Książka dobra, jeśli chodzi o odświeżenie sobie niektórych wiadomości na temat warszawskich pałaców. Ma też tę zaletę, że ożywia opisywane budynki poprzez opowieści o ich niegdysiejszych właścicielach. Dzięki temu czytelnik łatwiej przyswaja informacje.
Wydanie jednak jest tragiczne - mnóstwo literówek, powtórzeń lub opuszczeń słów. Momentami kuleje również styl autora, który próbuje być w swojej pisaninie poetycki (rzecz jasna mu to nie wychodzi) i jednocześnie nachalnie wciska czytelnikowi prywatne poglądy na tematy historyczne. Niektóre z błędów są dość kuriozalne, zwłaszcza, gdy dotyczą dat. W co najmniej 3-4 miejscach autor przesunął dane wydarzenie (np. śmierć Sobieskiego lub elekcję Augusta II Sasa) o cały wiek do przodu. W momencie, gdy, pisząc w kontekście rządów Augusta II, wspomniał epidemię dżumy i podał początek XIX wieku, zaczęłam już podważać jego wiedzę historyczną. No bo jedna, czy dwie literówki w dacie mogą się zdarzyć, ale żeby już któraś z kolei? Podobnie podał błędną informację odnośnie likwidacji cmentarza ujazdowskiego i przenosin zwłok Marcello Bacciarellego - według autora stało się to w 1818 r., a słynnego artystę złożono w Kościele św. Krzyża. Tymczasem w 1818 r. Bacciarelli dopiero zmarł, a ekshumowany został 4 lata później, w 1822 r. Ostatecznie wylądował też nie na Krakowskim Przedmieściu, a na Starówce, w dzisiejszej bazylice św. Jana Chrzciciela. Kiepsko jak na przewodnika i historyka. "Skarpa warszawska" wyraźnie nie zadbała o redakcję i weryfikację prezentowanych wiadomości. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że inne książki z tej serii zostały lepiej wydane.

Książka dobra, jeśli chodzi o odświeżenie sobie niektórych wiadomości na temat warszawskich pałaców. Ma też tę zaletę, że ożywia opisywane budynki poprzez opowieści o ich niegdysiejszych właścicielach. Dzięki temu czytelnik łatwiej przyswaja informacje.
Wydanie jednak jest tragiczne - mnóstwo literówek, powtórzeń lub opuszczeń słów. Momentami kuleje również styl autora,...