Niewidzialni

Wyborny reportaż, w którym czytać można między słowami.

Wyborny reportaż, w którym czytać można między słowami.

Pokaż mimo to

Hmmm....seria reportaż...Serio? Poznawczo książka bardzo mierna. Nie dowiemy się z niej praktycznie niczego wartościowego o Aborygenach. Mam wrażenie, że autor zabrał się za pisanie książki o ludziach, których widział jedynie z daleka. Jakaś wycieczka turystyczna do wioski, obserwacja grupki Aborygenów w supermarkecie, góra dwu zdaniowe rozmowy, trochę encyklopedycznych faktów i właściwie to już wszystko.
Kultura, która rozwijała się w izolacji od naszego "białego" świata i wykształciła zupełnie inny system wartości, styl życia, duchowość jest zupełnie niezrozumiała przez autora i to bardzo widać. Przykłada on miarę białego człowieka do tej dziwnej endemicznej cywilizacji i nie może pojąć, dlaczego go nie zachwyca. Bo, że nie zachwyca to niestety widać, chociaż autor chciał bardzo czytelnika (a może i siebie) przekonać, że jest inaczej.
Na koniec wspomnę jeszcze o języku, który wysuwa się na pierwszy plan czytając "Niewidzialnych". Długie liryczne opisy (często zupełnie nie wiadomo czego) nic nie wnoszą i są raczej męczące niż zachwycające. Przy przyjętej formie reportażu, poetycki język autora naprawdę przeszkadza i przytłacza.

Hmmm....seria reportaż...Serio? Poznawczo książka bardzo mierna. Nie dowiemy się z niej praktycznie niczego wartościowego o Aborygenach. Mam wrażenie, że autor zabrał się za pisanie książki o ludziach, których widział jedynie z daleka. Jakaś wycieczka turystyczna do wioski, obserwacja grupki Aborygenów w supermarkecie, góra dwu zdaniowe rozmowy, trochę encyklopedycznych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Trudno jest pojechać do egzotycznego jednak wciąż z europejskiej perspektywy kraju i nie patrzeć na jego rdzennych mieszkańców z wyższością, pobłażaniem, ale też nie litować się sztucznie nad nimi. Mateuszowi Marczewskiemu udało się sportretować wspołczesnych Aborygenów uczciwie i szczerze, przedstawić ich historię z dużą dozą zrozumienia dla ludzi, którym pewnego dnia po prostu odebrano ziemię i których zmuszono do porzucenia dotychczasowego życia, wierzeń i przekonań, ale co najgorsze zakwestionowano ich zasadność w oczach samych Aborygenów. Marczewski prezentuje ich historię, co dla mnie osobiście jest bardzo cenne, z uwzględnieniem ich perspektywy; pokazuje wartości i zagubienie Aborygenów we współczesnym świecie. Tłumaczy ich świat, pomaga zrozumieć Aborygenów i wreszcie zobaczyć ich w pełnym świetle.

Trudno jest pojechać do egzotycznego jednak wciąż z europejskiej perspektywy kraju i nie patrzeć na jego rdzennych mieszkańców z wyższością, pobłażaniem, ale też nie litować się sztucznie nad nimi. Mateuszowi Marczewskiemu udało się sportretować wspołczesnych Aborygenów uczciwie i szczerze, przedstawić ich historię z dużą dozą zrozumienia dla ludzi, którym pewnego dnia po...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Uwaga! Polski Coehlo pojechał do Australii i stwierdził, że zrobi z tego książkę. Słów zna dużo, ale o Aborygenach nie dowiemy się wiele. Co strona, to przerost formy nad treścią (w końcu autor jest poetą). Książka ma w sobie mało z reportażu, a tak jest reklamowana. Oto próbka tekstu: "Ta scena dotyka czegoś co jest w głowie, wciska się w podświadomość i choć jest to uczucie wyraźne, wcale nie chce się dać wyrazić. Mowię sobie, że to uczucie jest za stare zeby próbować je nazwać. Albo, że jest zbyt subtelne. Bez sensu byłoby je spłaszczać słowami." I takich coehlo-dyrdymałów jest w tej książce pełno!
Na koniec miałam wrażenie, że autor z żadnym bohaterem nie rozmawiał naprawdę długo. Zabrakło mi też kobiecych postaci, rodzin itp. Na okładce ma recenzje trzech panów, którzy używają słów "niezwykle ambitna, absolutna perła literacka" - bardzo dziwne... Może mężczyznom wystarczą opowieści o brudzie, pijaństwie, nieudanych polowaniach, kradzieżach aut itd. Opowieści tak niefajne, że można się w nich taplać jak w głupocie bohaterów Warsaw Shore, ale dla mnie to za mało. Wygląda to jakby Marczewski poszedł po najmniejszej linii oporu i opisał napotkanych obok swojego namiotu pijaczków, których nietrudno było znaleźć. Nie przypadło mi też do gustu to, jak ich ocenia. Nie jest to reporter opisujący bohaterów z godnością, obiektywizmem. Książka nie wyjaśnia historii podziału społecznego w Australii, ani różnic kulturowych czy biedy, w której żyją Aborygeni.
Strata czasu niestety. Dziwi mnie, że Wydawnictwo Czarne to sprzedaje.

