Niewidzialni

Temat ciekawy, autor ma sporo do powiedzenia, jednak sposób opowiadania mocno irytujący. Stosowanie w reportażu zdań, jak z powieści („byli w topieni w czerń lasu, wetknięci pomiędzy jego nagie drzewa, między krzaki z witkami wystającymi we wszystkich kierunkach” – to o tym, że siedzieli w nocy w lesie…; „…uniosła swą suknię kawałek po kawałku, aż ukazały się nogi, ciężkie i mocne, jak u kobiet rzeźbionych przez Ernsta Barlacha, tych jego wielkich chłopek, olbrzymich bab przysiadających w szerokim rozkroku. Albo jeszcze lepiej – ujawnione nagle nogi Aborygenki wyglądały jak nogi babki Oskara, który miał bębenek zrobiony z prawdziwej blachy. To były rześkie, falujące kawały tłustego mięsa okryte ciemną skórą” – to o tańczącej Aborygence…) jest przerostem formy nad treścią, skutecznie odciągającym od treści, która powinna być tu najważniejsza – zamiast skupiać się na niej, myśli się, kiedy skończy się ten kolejny, nic nie wnoszący poetycki opis. Ponadto dość chaotycznie to wszystko opowiedziane, historie dość swobodnie przemieszane, nie układają się w jakąś jedną całość. Dodatkowo ten słaby układ jeszcze zaburzają historie zupełnie nie na temat, np. o chłopaku motorem okrążającym Australię, czy o, głośnym swojego czasu, przypadku boat-people ze statku Tampa, którym władze australijskie nie pozwoliły na wylądowanie na Wyspie Bożego Narodzenia (co do licha ma to wspólnego z Aborygenami?!).

Temat ciekawy, autor ma sporo do powiedzenia, jednak sposób opowiadania mocno irytujący. Stosowanie w reportażu zdań, jak z powieści („byli w topieni w czerń lasu, wetknięci pomiędzy jego nagie drzewa, między krzaki z witkami wystającymi we wszystkich kierunkach” – to o tym, że siedzieli w nocy w lesie…; „…uniosła swą suknię kawałek po kawałku, aż ukazały się nogi, ciężkie...

Trochę zmęczyłam tę książkę. Jakieś takie poplątane to opowieści, z których czasem jest trudno wysnuć główną myśl. Autor jest również poetą i czuć to po jego zagmatwanych zdaniach. Kilka historii jest bardzo ciekawych (sam temat Aborygenów jest niezwykle interesujący), ale to raczej historie się bronią niż sposób w jaki są opowiedziane. Nie nazwałabym tej książki reportażem. Jakieś takie to nie wiadomo co.

Trochę zmęczyłam tę książkę. Jakieś takie poplątane to opowieści, z których czasem jest trudno wysnuć główną myśl. Autor jest również poetą i czuć to po jego zagmatwanych zdaniach. Kilka historii jest bardzo ciekawych (sam temat Aborygenów jest niezwykle interesujący), ale to raczej historie się bronią niż sposób w jaki są opowiedziane. Nie nazwałabym tej książki...

Reportaż 0/10
Poetycka wizja Australii i Aborygenów 7/10

Reportaż 0/10
Poetycka wizja Australii i Aborygenów 7/10

Bardzo ciekawy reportaż o współczesnych Aborygenach, wyrzuconych poza nawias życia społecznego w Australii.

Bardzo ciekawy reportaż o współczesnych Aborygenach, wyrzuconych poza nawias życia społecznego w Australii.

Wyborny reportaż, w którym czytać można między słowami.

Wyborny reportaż, w którym czytać można między słowami.

Hmmm....seria reportaż...Serio? Poznawczo książka bardzo mierna. Nie dowiemy się z niej praktycznie niczego wartościowego o Aborygenach. Mam wrażenie, że autor zabrał się za pisanie książki o ludziach, których widział jedynie z daleka. Jakaś wycieczka turystyczna do wioski, obserwacja grupki Aborygenów w supermarkecie, góra dwu zdaniowe rozmowy, trochę encyklopedycznych faktów i właściwie to już wszystko.
Kultura, która rozwijała się w izolacji od naszego "białego" świata i wykształciła zupełnie inny system wartości, styl życia, duchowość jest zupełnie niezrozumiała przez autora i to bardzo widać. Przykłada on miarę białego człowieka do tej dziwnej endemicznej cywilizacji i nie może pojąć, dlaczego go nie zachwyca. Bo, że nie zachwyca to niestety widać, chociaż autor chciał bardzo czytelnika (a może i siebie) przekonać, że jest inaczej.
Na koniec wspomnę jeszcze o języku, który wysuwa się na pierwszy plan czytając "Niewidzialnych". Długie liryczne opisy (często zupełnie nie wiadomo czego) nic nie wnoszą i są raczej męczące niż zachwycające. Przy przyjętej formie reportażu, poetycki język autora naprawdę przeszkadza i przytłacza.

Hmmm....seria reportaż...Serio? Poznawczo książka bardzo mierna. Nie dowiemy się z niej praktycznie niczego wartościowego o Aborygenach. Mam wrażenie, że autor zabrał się za pisanie książki o ludziach, których widział jedynie z daleka. Jakaś wycieczka turystyczna do wioski, obserwacja grupki Aborygenów w supermarkecie, góra dwu zdaniowe rozmowy, trochę encyklopedycznych...

