Piękna okładka oraz fabuła obiecująca wzruszenia i dobrą ucztę literacką.
A jak było ?
Można zarzucić autorce, że ma opisowy styl pisania, że stosuje jednostronne opisy podkreślające kto jest dobry a kto zły, że wszystko podane jest jak na tacy a historia toczy się oklepanym torem.
Można ale po co ? Mnie się podobało.
Nie znam wcześniejszych książek Katarzyny Abramowicz ale tą powieścią bardzo szybko skradła moje serce. O samego początku dałam ponieść się fabule i dałam oczarować językowi jakim posługuje się autorka. Cała treść wolna od wulgaryzmów ale tak poprowadzona aby nie brakowało w niej pazura i humoru. Pięknie opisane emocje i rozterki bohaterów powodowały, że chciało się przewracać strony i nie miałam wrażenia, że tracę czas. Ta powieść nie jest banalna. Jest piękna. Napisana naprawdę na wysokim poziomie moim zdaniem Abramowicz ma niezwykły talent do opisywania ludzkich emocji i stworzyła bohaterów z dbałością o szczegóły i staranne portrety psychologiczne. Wszystko tu jest dokładnie przemyślane i wywarzone.
W powieści pojawiają się postaci zarówno pierwszoplanowe jak i drugoplanowe ale ich losy nawzajem się przeplatają i uzupełniają. Poznajemy ich życie, komplikacje , trudności a także chwile radości przepełnione miłością.
„ Nadwiślańskie serca „ to lekka powieść ku pokrzepieniu serc, która pozwoliła mi się zrelaksować.
Autorka stworzyła wyrazistych bohaterów i fajną historię, którą się czyta bardzo dobrze. Trochę moje obawy wzbudziła czcionka bo jest dość mała, ale powieść jest tak wciągająca, że nawet nie zauważyłam kiedy pochłonęłam te ponad 400 stron. Zakończenie budzi pewien niedosyt ale każdy je może zinterpretować po swojemu. Książkę polecam ze względu na realizm, piękną fabułę a przede wszystkim wspaniałą polszczyznę . Z przyjemnością sięgnę po pozostałe książki Abramowicz.

„ Nie patrzcie kochani, w życiu zbyt daleko, bo może się okazać, że to, co jest najważniejsze, macie cały czas obok siebie. Kiedy człowiek wyostrza wzrok, by dostrzec dal, rozmazuje mu się obraz tego, co najbliżej. A właśnie tam może być jego szczęście. „

Piękna okładka oraz fabuła obiecująca wzruszenia i dobrą ucztę literacką.
A jak było ?
Można zarzucić autorce, że ma opisowy styl pisania, że stosuje jednostronne opisy podkreślające kto jest dobry a kto zły, że wszystko podane jest jak na tacy a historia toczy się oklepanym torem.
Można ale po co ? Mnie się podobało.
Nie znam wcześniejszych książek Katarzyny Abramowicz...