Uwaga! Polski Coehlo pojechał do Australii i stwierdził, że zrobi z tego książkę. Słów zna dużo, ale o Aborygenach nie dowiemy się wiele. Co strona, to przerost formy nad treścią (w końcu autor jest poetą). Książka ma w sobie mało z reportażu, a tak jest reklamowana. Oto próbka tekstu: "Ta scena dotyka czegoś co jest w głowie, wciska się w podświadomość i choć jest to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Na gorąco...dobrze, że kupiłam tę książkę nie czytając wcześniej recenzji na tym portalu, normalnie nigdy nie porwałabym się na reportaż napisany przez poetę ! :) zorientowałam się z czym mam do czynienia dopiero zaczynając czytać ksiażkę, ale dałam jej szansę, postanowiłam spróbować przebrnąć przez barwne opisy krajobrazu i poetyckie porównania, których nie znoszę.. i cieszę się że to zrobiłam. Autor nie opisał tak po prostu historii Aborygenów, on namalował obraz dzikiej Australii, której są oni częścią, i w której biały człowiek jest tylko epizodem. Mogę zgodzić się z każdą recenzją napisaną na temat tej książki, bo jest ona trochę jak wiersz, można ją różnie interpretować i po prostu polubić lub nie. Warto po nią sięgnąć, by spróbować zrozumieć Aborygenów. Sądzę, że główna intencja autora była właśnie taka, pozwolić nam dostrzec drugie dno w historii ludzi, którzy według białego człowieka są na dnie.

Na gorąco...dobrze, że kupiłam tę książkę nie czytając wcześniej recenzji na tym portalu, normalnie nigdy nie porwałabym się na reportaż napisany przez poetę ! :) zorientowałam się z czym mam do czynienia dopiero zaczynając czytać ksiażkę, ale dałam jej szansę, postanowiłam spróbować przebrnąć przez barwne opisy krajobrazu i poetyckie porównania, których nie znoszę.. i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Niewidzialni" to ciężki tematycznie reportaż. W trakcie lektury mieszały się we mnie chyba wszystkie uczucia. Bardzo często musiałam wracać do tego, co już przeczytałam, by upewnić się, że na pewno wszystko rozumiem. Sporo w tej książce chaosu, sporo przesadnej liryczności, ale to chyba taka przypadłość na którą chorują poeci.

"Niewidzialni" to ciężki tematycznie reportaż. W trakcie lektury mieszały się we mnie chyba wszystkie uczucia. Bardzo często musiałam wracać do tego, co już przeczytałam, by upewnić się, że na pewno wszystko rozumiem. Sporo w tej książce chaosu, sporo przesadnej liryczności, ale to chyba taka przypadłość na którą chorują poeci.

Pokaż mimo to

Poetyka szanownego autora niestety mnie pokonała.

W okolicach ustawowej pięćdziesiątej strony dotarło do mnie, że dalsza szamotanina nie ma sensu.

"Niewidzialni" to książka która spowodowała, że wreszcie wcieliłem w czyn zasadę nic-na-siłę vel szkoda-życia-na-kiepskie-lektury.

Tym samym pan Marczewski odegrał przełomową rolę w mym czytelniczym życiorysie za co mu uprzejmie dziękuję.

A szkoda, bo temat uważam za ważny i jako taki bardzo mnie interesuje.

Poetyka szanownego autora niestety mnie pokonała.

W okolicach ustawowej pięćdziesiątej strony dotarło do mnie, że dalsza szamotanina nie ma sensu.

"Niewidzialni" to książka która spowodowała, że wreszcie wcieliłem w czyn zasadę nic-na-siłę vel szkoda-życia-na-kiepskie-lektury.

