Przez pierwszą połowę książki myślałam, że oto trafiłam na perełkę, ale kolejne strony utwierdziły mnie w przekonaniu, że się trochę pomyliłam. Historia sama w sobie naprawdę ciekawa, mimo, że powielana tysiąc razy (on i ona po przejściach, spotykają się, coś zaczyna się między nimi dziać). Ale to nic, przed przeczytaniem wiedziałam, na co się piszę, chyba mam słabość do tego typu książek ;) Główna bohaterka jest okej, sympatyczna, po tragedii, jaka ją spotkała, za wszelką cenę stara się wyjść na prostą, ogólnie da się ją polubić. Natomiast główny bohater to jakiś dramat. Cały czas miałam wrażenie, że to nie tak, że on nie może uporać się z przeszłością, tylko ma poważne problemy z teraźniejszością. Niezdecydowany, focha się z byle powodu, ciągle tylko unosi się dumą i nie pozwala bliskim sobie pomóc, bo jaki to on jest samowystarczalny. A jego osobiste przemyślenia czasami doprowadzają do białej gorączki.

Mam też wrażenie, że wkradł się błąd rzeczowy. Blanka opowiada swoim bliskim o Mateuszu, o jego sytuacji rodzinnej, a z kolej oni jakiś czas później wypytują o to Mateusza i zachowują się, jakby słyszeli o tym po raz pierwszy w życiu.

Ogólnie da się przeczytać, ale nie należy nastawiać się na coś niezwykłego.

Przez pierwszą połowę książki myślałam, że oto trafiłam na perełkę, ale kolejne strony utwierdziły mnie w przekonaniu, że się trochę pomyliłam. Historia sama w sobie naprawdę ciekawa, mimo, że powielana tysiąc razy (on i ona po przejściach, spotykają się, coś zaczyna się między nimi dziać). Ale to nic, przed przeczytaniem wiedziałam, na co się piszę, chyba mam słabość do...