Jedna z najpiękniejszych książek w klimacie kolonialnych Indii, jaką do tej pory przeczytałam. Polecam!

Jedna z najpiękniejszych książek w klimacie kolonialnych Indii, jaką do tej pory przeczytałam. Polecam!

Lekka i przyjemna do czytania książka ale nie zapada jakoś szczególnie w pamięć i nie porywa.

Lekka i przyjemna do czytania książka ale nie zapada jakoś szczególnie w pamięć i nie porywa.

"Kaszmirowy szal" dla tych wszystkich, którzy lubią egzotyczne podróże, którzy lubią poznawać inne kultury i tradycje, odkrywać tajemnice z przeszłości, gorąco polecam!!!

"Kaszmirowy szal" dla tych wszystkich, którzy lubią egzotyczne podróże, którzy lubią poznawać inne kultury i tradycje, odkrywać tajemnice z przeszłości, gorąco polecam!!!

Piękna opowieść. Przede wszystkim zachwyca opisami Indii, ale nie nachalnymi, ale takimi, które wzbudzają zainteresowanie. Na ich tle toczy się życie, z upadkami i wzlotami, z tragediami i namiętnościami. Jak dla mnie 10/10.

Piękna opowieść. Przede wszystkim zachwyca opisami Indii, ale nie nachalnymi, ale takimi, które wzbudzają zainteresowanie. Na ich tle toczy się życie, z upadkami i wzlotami, z tragediami i namiętnościami. Jak dla mnie 10/10.

Historia trzech kobiet które różnią się od siebie a po mimo to potrawia się ze sobą porozumieć bez fałszywej zazdrości w czasach dość ciezkich. Polecam serdecznie chociaż początek książki nie mówił ze będzie ona aż tak tajemnicza i wciągająca.

Historia trzech kobiet które różnią się od siebie a po mimo to potrawia się ze sobą porozumieć bez fałszywej zazdrości w czasach dość ciezkich. Polecam serdecznie chociaż początek książki nie mówił ze będzie ona aż tak tajemnicza i wciągająca.

Literatura kobieca.Kaszmirowy szal autentycznie przeniósł mnie do świata Indii z czasów kolonialnych,tych widzianych od trudniejszej strony.Czytałam go równolegle z dziejacym się później Shantaramem.Na pewno mozna odczuć magię i dotknąć delikatnie tajemnicy Indii.

Literatura kobieca.Kaszmirowy szal autentycznie przeniósł mnie do świata Indii z czasów kolonialnych,tych widzianych od trudniejszej strony.Czytałam go równolegle z dziejacym się później Shantaramem.Na pewno mozna odczuć magię i dotknąć delikatnie tajemnicy Indii.

Tytułowy kaszmirowy szal to piękne okrycie tkane ręcznie z koziej wełny. Produkcja takiego precjoza trwała około roku i wymagała wiele pracy, umiejętności i cierpliwości. Dlatego szale z kaszmiru były drogocennym skarbem, pamiątkowym podarunkiem ślubnym, często też stanowiły zabezpieczenie finansowe kobiet na wypadek biedy, czy nieprzewidzianych zdarzeń losowych. Każdy taki szal był wyjątkowym okazem przekazywanym nierzadko z pokolenia na pokolenie. W miarę rozwoju cywilizacji te ręcznie tkane na krosnach precjoza zaczęto zastępować o wiele tańszymi, produkowanymi maszynowo, kopiami.

Właśnie taki ozdobny szal znalazła Mair Ellis pośród rodzinnych pamiątek w domu rodziców w Walii. Chcąc poznać bliżej historię pięknego okrycia, ściśle związaną z przeszłością rodziny, bohaterka wybiera się do Indii, do położonego u stóp Himalajów Kaszmiru, gdzie w czasach II wojny światowej przebywali jej dziadkowie. I tak podróżując od Ladakhu przez Leh, Kargil, przełęcz Zoji La do Śrinagaru nad jeziorem Dal i rzeką Dźhelam Mair podąża śladem swojej Babci Nerys, która, będąc żoną misjonarza organizowała naukę dla kaszmirskich dzieci w połowie XX wieku. Wyjazd do Indii stał się dla Mair prawdziwą wycieczką w przeszłość, sentymentalną przygodą i sposobem na poznanie nowych ludzi, miejsc, innej kultury i tradycji. To tutaj jej serce zaczęło mocniej bić, a dawne czasy powoli odkrywały swoje tajemnice.

W interesującą fikcję literacką autorka umiejętnie wplotła historię Kaszmiru związaną z kolonizacją brytyjską oraz wyzwoleniem Indii w 1947 roku, które stało się przyczyną licznych podziałów pomiędzy muzułmanami, hindusami i sikhami. Mamy także bardziej współczesne zmaganie się Kaszmiru z wojną domową i licznymi zamieszkami na tym terenie.

Rosie Thomas podarowała swoim czytelnikom klimatyczną opowieść, w którą można zagłębić się bez reszty. Plastyczny język i ciekawe opisy nieznanych, egzotycznych miejsc działają na wyobraźnię do tego stopnia, że w jednej chwili chcielibyśmy wsiąść w samolot i udać się w tamte okolice. Liczne ciekawostki na temat samej produkcji kaszmirskich szali, ekskluzywnych domów na łodziach u wybrzeży jeziora Dal, smakołyków miejscowej kuchni oraz nakazów i zakazów kulturowych czynią tę powieść niezwykle interesującą.

