http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/05/koniec-samotnosci-benedict-wells.html

Wszyscy czasami potrzebujemy samotności, która pozwoli nam na snucie planów, przemyślenia oraz złapanie chwili oddechu. Jednak nie jesteśmy stworzeni do życia w pojedynkę, ponieważ w końcu zawsze potrzebujemy drugiego człowieka. Niekiedy znajduje się on bardzo blisko nas, więc wystarczy wyciągnąć rękę. Czasami jednak musimy szukać go przez lata, jednak warto wierzyć, iż w końcu staniemy na tej samej drodze, którą będziemy mogli wspólnie kroczyć.

8 lipca 1984 roku zawalił się świat Julesa, Liz oraz Marty'ego - ich rodzice zginęli w wypadku, a dzieci trafiły do domu dziecka. Każde z nich zupełnie inaczej radzi sobie z poczuciem straty. Liz jest duszą towarzystwa i nie stroni od używek. Marty stroni od ludzi, najchętniej spędza czas przed komputerem. Jules zamyka się w sobie, przeobrażając w odludka. Odmienne wybory życiowe sprawiają, iż rodzeństwo oddala się od siebie.

Tematem przodującym jest przyjaźń Julesa oraz Alvy, których relacje rozluźniają się na wiele lat, po czym los znowu stawia ich na swojej drodze. Cała historia przedstawiona jest z punktu widzenia Julesa, który dzieli się wszystkimi wydarzeniami, jakie przytrafiły mu się w ciągu całego życia. Jego losy ukazują, iż szczęście bywa bardzo kruche, dlatego należy cieszyć się trwającą chwilą, czerpiąc z niej to, co najlepsze.

"Koniec samotności" to powieść przepełniona stratą, tęsknotą, cierpieniem, rozgoryczeniem, żalem oraz osamotnieniem. Nie ma tu wartkiej akcji, która porwie od pierwszych stron. Wszystko dzieje się powoli, a nawet nieco ślamazarnie. Nie byłoby to dla mnie problemem, gdyby nie fakt, iż cała historia, a właściwie wypowiedzi bohaterów są miejscami przeintelektualizowane i zbyt filozoficzne. Ponadto ta cierpka opowieść powinna wzbudzić we mnie masę emocji, co niestety nie zadziało się - jedynie końcowe sceny minimalnie mnie poruszyły, jednak to zdecydowanie za mało.

Dzięki tej lekturze możemy sobie uświadomić, że prawdziwa miłość zawsze nas odnajdzie, chociaż czasami trwa to długie lata. Do tego nie można żyć ciągle wspomnieniami, bo wtedy człowiek stoi w miejscu i nie brnie do przodu. Na dłuższą metę nieustanne powracanie do przeszłości nie przyniesie niczego dobrego. Ponadto przeżycia z dzieciństwa odciskają niewyobrażalne piętno na człowieku i to od nich zależy ukształtowanie się nas jako dorosłych ludzi. Zatem wszyscy rodzice powinni mieć to na uwadze podczas wychowywania swoich pociech.

http://www.nieperfekcyjnie.pl/2017/05/koniec-samotnosci-benedict-wells.html

Wszyscy czasami potrzebujemy samotności, która pozwoli nam na snucie planów, przemyślenia oraz złapanie chwili oddechu. Jednak nie jesteśmy stworzeni do życia w pojedynkę, ponieważ w końcu zawsze potrzebujemy drugiego człowieka. Niekiedy znajduje się on bardzo blisko nas, więc wystarczy wyciągnąć...