Tym samym pan Marczewski odegrał przełomową rolę w mym czytelniczym życiorysie za co mu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Bóg nie objawi się nam, bo wie, że byłby to koniec naszego świata. Jego nagły głos byłby równie tragiczny w skutkach jak głos, który upewniłby ludzi o Jego nieobecności; to słynne „Boga nie ma', bo jeśli Go nie ma, wolno wszystko. Gdyby się objawił, wszystko co w swoim doczesnym szale wymyśliliśmy gnani potrzebami, cała nasza trójwymiarowa cywilizacja, zasłaniająca pustkę w miejscu, gdzie powinna być głębia, zatrzymałaby się, a potem dzień po dniu legła w gruzach. Ale gdyby jednak? Żylibyśmy przepojeni Jego istnieniem, świadomi swojej nieporadnej cielesności i ducha, który unosi się nad wszystkim. Stalibyśmy w miejscu, chłonąc Jego doskonałe dzieło, beztroscy i pogodzeni z doczesnością, łakomi pewnej wieczności, przeniknięci wymierną obecnością sacrum, spokojni i pewni swojej duchowej drogi. Tak trwalibyśmy tysiąclecia, w ograniczeniu swoich potrzeb materialnych, w prostocie, szczęśliwi. Coś takiego prawdopodobnie przydarzyło się wieki temu właśnie Aborygenom. Tylko tak mogę ich wytłumaczyć."

"Bóg nie objawi się nam, bo wie, że byłby to koniec naszego świata. Jego nagły głos byłby równie tragiczny w skutkach jak głos, który upewniłby ludzi o Jego nieobecności; to słynne „Boga nie ma', bo jeśli Go nie ma, wolno wszystko. Gdyby się objawił, wszystko co w swoim doczesnym szale wymyśliliśmy gnani potrzebami, cała nasza trójwymiarowa cywilizacja, zasłaniająca pustkę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Ciężka do czytania książka. Nie wiadomo co jest opinią autora a co jego rozmówców. W każdym razie mój wewnętrzny antropolog płakał gdy czytałam takie fragmenty jak "kiedy zapytałem pewnego człowieka, starego Aborygena (...), o twarzy wymęczonej małpy" czy "Aborygeni są jak dzieci (...) śmierdzą i przechodzą grupami jak ciemny, ale silny gatunek budzący jednocześnie strach i politowanie". Autor kilka razy podkreśla, że wszyscy Aborygeni są tacy sami ale średnio mu idzie wytłumaczenie dlaczego właściwie i jak można by to zmienić.

Ciężka do czytania książka. Nie wiadomo co jest opinią autora a co jego rozmówców. W każdym razie mój wewnętrzny antropolog płakał gdy czytałam takie fragmenty jak "kiedy zapytałem pewnego człowieka, starego Aborygena (...), o twarzy wymęczonej małpy" czy "Aborygeni są jak dzieci (...) śmierdzą i przechodzą grupami jak ciemny, ale silny gatunek budzący jednocześnie strach i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Mateusz Marczewski stworzył książkę niezwykłą. Równie niezwykłą jak kraj i jego opisywane historie. Historie Aborygenów - wyklętych, zapomnianych, niezauważanych: intencjonalnie i nieintencjonalnie. Historie Australii z jej grzeszkami, z którymi nadal nie jest rozliczona.

Jestem dosyć wymagająca w stosunku do książek, rzadko, która pozycja podoba mi się w stopniu totalnym. Tutaj tak właśnie jest - "Niewidzialni" są doskonali w każdym calu, z każdą literą, słowem, obrazem.
Autor odwalił naprawdę solidny kawał kulturoznawczej roboty.
Z momentem odłożenia książki miałam ochotę otworzyć pierwszą stronę i czytać znowu.
A czyta się świetnie. Wnika razem z autorem w świat nieprzyjazny, dziki, zrezygnowany. I ta niemoc, która wręcz wylewa się ze stron na nas, przenika do głębi. Doświadczenie Mateusza staje się naszym doświadczeniem, bardzo głębokim i przenikającym - całkowicie. Zwyczajnie jest się tam razem z nim, razem z Nimi.

Nie interesujesz się Australią? Nie ważne, zainteresujesz się.

Mateusz Marczewski stworzył książkę niezwykłą. Równie niezwykłą jak kraj i jego opisywane historie. Historie Aborygenów - wyklętych, zapomnianych, niezauważanych: intencjonalnie i nieintencjonalnie. Historie Australii z jej grzeszkami, z którymi nadal nie jest rozliczona.

Jestem dosyć wymagająca w stosunku do książek, rzadko, która pozycja podoba mi się w stopniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to