Mam mieszane uczucia.

Żałuję, że było mi dane trafić najpierw na drugą część opowieść Halszki. Dlaczego? Bo teraz już pewnie nie przeczytałabym pierwszej części. I wcale nie dlatego, że ta druga była nieprzystępna, a z uwagi na (przypuszczam) podobne wątki traktujące o dzieciństwie. Czuję, że nie dowiedziałabym się niczego nowego.

Wydawałoby się nieestetycznie pisana historia, bo złożona z krótkich rozdzialików, a te z kolejnych cząstek, okazała się być w tym sensie strzałem w dziesiątkę. Historie nie sprzyjały nudzie, ale czasami ich tytuły nie koniecznie zgadzały się z treścią.

Towarzyszyły mi przeróżne uczucia podczas czytania. Na początku ciekawość (co dalej, co jeszcze?), potem złość (jak on tak mógł?), dalej współczucie (oj Ty, biedna...), aż po niezrozumienie (ale jak mogłaś być tak naiwna i wierzyć w zmianę?) oraz obojętność (mam wrażenie, że chciałaś być ofiarą, bo zależało Ci na zwróceniu uwagi... i teraz miałabym Ci współczuć?).

Czy jestem zatem nieczuła? To były emocje, który ukazywały się w TRAKCIE zapoznawania się z losami Halszki. Już jakiś czas PO "skonsumowaniu" opowieści nie czułam nienawiści, bo przecież bohaterka sama się o taki los nie prosiła. Miała tendencję, by przyciągać nie takich ludzi co trzeba. Ogarnęły mnie jednak dodatkowo żal i rozgoryczenie, że Halszka za mało uczyniła, by sobie pomóc...

Mam mieszane uczucia.

Żałuję, że było mi dane trafić najpierw na drugą część opowieść Halszki. Dlaczego? Bo teraz już pewnie nie przeczytałabym pierwszej części. I wcale nie dlatego, że ta druga była nieprzystępna, a z uwagi na (przypuszczam) podobne wątki traktujące o dzieciństwie. Czuję, że nie dowiedziałabym się niczego nowego.

Wydawałoby się nieestetycznie pisana...