Agresywnie zabawne i celne. Masłowska swoim pisarstwem definiuje moją tożsamość humorystyczną, a swoim językiem jak nikt inny stwarza moją przyjemność czytania (tak, to brzmi dwuznacznie, nie wypieram się). Nie znam najnowszej polskiej kultury telewizyjnej (po 2000 roku) i nie śledzę polskich fejsoblogów ani jutuba, więc ta część felietonów była dla mnie pouczająca, a ufam spostrzeżeniom Masłowskiej (jak kiedyś felietonom Dunin). Ale ten o muzyce wolałabym odprzeczytać. Śmiechu i zgrozy starczyło mi na kilka godzin (rozmyślam podczas lektury, wracam do fragmentów, wokalizuję w myślach) i jedyny zarzut jaki mam, wynika z mimowolnego (może faktycznie te felietony czytały się lepiej po jednym, w Dwutygodniku) przesycenia jej ironicznym (i kokietującym?) dystansem: mam wrażenie, że brakuje w tych tekstach odwagi w odsłanianiu siebie. Jedyny felieton, który wykazał się wysokoprocentową zawartością tej odwagi to "Lata dwutysięczne". I w zasadzie jest to bardziej esej (jakoś przychodzi mi na myśl "Ostatnia cyganeria", więc do tego wspomniania-autobiografia). Z drugiej czy z którejś strony felieton to idealna forma do zabawy w chowanego i oceniania rzeczywistości z bezpiecznej, pobłażliwej perspektywy (i żeby nie przestraszyć ani nie zniechęcić czytelnika). Chociaż... tej pobłażliwości jest tu nie tak wiele, za to pazurki świszczą, prując misterny kobierzec polskostatystycznej mentalności. Nie wiem czemu się uparłam, że to zbiór felietonów; może przez projekt okładki i przerywniki wizualne wewnątrz książki (dają wyraz tonacji zbioru?), a może przez dziką zabawność (chyba większości?) tych tekstów, dosyć jadowitą, nawet satyryczną. A może dlatego, że najlepiej zapamiętałam elementy siarczyście wybuchowe i to one tworzą w mojej świadomości obraz tego zbioru. Nie sugeruj się tą opinią; na przykład mój mąż, zachęcony moimi wybuchami śmiechu, wziął Masłowską do wucetu i przeczytał tam kilka pierwszych tekstów, stwierdzając, że pisarka pisze tak sobie (to jego pierwsze spotkanie), ale że jeszcze da jej szansę i może z kilka innych przeczyta. Nie słyszałam też, żeby się śmiał (za co mam ochotę go rozwieź). Ostrzę sobie już ząbki na teksty (felietony?) parakulinarne z poprzedniego zbioru. (Oby to były felietony!)

Agresywnie zabawne i celne. Masłowska swoim pisarstwem definiuje moją tożsamość humorystyczną, a swoim językiem jak nikt inny stwarza moją przyjemność czytania (tak, to brzmi dwuznacznie, nie wypieram się). Nie znam najnowszej polskiej kultury telewizyjnej (po 2000 roku) i nie śledzę polskich fejsoblogów ani jutuba, więc ta część felietonów była dla mnie pouczająca, a ufam...