Milczenie. Cisza. Jak niewielu jest ludzi, którzy nie czują potrzeby wypełniania jej słowami. Ludzi, przy których milcząc czujemy się komfortowo; ludzi, z którymi rozumiemy się bez słów. Wystarczą drobne gesty, mimika twarzy. Wystarczy pięć minut patrzenia sobie w oczy...

Rany, historie Brittainy C. Cherry są tak bardzo ckliwe, że nie da się powstrzymać od wywracania oczami. Jednak jej książki poruszają najczulsze struny i wywołują masę emocji. To, że ta powieść jest dla autorki próbą opowiedzenia własnej historii, tylko zwiększa jej wartość. Pełna bólu i łez, ale też śmiechu i miłości – to zdecydowanie najbardziej poruszająca z jej książek.

„Woda, która niesie ciszę” niszczy. Sprawia, że puszczają nerwy podczas czytania i dopada nas uczucie bezsilności, ponieważ nie możemy nic zrobić, by pomóc głównej bohaterce. Możemy tylko brnąć przez tę opowieść dalej, wyłapywać wszystkie szczęśliwe chwile i liczyć, że wszystko się ułoży. W tym wypadku pisarka nigdy nie zawodzi. Happy end musi być.

Przyznaję, że w połowie książki zostałam doprowadzona do granic wytrzymałości. Lata życia Maggie mknęły po kartkach i nic się u niej nie zmieniało, a ja nie mogłam tego znieść. Było mi niesamowicie żal tej wspaniałej dziewczyny, ale jednocześnie irytowała mnie jej bierna postawa. To, że czekała, aż... No właśnie – aż co? Obudzi się pewnego dnia i będzie gotowa wyjść z domu? Poza tym, nie mogę siedzieć spokojnie i patrzeć jak bratnie dusze są z dala od siebie. To mnie wyprowadza z równowagi. Ale to tylko pokazuje jak mocno przeżywa się tę powieść i zapomina o całym Bożym świecie.

„Woda, która niesie ciszę” ukazuje, jak jedna tragedia niesie za sobą kolejne, mniejsze, które potrafią złamać najbardziej kochającą się rodzinę. Uświadamia, że każdy inaczej radzi sobie z traumą i nie ma na nią najlepszego lub najgorszego sposobu. Ważne jest to, by mieć wtedy przy sobie ludzi, którym na nas zależy i pozwolić im sobie pomóc. Pozwolić im słuchać zarówno ciszy jak i wrzasków. Po prostu pozwolić im być.

Długo czekałam na premierę tej powieści i było warto. Okładka hipnotyzuje i przyciąga jak magnes, obiecując równie cudowną zawartość. „Wodę, która niesie ciszę” polecam zadeklarowanym romantyczkom z zapasem chusteczek pod ręką.

Milczenie. Cisza. Jak niewielu jest ludzi, którzy nie czują potrzeby wypełniania jej słowami. Ludzi, przy których milcząc czujemy się komfortowo; ludzi, z którymi rozumiemy się bez słów. Wystarczą drobne gesty, mimika twarzy. Wystarczy pięć minut patrzenia sobie w oczy...

Rany, historie Brittainy C. Cherry są tak bardzo ckliwe, że nie da się powstrzymać od wywracania...