla mnie strasznie nudne... Główna bohaterka oraz jej przyjaciółka, jak dla mnie, to jakaś pomyłka. Dwie "dojrzałe" kobiety, które tak w sumie same nie wiedzą czego chcą od życia, nie reprezentują sobą żadnych wyższych wartości. I to skłoniło mnie do odłożenia książki, ale... Nie zrobiłam tego. I dobrze! Bo histria, którą autorka wpletła w warkocz książki jest niesamowita. Pełna ekspresji, wyznań, prawdy i cierpienia. Plusem jest to, że autorka głosem bohaterów świdczyła, iż los doświadczył nie tylko jednej rodziny podczas wojny domowej, ale milionów ludzi. Także kiedy umartwiasz się nad rodziną Mercedes, ktoś zaraz nawołuje cię, że nie tylko oni doświadczyli cierpienia. To wprawia cię w pewien rodzaj oczyszczenia i powrót do stoickiego pionu. Było wiele fragmentów, które uderzyły we mnie, ale jeden szczególnie wywrócił moje myśli i obnażył je - śmierć Antonia.
Kocham książki, z których mogę coś "wyciągnąć". Dzięki tej powieści, wiem, że nie wolno nikomu umrzeć w samotności.

Przez pierwsze 100 stron ledwo przebrnęłam... Były dla mnie strasznie nudne... Główna bohaterka oraz jej przyjaciółka, jak dla mnie, to jakaś pomyłka. Dwie "dojrzałe" kobiety, które tak w sumie same nie wiedzą czego chcą od życia, nie reprezentują sobą żadnych wyższych wartości. I to skłoniło mnie do odłożenia książki, ale... Nie zrobiłam tego. I dobrze! Bo histria, którą...