Cykl o Gtreku i Felixie stał się na tyle rozbudowany, że doczekał się zmiany pisarza. Miejsce Wiliama Kinga zajął Nathan Long i to właśnie Zabójca Orków jest jego debiutem w tej sadze.

Zobaczmy więc...

Akcja zaczyna się na blisko dwadzieścia lat po wydarzeniach Zabójcy Gigantów. Był to zapewne wymóg wydawnictwa, aby połączyć wydarzenia z książek z czasem drugiej dedycji Warhammer FRP. Inwazja Archonta trwa najlepsze, kiedy Gotrek i jego spamiętywacz docierają do małego, krasnoludzkiego portu za Przełęczą Czarnego Ognia. Wracają po wędrówkach po całym świecie, od Arabii po Kataj, podczas których zabójca nie miał szczęścia i nie odnalazł swojej zagłady. Coraz bardziej sfrustrowany postanawia wrócić na północ, pamiętając, że Krwiopusz Khorna był najbliższy zabicia go.
Powrót nie jest jednak łatwy, port bowiem jak i cała okolica nawiedzana jest przez orków. Większość armii krasnoludów odeszła na północ, walczyć z inwazją chaosu i zielonoskórzy skorzystali z okazji.
Gotrek nie chce marnować na nich czasu bardziej niż to konieczne i chce wyruszyć przeciw chaosowi. Felix tak samo, aby dowiedzieć się co z jego rodziną.
Ich plany krzyżuje dawny przyjaciel krasnoluda z lat dawnych (najdawniejszych jakie dane nam jest poznać), książę twierdzy, która upadła pod naporem orków. Przez wzgląd na dawne przysięgi prosi on teraz Gotreka o pomoc w jej odzyskaniu. Ale przez jakiś zadawniony spór, zabójca każe u iść do diabła.
Przysięga to jednak przysięga, ostatecznie więc dwaj towarzysze dołączają do armii mającej odbić twierdze i znajdujące się pod nią kopalnie.

Fabuła jest bardzo mocną stronę powieści, z jednej strony biorąc oklepany trochę motyw, z drugiej w pełni rozumiejąc co ma w rękach. Long bawi się z nami miejscami, piętrząc problemy w sposób logiczny, ale niespodziewany.
Akcja jest równie barwna jak u jego poprzednika, choć czasami miałem wrażenie, że autor, lub tłumacz plącze się i gubi w opisach. Jest to jednak do przeżycia.

Klimat i opis krasnoludów są najmocniejszymi stronami Zabójcy Orków. Nathan Long oddaje im hołd jako ulubionej rasie uniwersum, bardzo ich jednak odbrązawia, pozostając jednocześnie wiernym obrazowi. Pokazuje po prostu drugą stronę tych samych przymiotów. Upór i odwaga sprawiają, że radzą sobie gorzej z niespodziewanymi rzeczami, przywiązanie do honoru i danego słowa - że potrafią toczyć wielopokoleniowe, destrukcyjne dla społeczeństwa spory o źle podaną przystawkę przy kolacji.

Postaci są opisane barwnie i klimatycznie jak to zwykle w tym cyklu. Gotrek jest jak zawsze niezmienny (choć miejscami się to..zmienia, ale jak najbardziej w logiczny sposób), Felix natomiast kontynuuje swoją ewolucję, która charakteryzowała go w tomach 2-4. Nie jest już nieopierzonym gołowąsem, ale wytrawnym awanturnikiem i jest tego świadom. Stanowi świetny kontrast dla Gotreka i jednocześnie jego uzupełnienie.
Nowi bohaterowie są bardzo dobrze stworzeni i zapadają w pamięć. Prawie wszyscy są krasnoludami, a więc tak czy siak są do siebie podobni, ale wyraziści na swój sposób. Zwłaszcza kolejny zabójca, który dołącza do nas w tym tomie.

Na wadę można zaliczyć troszkę zbyt przygnębiający jednak klimat, oraz miejscami zauważalne parcie na filmowość danej sceny. Są to jednak tylko detale. Podobnie jak miejscami niedbalstwo wydawnictwa, zmarnowanego papieru jest tu na szczęście mniej niż w innych tomach.

Podsumowując, Zabójca Orków to bardzo dobra książka, szczególnie warta polecenia i dla fanów krasnoludów i samego warhammera, ale również wszystkim wielbicielom powieści przygodowych i miecza i magii powinna przypaść do gustu.

Cykl o Gtreku i Felixie stał się na tyle rozbudowany, że doczekał się zmiany pisarza. Miejsce Wiliama Kinga zajął Nathan Long i to właśnie Zabójca Orków jest jego debiutem w tej sadze.

Zobaczmy więc...

Akcja zaczyna się na blisko dwadzieścia lat po wydarzeniach Zabójcy Gigantów. Był to zapewne wymóg wydawnictwa, aby połączyć wydarzenia z książek z czasem drugiej dedycji...