Napięcie w „Zabawie w chowanego” rośnie sobie powolutku, niespiesznie i leniwie, jak na letnie dni przystało. A przecież Jack Ketchum lubi przechodzić do sedna sprawy, pokazać, gdzie kryje się potwór, nie pozostawiając żadnych wątpliwości. Kanibale, przemoc, krew, flaki, wszelki możliwy gore… Nawet na osiedlu domków coś czai się w ciemności, nawet w tropikalnej dżungli wiemy, że pojawi się trup, nawet za zamkniętymi drzwiami rodzinnej sypialni. A tutaj lato, wakacje i pierwsza miłość! Niebezpieczna, zwodnicza, ale kto by się bał dziewczyny, która lubi żyć na krawędzi? Do tego słońce, plaża, piwo, a w takim otoczeniu nie ma się czego obawiać. Nawet miejscowy, opuszczony, uznany za nawiedzony dom traci kontury strachu. Ale nie dajmy się zwieść pozorom!

Sama traktuję „Zabawę w chowanego” jako wstęp do cyklu o kanibalach, bo to takie swoiste preludium, letni sen, sezon w pełni i lato nad morzem w Maine. Wydawać, by się mogło, że horror nigdy się tu nie wydarzy i pozostanie w pamięci jedynie jako wspomnienie starej legendy. Ale Ketchum wie dobrze, kiedy zburzyć idyllę, a wtedy czytelnik szybko przekona się z kim naprawdę ma do czynienia. W końcu Jack Ketchum to mistrz splatterpunku i to nic takiego, że nieco rozleniwiony letnią porą. To niczego nie zmienia.

Wspomnienie dla dużych dziewczynek i dużych chłopców, którym nieobce są ślady krwi w ciemnościach.

Napięcie w „Zabawie w chowanego” rośnie sobie powolutku, niespiesznie i leniwie, jak na letnie dni przystało. A przecież Jack Ketchum lubi przechodzić do sedna sprawy, pokazać, gdzie kryje się potwór, nie pozostawiając żadnych wątpliwości. Kanibale, przemoc, krew, flaki, wszelki możliwy gore… Nawet na osiedlu domków coś czai się w ciemności, nawet w tropikalnej dżungli...