Przyjęło się, że romans jest gatunkiem literatury kobiecej. Ale Sparks z każdą kolejną powieścią przypomina, że mężczyźni mogą pisać o miłości równie dobrze, jeśli nie lepiej. Jego powieści to praktycznie gwarancja świetnej rozrywki, potrafi utrzymać zainteresowanie czytelnika bez względu na objętość książki i tworzy bardzo różnorodne historie. W tym wypadku także mnie nie zawiódł - jak zwykle czerpie z uniwersalnych motywów i udowadnia, że jest wnikliwym obserwatorem i bardzo wrażliwym pisarzem.

"We dwoje" to historia pozornie szczęśliwej rodziny należącej do zamożnej klasy średniej amerykańskiego Charlotte. Russel, specjalista od reklamy, w młodości popełnił kilka poważnych błędów, w końcu jednak żeni się z piękną Vivian i dorasta do roli ojca. Wydaje się, że wraz z żoną starają się pielęgnować wzajemne relacje i dobrze wychowywać córkę London, ale w pewnym momencie jedno zdarzenie zmienia wszystko. Russel musi stawić czoła zupełnie nowym wyzwaniom, w czym dzielnie sekunduje mu rodzina, a przede wszystkim ukochana siostra. W końcu ten poważny mężczyzna odkrywa, że przebywanie na co dzień z rezolutną pięciolatką może sprawić mu ogrom radości, dostaje też od życia szansę, żeby naprawić to, co kiedyś sam zniszczył.

Najlepszym elementem tej powieści są bohaterowie. Słowo daję, po raz pierwszy od dawna życzyłam bohaterce literackiej powolnej i bolesnej śmierci. Boska Vivian ucieleśnia typ kobiety, którego szczerze nienawidzę - leniwa baba, która złapała faceta z dobrą pracą i pod płaszczykiem tego, co najlepsze dla dziecka, postanawia zostać przez kilka lat w domu, nie robiąc absolutnie nic. W tym celu potrzebuje oczywiście pomocy domowej, bo przecież sama sprzątać nie da rady. A kiedy jej ukochany mąż jest zmuszony odejść z firmy i postanawia założyć własny biznes, ani myśli go wesprzeć. Czy też przeczekać trudny okres początków na rynku. Najważniejsze są zakupy w ekskluzywnych butikach, bo przecież Russel obiecał jej, że nie ucierpi na tym standard jej życia. A w końcu, jak to bywa w takich sytuacjach, pakuje manatki i wyprowadza się do swojego nowego szefa, który może jej zaoferować szczere uczucie i prywatny odrzutowiec. Reszta bohaterów nie jest idealna i też ma swoje za uszami, ale Vivian to zdecydowanie moja antybohaterka.

Jedyne, co mogę zarzucić książce, to nieco zbyt naiwny motyw odradzającej się miłości sprzed lat. Emily jest dokładnym przeciwieństwem Vivian i składa się prawie z samych zalet, czyli jest empatyczna, ugodowa, wrażliwa i nastawiona na pomoc dawnemu partnerowi. Nieco za dużo tu lukru i to można byłoby poprawić. Poza tym, wątek nieco zagubionego w nowej roli ojca wypadł bardzo wiarygodnie, a urzekły mnie jego relacje z rodziną, zwłaszcza z ukochaną siostrą i jej partnerką.

Wszystkie te komponenty składają się na ciekawą lekturę, z którą powinny zapoznać się nie tylko kobiety, ale może przede wszystkim mężczyźni. Ta książka może być dla nich swego rodzaju ostrzeżeniem, że za sarnimi oczami niczym z filmów o księżniczkach Disneya może kryć się wyrachowana kobieta gotowa przede wszystkim na wygodne i beztroskie życie. Ja jestem natomiast bardzo ciekawa, czym jeszcze zaskoczy mnie za jakiś czas Autor.

Przyjęło się, że romans jest gatunkiem literatury kobiecej. Ale Sparks z każdą kolejną powieścią przypomina, że mężczyźni mogą pisać o miłości równie dobrze, jeśli nie lepiej. Jego powieści to praktycznie gwarancja świetnej rozrywki, potrafi utrzymać zainteresowanie czytelnika bez względu na objętość książki i tworzy bardzo różnorodne historie. W tym wypadku także mnie nie...