Jak na moje oko - trochę przekombinowana książka. Mamy do czynienia z ciekawą historią, ale z jakiegoś powodu po prostu nie można się w nią wciągnąć. Może to złe wspomnienia wyciągnięte z Klubu Mefista, może to fakt że sama zagadka jest aż nadto skomplikowana. Bo dobrą zagadkę trzeba umieć interesująco poprowadzić, na nic kolejne fałszywe tropy jeśli będziemy wciąż zniechęcać czytelnika, a kiedy wypłynął wątek NASA i Watykanu to osobiście trochę odechciało mi się iść dalej.

Tess Gerritsen przeplata bardzo udane książki z tymi które mniej mnie interesują, i tutaj mamy do czynienia z tą drugą kategorią. Po dwóch ciekawych, bardziej mrocznych tomach, przesiąkniętymi ciężkim klimatem tutaj wydaje mi się że mamy do czynienia z dużo luźniejszą fabułą. Mamy te szkolne wstawki, mamy płaczących nastolatków, trochę gryzie mi się to wszystko z międzynarodowym spiskiem skupionym wokół znanego przestępcy.

Pomimo tego są też plusy - sporo czasu autorka poświęca naszym bohaterom. Mamy okazję na dalszy rozwój przyjaźni Jane i Maury, trochę więcej czasu dostaje Barry, gdzieś tam na drugim planie pojawia się też rodzina Rizzoli. Te wątki jakoś przyciągały mnie do siebie, gdy ten główny, mocno przekombinowany z klubem Mefista na czele wręcz przeciwnie.

Chyba w tym względzie jestem bardzo konserwatywny - jeśli to ma być kryminał, to obejdę się bez fantastycznych wstawek o demonach, i psychologicznych rozważań o podłożach zła. Szczególnie że w tej serii już sparzyłem się właśnie na Klubie Mefista, więc wyciągnie ich po raz kolejny nie jest niczym przyjemnym. Aczkolwiek jeśli komuś przypadł go gustu tamten tom, to pewnie i w ten wciągnie się dużo lepiej niż ja.

Jak na moje oko - trochę przekombinowana książka. Mamy do czynienia z ciekawą historią, ale z jakiegoś powodu po prostu nie można się w nią wciągnąć. Może to złe wspomnienia wyciągnięte z Klubu Mefista, może to fakt że sama zagadka jest aż nadto skomplikowana. Bo dobrą zagadkę trzeba umieć interesująco poprowadzić, na nic kolejne fałszywe tropy jeśli będziemy wciąż...