Trudno jest pojechać do egzotycznego jednak wciąż z europejskiej perspektywy kraju i nie patrzeć na jego rdzennych mieszkańców z wyższością, pobłażaniem, ale też nie litować się sztucznie nad nimi. Mateuszowi Marczewskiemu udało się sportretować wspołczesnych Aborygenów uczciwie i szczerze, przedstawić ich historię z dużą dozą zrozumienia dla ludzi, którym pewnego dnia po prostu odebrano ziemię i których zmuszono do porzucenia dotychczasowego życia, wierzeń i przekonań, ale co najgorsze zakwestionowano ich zasadność w oczach samych Aborygenów. Marczewski prezentuje ich historię, co dla mnie osobiście jest bardzo cenne, z uwzględnieniem ich perspektywy; pokazuje wartości i zagubienie Aborygenów we współczesnym świecie. Tłumaczy ich świat, pomaga zrozumieć Aborygenów i wreszcie zobaczyć ich w pełnym świetle.

Trudno jest pojechać do egzotycznego jednak wciąż z europejskiej perspektywy kraju i nie patrzeć na jego rdzennych mieszkańców z wyższością, pobłażaniem, ale też nie litować się sztucznie nad nimi. Mateuszowi Marczewskiemu udało się sportretować wspołczesnych Aborygenów uczciwie i szczerze, przedstawić ich historię z dużą dozą zrozumienia dla ludzi, którym pewnego dnia po...

Uwaga! Polski Coehlo pojechał do Australii i stwierdził, że zrobi z tego książkę. Słów zna dużo, ale o Aborygenach nie dowiemy się wiele. Co strona, to przerost formy nad treścią (w końcu autor jest poetą). Książka ma w sobie mało z reportażu, a tak jest reklamowana. Oto próbka tekstu: "Ta scena dotyka czegoś co jest w głowie, wciska się w podświadomość i choć jest to uczucie wyraźne, wcale nie chce się dać wyrazić. Mowię sobie, że to uczucie jest za stare zeby próbować je nazwać. Albo, że jest zbyt subtelne. Bez sensu byłoby je spłaszczać słowami." I takich coehlo-dyrdymałów jest w tej książce pełno!
Na koniec miałam wrażenie, że autor z żadnym bohaterem nie rozmawiał naprawdę długo. Zabrakło mi też kobiecych postaci, rodzin itp. Na okładce ma recenzje trzech panów, którzy używają słów "niezwykle ambitna, absolutna perła literacka" - bardzo dziwne... Może mężczyznom wystarczą opowieści o brudzie, pijaństwie, nieudanych polowaniach, kradzieżach aut itd. Opowieści tak niefajne, że można się w nich taplać jak w głupocie bohaterów Warsaw Shore, ale dla mnie to za mało. Wygląda to jakby Marczewski poszedł po najmniejszej linii oporu i opisał napotkanych obok swojego namiotu pijaczków, których nietrudno było znaleźć. Nie przypadło mi też do gustu to, jak ich ocenia. Nie jest to reporter opisujący bohaterów z godnością, obiektywizmem. Książka nie wyjaśnia historii podziału społecznego w Australii, ani różnic kulturowych czy biedy, w której żyją Aborygeni.
Strata czasu niestety. Dziwi mnie, że Wydawnictwo Czarne to sprzedaje.

Uwaga! Polski Coehlo pojechał do Australii i stwierdził, że zrobi z tego książkę. Słów zna dużo, ale o Aborygenach nie dowiemy się wiele. Co strona, to przerost formy nad treścią (w końcu autor jest poetą). Książka ma w sobie mało z reportażu, a tak jest reklamowana. Oto próbka tekstu: "Ta scena dotyka czegoś co jest w głowie, wciska się w podświadomość i choć jest to...

Na gorąco...dobrze, że kupiłam tę książkę nie czytając wcześniej recenzji na tym portalu, normalnie nigdy nie porwałabym się na reportaż napisany przez poetę ! :) zorientowałam się z czym mam do czynienia dopiero zaczynając czytać ksiażkę, ale dałam jej szansę, postanowiłam spróbować przebrnąć przez barwne opisy krajobrazu i poetyckie porównania, których nie znoszę.. i cieszę się że to zrobiłam. Autor nie opisał tak po prostu historii Aborygenów, on namalował obraz dzikiej Australii, której są oni częścią, i w której biały człowiek jest tylko epizodem. Mogę zgodzić się z każdą recenzją napisaną na temat tej książki, bo jest ona trochę jak wiersz, można ją różnie interpretować i po prostu polubić lub nie. Warto po nią sięgnąć, by spróbować zrozumieć Aborygenów. Sądzę, że główna intencja autora była właśnie taka, pozwolić nam dostrzec drugie dno w historii ludzi, którzy według białego człowieka są na dnie.

Na gorąco...dobrze, że kupiłam tę książkę nie czytając wcześniej recenzji na tym portalu, normalnie nigdy nie porwałabym się na reportaż napisany przez poetę ! :) zorientowałam się z czym mam do czynienia dopiero zaczynając czytać ksiażkę, ale dałam jej szansę, postanowiłam spróbować przebrnąć przez barwne opisy krajobrazu i poetyckie porównania, których nie znoszę.. i...

"Niewidzialni" to ciężki tematycznie reportaż. W trakcie lektury mieszały się we mnie chyba wszystkie uczucia. Bardzo często musiałam wracać do tego, co już przeczytałam, by upewnić się, że na pewno wszystko rozumiem. Sporo w tej książce chaosu, sporo przesadnej liryczności, ale to chyba taka przypadłość na którą chorują poeci.

"Niewidzialni" to ciężki tematycznie reportaż. W trakcie lektury mieszały się we mnie chyba wszystkie uczucia. Bardzo często musiałam wracać do tego, co już przeczytałam, by upewnić się, że na pewno wszystko rozumiem. Sporo w tej książce chaosu, sporo przesadnej liryczności, ale to chyba taka przypadłość na którą chorują poeci.