Po tomie I "Malowanego Człowieka" byłem rozczarowany, ale z tomem II wiązałem pewne nadzieje, nadzieje, że będzie o wiele lepszy - bo tak też się zapowiadało pod koniec pierwszej księgi. Myślałem, że będzie lepszy, ale nie o wiele, że akcja będzie momentami rozwlekła, że ponownie nie będziemy odczuwać pewnych emocji, które powinny nam w danym momencie towarzyszyć, a ich zwyczajnie nie ma, bo autor nie potrafił stworzyć odpowiedniego klimatu.
Bzdury! Księga II to barwna, ciekawa i wciągająca opowieść, która po prostu zdobyła moje serce. Szkoda tylko, że jest taka krótka, liczy bowiem nieco ponad 300 stron. Choć może to właśnie jest jego (autora) konik - krótkie powieści z wartką akcją, bo pierwszy, dłuższy tom był znacznie mniej wciągający, niż ten recenzjowany teraz.


W książce bohaterowie, znani nam z poprzedniej części, przechodzą wielką metamorfozę. Wszyscy są starsi i zmieniają się drastycznie za sprawą tego, co ich w życiu spotyka.
Arlen, oszukany i zdradzony błąka się po świecie w poszukiwaniu siebie i zemsty za to, co go spotkało.
Leesha, dorosła, pracowita, całkowicie oddana swojej pracy w szpitalu.
Oraz Rojer, pozbawiony swojego mistrza próbuje stać się samowystarczalny.
Gdy ich drogi wreszcie się zejdą, zrozumieją, że razem mogą odmienić świat, uwolnić go od demonów. W tym celu będą musieli poderwać ludzi do wali, pokazać im, że demony jednak da się zabić. Nie będzie to jednak łatwe, gdyż pielęgnowany latami strach, na dobre ogarnął ich serca.

Brzmi troszkę znajomo? Pewnie tak, znany schemat w powieściach fantasy, jednak Peter świetnie go "podrasował" i pokazał prawdziwy talent, którego nie odczuliśmy w pierwszym tomie.

Podobało mi się, że w końcu poświęcił Rojerowi nieco więcej uwagi, bo bardzo chłopaka polubiłem.
Język autora pozostaje bez zmian - prosty, zrozumiały, czyli nie najgorzej.
Głównym plusem książki jest jednak zdecydowanie akcja - nieustannie coś się dzieje, a do tego wszystko jest płynne i nie ma żadnych większych zgrzytów, które przeszkodziłyby nam w czytaniu.
Nie zasnąłbym, gdybym wczoraj wieczorem nie skończył lektury - naprawdę mnie wciągnęła.

Moje serce ta pozycja zyskała jednak dopiero pod koniec - w czasie bitwy o Zakątek Drwali, gdy wieśniacy stanęli do walki przeciw demonom, pomimo ich przewagi liczebnej. Uwielbiam takie motywy, aż mi się "Eragon" przypomniał - wątek obrony Carvahall przed Ra'zacami i żołnierzami Galbatorixa. Taki bardzo przyjemny smaczek.

Dobrze, więc podsumowując: świetna lektura! Nie wiem dlaczego część I tak różni się od tej, ale warto przez nią przebrnąć,choćby dla tomu II.
Gorąco polecam!

Po tomie I "Malowanego Człowieka" byłem rozczarowany, ale z tomem II wiązałem pewne nadzieje, nadzieje, że będzie o wiele lepszy - bo tak też się zapowiadało pod koniec pierwszej księgi. Myślałem, że będzie lepszy, ale nie o wiele, że akcja będzie momentami rozwlekła, że ponownie nie będziemy odczuwać pewnych emocji, które powinny nam w danym momencie towarzyszyć, a ich...