Premiery kolejnych powieści Jojo Moyes w Polsce stały się wielkimi komercyjnymi wydarzeniami. Od czasu wznowienia Zanim się pojawiłeś polskie czytelniczki oszalały na punkcie autorki, która, jak głoszą hasła promocyjne, pisze dla ludzi kochających życie. Konstruowane przez nią historie mają przywracać wiarę w codzienność, udowadniać, że od dna zawsze można się odbić - trzeba jedynie chcieć. Kilka tygodni temu w moje ręce trafiło pewne niebieskie pudełko, kryjące w sobie wydaną przez Moyes w 2009 roku powieść, która po ośmiu latach doczekała się polskiego tłumaczenia. We wspólnym rytmie, historia czternastoletniej dziewczynki i jej najlepszego przyjaciela - konia imieniem Boo - oraz Natashy i Maca, małżeństwa, którym są jedynie na papierze, jest kolejną powieścią pióra Moyes, mającą zawojować nasze serca i przypomnieć, że zawsze warto próbować - nawet jeśli nadzieja już dawno przestała istnieć.

Wspólnym mianownikiem dla historii Moyes (wniosek ten wysuwam na podstawie lektury Zanim się pojawiłeś oraz wszystkich powieści, które wyszły nakładem wydawnictwa Między Słowami, za wyjątkiem Dziewczyny, którą kochałeś) jest niesłabnąca pozytywna atmosfera, a także wyjątkowy humor, który rozbraja nawet dramatyczne sytuacje. Przemycony przez autorkę czarny humor i ironia w Razem będzie lepiej, czy komizm postaci w obu opowieściach o Louisie Clark wywołują szczery uśmiech na twarzy czytelnika i sprawiają, że bohaterów, jak i ich kolejnych perypetii po prostu nie da się nie lubić. We wspólnym rytmie wyróżnia się na tle swoich papierowych koleżanek - typowego dla Moyes humoru nie ma tu praktycznie wcale, a wydźwięk całej historii jest dość stonowany i chłodny. Nie bez powodu przez dłuższy czas miałam wrażenie, że czytam jakąś dziwną hybrydę powieści Jodi Picoult i Diane Chamberlain - w tej historii brakuje klasycznego blasku, który pozwala wierzyć, że wszystko będzie dobrze. I chociaż wszyscy wiemy, a raczej mamy głupią nadzieję, że na pewno wszystko skończy się dobrze (jak jest w rzeczywistości, nie powiem, ale żeby nie było, że spojleruję, bo przecież wszyscy doskonale wiemy: jedenaste: nie spojluj), to jednak nie jesteśmy aż tak pewni. Dlaczego? Ponieważ We wspólnym rytmie jest powieścią, po prostu, smutną. I to nie w taki sposób, w jaki Zanim się pojawiłeś jest smutne. Tam też płaczemy, ale często ze śmiechu. Natomiast We wspólnym rytmie jest tą czarną owcą, która trzymana jest przez resztę na dystans. Bo jest inna. Na swój sposób dziwna. I ładna - niestety, tylko ładna. Nic ponad to.

Cała recenzja: www.books-silence.com/2017/08/nienapisane-historie-j-moyes-we.html

Premiery kolejnych powieści Jojo Moyes w Polsce stały się wielkimi komercyjnymi wydarzeniami. Od czasu wznowienia Zanim się pojawiłeś polskie czytelniczki oszalały na punkcie autorki, która, jak głoszą hasła promocyjne, pisze dla ludzi kochających życie. Konstruowane przez nią historie mają przywracać wiarę w codzienność, udowadniać, że od dna zawsze można się odbić -...