Osobiście mam bardzo mieszane uczucia względem tego dzieła, a nawet autora. Pierwszy kontakt nastąpił podczas lektury Zwiastuna Nocy, który okazał się niezłą książką z kilkoma ciekawymi momentami. Następnie chwyciłem Fulgrima od FS, który oczarował mnie klimatem oraz historią upadku prymarchy. Dopiero niedawno przeczytałem Młotodzierżcę, wprowadzającego nas do świata, widzianego oczyma Sigmara. Co do Imperium: może ma swoje momenty ale nie jest pozycją przykuwającą uwagę na dłuższy moment. Miałem wrażenie, że autor podąża według wcześniej ustalonego planu, z lubością odhaczając kolejne punkty, tak aby po prostu skończyć. Osobiście czytałem z takim samym nastawieniem. Oczywiście jest to pozycja z trochę lepszej półki, porównując ją np. do miernego Runicznego Kła C.L. Wernera, przy którym się broni. Ale jest wiele lepszych książek z tego uniwersum (Łowca Czarownic, Świat Rynn, cykl Duchy Gaunta, cykl Eisenhorn, G&F, HH), posiadających lepiej rozbudowanych bohaterów, którymi targają emocje oraz uczucia. Tu był jeden, jedyny taki moment, zaś reszta była okropnie statyczna, bez życia oraz powabu. Może postać Azazela ma jeszcze jakieś odcienie ale jest to mizernie mało, jak na tak obszerną książkę. Co do dialogów; zgadzam się z przedmówcami, że znaczna ich większość jest o niczym. Oczywiście najważniejsze; korekta. Strasznie dała ciała w kilku miejscach oraz raz zdublowała zdanie. Szkoda. Podsumowując, jeśli byłbym na bezludnej wyspie, lektura tejże książki byłaby przyjemnością, lecz z racji wielu możliwości czytelniczych, pochwyciłbym inną pozycję z Warhammera, a jeśli nie, to z fantastyki w ogóle.

Osobiście mam bardzo mieszane uczucia względem tego dzieła, a nawet autora. Pierwszy kontakt nastąpił podczas lektury Zwiastuna Nocy, który okazał się niezłą książką z kilkoma ciekawymi momentami. Następnie chwyciłem Fulgrima od FS, który oczarował mnie klimatem oraz historią upadku prymarchy. Dopiero niedawno przeczytałem Młotodzierżcę, wprowadzającego nas do świata,...