Dziwnie się czyta powieść Jaume Cabré która liczy ledwie ponad 300 stron. Po monumentalnym "Wyznaję" i równie imponujących objętościowo "Głosach Pamano", "Agonia dźwięków" wydaje się krótką powiastką w której niewiele jeszcze cech charakterystycznych dla późniejszego stylu pisarza.
Książka ta miała swoje pierwsze wydanie w 1984 roku, w Polsce jej premiera to rok 2017. Dziwi trochę że dzieła tego katalońskiego pisarza w Polsce wydawane są "od końca".
Czytelnikowi trudno jest więc śledzić jak rozwijał się styl i kunszt Jaume Cabré którego szczyty osiągnął w swoim opus magnum jakim bez wątpienia jest "Wyznaję".

Chronologiczne przeskoki, nagłe zmiany sposobu narracji, przeplatanie z pozoru niezwiązanych ze sobą wątków - tego właściwie nie ma w "Agonii dźwięków". Jest za to przepiękna opowieść o ludzkich słabościach, poszukiwaniu miłości i różnych drogach którymi można szukać kontaktu z Bogiem: dla jednych jest to asceza i umartwianie ciała, dla innych chwalenie piękna tego świata poprzez sztukę i muzykę.

Książka przenosi nas do początków XX wieku, do żeńskiego klasztoru o bardzo surowych zasadach bazujących na ubóstwie i pokorze, do którego to zostaje zesłany brat Junoy. Ma być to dla niego lekcja pokory gdyż w tym zapomnianym przez wszystkich miejscu zabroniona jest wszystko co oddala od Boga: w tym muzyka będąca dla brata Junoya jedyną radością. Pobyt tam ma go nauczyć pokory, wyrzekania się przyjemności jednak niepokorna dusza spowiednika nie daje się stłamsić twardym regułom klasztoru.
Popada on w konflikt z wielebną matką którego eskalacja prowadzi do tragedii a on sam trafia do aresztu. Rozpoczyna się proces spowiednika którego wynik jest z góry wiadomy.

Z niezwykłą precyzją autor opisuje nam zamknięty dla zwykłych śmiertelników świat mniszek klauzurowych. Obserwujemy życie którego rytm nadaje modlitwa, post, pokuta i praca. To świat który fascynuje ale też przeraża bo przeciętnemu czytelnikowi trudno w nim odnaleźć choć odrobinę radości życia.
Konfrontacje brata Junoya z matką przełożoną to prawdziwe mini wykłady o istocie dobra i zła i o tym jak różnie każdy z nas definiuje pojęcie szczęścia.
Wniosek po lekturze nasuwa się jeden: żyj i pozwól żyć innym. Różne są drogi w dążeniu do celu. Nie ma tych lepszych i gorszych. A przynajmniej nie nam to oceniać.

"Agonia dźwięków" to piękna, klimatyczna opowieść osadzona w oryginalnej scenerii. To literatura najwyższej próby. Polecam!

Dziwnie się czyta powieść Jaume Cabré która liczy ledwie ponad 300 stron. Po monumentalnym "Wyznaję" i równie imponujących objętościowo "Głosach Pamano", "Agonia dźwięków" wydaje się krótką powiastką w której niewiele jeszcze cech charakterystycznych dla późniejszego stylu pisarza.
Książka ta miała swoje pierwsze wydanie w 1984 roku, w Polsce jej premiera to rok 2017. Dziwi...