Jeśli zatem lubicie podróżować, zwiedzać egzotyczne zakątki świata, poznawać inne kultury i tradycje oraz rozkoszować się rodzinnymi historiami i tajemniczą przeszłością to "Kaszmirowy szal" jest powieścią napisaną specjalnie dla Was. Serdecznie polecam.

Tytułowy kaszmirowy szal to piękne okrycie tkane ręcznie z koziej wełny. Produkcja takiego precjoza trwała około roku i wymagała wiele pracy, umiejętności i cierpliwości. Dlatego szale z kaszmiru były drogocennym skarbem, pamiątkowym podarunkiem ślubnym, często też stanowiły zabezpieczenie finansowe kobiet na wypadek biedy, czy nieprzewidzianych zdarzeń losowych. Każdy taki...

Takich opowieści, gdzie bieżące wydarzenia przeplatane są z czyjąś historią jest dziś multum. Podlega to już pod schemat budowania akcji, jednak nasze zaciekawienie rozbudzone na pierwszych stronach może zostać dopieszczone z każdym kolejnym rozdziałem. Niestety zdarza się też rzecz przeciwna i tak, jak w przypadku "Kaszmirowego szala", mamy nudnie wlekącą się fabułę. Zdarzały się rozdziały, które spokojnie mógłby mi ktoś wyrwać i nie zorientowałabym się, że tam były. Zapis niepotrzebnych sytuacji, nic nie wnoszących, ani do historii o babce, ani do budowania atmosfery poszukiwania. W niektórych rozdziałach Mair przeżywa epizody, spotyka kogoś, ot tak przy okazji wędrówki po ulicach miasta, oddaje się z nim rozmowie i nic to nie wnosi do opowieści poza tym, że ją rozwleka.

Jak dla mnie cała historia traci na wiarygodności już na wstępie, gdzie bohaterka po śmierci ojca, podczas porządków w rodzinnym domu, znajduje piękny szal. Ponoć należał do babci, ponoć ona nigdy wcześniej go nie widziała, ale od razu stwierdza, że za tym musi się kryć jakaś tajemnica rodzinna. I od razu wyjeżdża do Indii. Oczywiście sama. Dobrze, że chociaż miała plan, w którym konkretnie miejscu powinna wylądować. Autorka nie dzieli się z nami etapami przygotowań bohaterki do tego wyjazdu tylko przenosi akcję z jednego kraju do drugiego. Dopiero potem, na miejscu napomina, iż Mair zdobyła pewną wiedzę na temat tkania szali.
Czytam i po czymś takim na początku opowieści odnoszę wrażenie, że zostanę wciągnięta w jakąś mało prawdopodobną historię. Ale zawsze to Indie, więc jest szansa, iż autorka dostatecznie zamydli mi oczy tym szczególnym klimatem, opisem krajobrazu i kultury. Owszem, to co jest tu dość dobrze uchwycone to opisy przyrody. Natomiast sama podróż Mair jest przede wszystkim bogata w nużące opisy poruszania się z jednego do drugiego punku, na drodze do odkrywania mało zachęcającej przygody. Rosie Thomas nie postarała się, żeby rozbudzić ciekawość czytelnika, za to usilnie próbuje zrobić z bohaterki kogoś, kim nie jest i to świetnie da się wyczuć w treści.

Takie historie potrzebują rozmachu, ale nie w sensie nagromadzenia setek stron, a barwnego stylu opisywania, gdy sam narrator zachwyca się otoczeniem, gdzie dominuje aura tajemniczości, jest nuta poszukiwania i oddawania się z pasją temu co jeszcze przed nami. A tutaj dzięki pisarstwu pani Thomas zamiast barwnej przygody dostajemy nużące opisy wewnętrznych przeżyć bohaterów. Fabuła się ciągnie, a czytelnik przysypia, a w chwilach przytomności modli się, żeby dowlec się jak najszybciej do finału.

Takich opowieści, gdzie bieżące wydarzenia przeplatane są z czyjąś historią jest dziś multum. Podlega to już pod schemat budowania akcji, jednak nasze zaciekawienie rozbudzone na pierwszych stronach może zostać dopieszczone z każdym kolejnym rozdziałem. Niestety zdarza się też rzecz przeciwna i tak, jak w przypadku "Kaszmirowego szala", mamy nudnie wlekącą się fabułę....

Jak czytałam tą książkę, to przenosiłam się do Indii, czułam jakbym tam była i to wszystko widziała na własne oczy , kiedyś na pewno tam pojadę,..

Jak czytałam tą książkę, to przenosiłam się do Indii, czułam jakbym tam była i to wszystko widziała na własne oczy , kiedyś na pewno tam pojadę,..

"Same Indie bardzo ją zaskoczyły. Przed oczywiście wyobrażała sobie nieznane krajobrazy, życie w Indiach, ale bezkres, równiny zalane słońcem parzącym skórę, chmary ludzi, ogromne ulewy monsunowe, ostre kolory, wszechobecny smród, muchy, kalectwo i bieda, z którą stykała się każdego dnia przerosły wszystkie jej wyobrażenia."

"Same Indie bardzo ją zaskoczyły. Przed oczywiście wyobrażała sobie nieznane krajobrazy, życie w Indiach, ale bezkres, równiny zalane słońcem parzącym skórę, chmary ludzi, ogromne ulewy monsunowe, ostre kolory, wszechobecny smród, muchy, kalectwo i bieda, z którą stykała się każdego dnia przerosły wszystkie jej wyobrażenia."