Moją znajomość z twórczością Marka Stelara, którego zresztą miałam olbrzymią przyjemność poznać osobiście, rozpoczęłam jakoś tak nietypowo, bo od drugiej części trylogii "Krugły i Michalczyk", zatytułowanej "Twardy zawodnik". Już wówczas spodobał mi styl pisarski autora i wysoko oceniłam tą pozycję. Gdy zaś przeczytałam "Rykoszet" moje uwielbienie do Pana Stelara osiągnęło kosmiczny niebyt. Nareszcie! Nareszcie polski autor kryminałów, który pisze rzetelne, porządnie dopracowane książki, w których widać włożony w nie ogrom pracy i solidny research. Ach, tylko więcej takich autorów.

Do "Niepamięci" podchodziłam trochę jak do jeża. No niby milusi, ale ukłuć potrafi. Powód? Ta książka jest bardziej powieścią sensacyjną niż kryminałem i nie byłam pewna, czy taka forma mi się spodoba. Jak się okazało, było to całkowicie błędne założenie. Ta książka jest jak podróż pociągiem: zaczynasz w PKP, a kończysz w Shinkansenie i to jeszcze z nadzieją, że stacja końcowa jeszcze daleko przed Tobą :)

Co mi się w książce podobało? Może niektórych czytelników zaskoczę, ale... nie był to główny bohater, Dariusz Suder. Ta akurat postać nie zdobyła aż takiej mojej sympatii jak Robert Krugły. Za to za zdecydowany plus muszę uznać samą akcję powieści. Co prawda początek troszkę mi się dłużył, lecz przyznaję, że był konieczny dla wyjaśnienia dalszych wydarzeń. Gdy już jednak przeszliśmy do tego etapu książki, w którym podinspektor Suder próbuje rozwikłać zagadkę, kto i dlaczego stoi za zabójstwem jego żony i córki, akcja nabiera tempa i nie ma zamiaru zwalniać, co sprawia, że od książki najzwyczajniej w świecie nie można się oderwać.

Dodatkowy plus autor zarobił sobie u mnie jak zwykle solidnym rozeznaniem tematu. Co prawda nie jestem specjalistką dziedzinową, lecz z treści książki wyraźnie widać, że nie jest ona pisana tylko li na podstawie wyobraźni. Także plus za umiejętne wplecenie w wątek sensacyjno-kryminalny wątku psychologicznego. Nie jest on jednak związany, jak w większości książek, z zabójstwem, lecz dotyczy przeżyć człowieka, który stracił rodzinę i nad którym wciąż wisi widmo śmierci. Doskonale pokazane przeżycia zarówno od strony tej osoby, jak i też formy psychoterapii uznaję za duży plus.

No i poczucie humoru. Pan Stelar zdecydowanie porusza ukryte we mnie pokłady chichotności :) No, ale jak tu się nie uśmiechnąć czytając coś takiego:

"Wszedłem do budynku komendy, w którym mieścił się również komisariat Szczecin-Śródmieście. Strzegły go wiszące nad wejściem godła: dwa betonowe orły, brzydkie i zdeformowane, jak wszystko inne dookoła. Przypominały bardziej rozjechane przez ciężarówkę nietoperze niż te ptaki i wzbudzały więcej litości niż obrzydzenia. Nikt o nie nie dbał, nie miały nawet koron, oba zerkały tęsknie w kierunku ulicy Czarnieckiego, w stronę grupy drzew rosnących za garażami."

Moja wyobraźnia podsunęła mi w tym momencie widok dwóch rozjechany nietoperzy łypiących tęsknie na drzewa. No i jak tu się nie uśmiechnąć? A przy okazji autor serwuje Nam wiadomości z dziedziny ciekawych elementów zdobniczych architektury Szczecina.

Cóż mogę więcej rzec? Książkę mogę tylko gorąco polecić.

Moją znajomość z twórczością Marka Stelara, którego zresztą miałam olbrzymią przyjemność poznać osobiście, rozpoczęłam jakoś tak nietypowo, bo od drugiej części trylogii "Krugły i Michalczyk", zatytułowanej "Twardy zawodnik". Już wówczas spodobał mi styl pisarski autora i wysoko oceniłam tą pozycję. Gdy zaś przeczytałam "Rykoszet" moje uwielbienie do Pana Stelara osiągnęło...