Nadwiślańskie serca

Rozwleczona, banalna historia która wiadomo od samego początku jak się skończy. Wplecione trudniejsze słowa miały chyba podnieść jej wartość a brzmiały śmiesznie. Splot bezsensownych, nierealnych zdarzeń. Zmęczyłam ją do końca. Szkoda czasu.

Rozwleczona, banalna historia która wiadomo od samego początku jak się skończy. Wplecione trudniejsze słowa miały chyba podnieść jej wartość a brzmiały śmiesznie. Splot bezsensownych, nierealnych zdarzeń. Zmęczyłam ją do końca. Szkoda czasu.

Byłem z naszego ośrodka w Kazimierzu.Widziałem Górę Trzech Krzyży.Ruiny w Janowcu,to było piękne.To było coś to było super.
Książka też jest super i piękna.I na 102/

Byłem z naszego ośrodka w Kazimierzu.Widziałem Górę Trzech Krzyży.Ruiny w Janowcu,to było piękne.To było coś to było super.
Książka też jest super i piękna.I na 102/

Wyjątkowa piękna i pełna ciepła powieść , która wzbudza u czytelnika pozytywne emocje. A poza tym to podnosi na duchu. Super książka.
Polecam

Wyjątkowa piękna i pełna ciepła powieść , która wzbudza u czytelnika pozytywne emocje. A poza tym to podnosi na duchu. Super książka.
Polecam

Książka o miłości. Spełnionej ,nie spełnionej ,minionej i tej,która ma dopiero nadejść. Czyli najprościej mówiąc ,książka o życiu.

Książka o miłości. Spełnionej ,nie spełnionej ,minionej i tej,która ma dopiero nadejść. Czyli najprościej mówiąc ,książka o życiu.

Historia niby banalna ona młoda ambitna samotna, on szaleńczo zakochany w partnerce we własnym dziecku. Nie narzucają się sobie wzajemnie świetnie się dogadują, ona ma idealny kontakt z jego dzieckiem. Nagle okazuje się iż wieloletnia partnerka wikła się w romans odchodzi wraz z ukochanym choć nie biologicznym dzieckiem, okazuje się końcem świta trzęsieniem ziemi, końcem świata ale też początkiem nowego. Jak wiadomo to co nieznane budzi w nas największą grozę. Jesteśmy świadkami walki o prawa do kontaktu z dzieckiem, rodzącej się fascynacji i miłości dwojga ludzi. Historia z happy endem pokazujący potęgę z siłę miłości. Widzimy również jak może cierpieć dziecko przez dorosłych ludzi. Jak dla mnie ciekawym wątkiem jest drugoplanowa bohaterka Agata -jest osobą niewidomą autorka przybliża nam świat osób niepełnosprawnych. Niejednokrotnie osoby pełnosprawne nie zdają sobie z sprawy z jakimi przeciwnościami muszą walczyć. Jak niestety świat potrafi być obcy. Jak dla nie pozycja na półce, która otwiera oczy na rzeczy takie jak uczucia dzieci podczas wojny między dorosłymi oraz na problemy niepełnosprawnych.

Historia niby banalna ona młoda ambitna samotna, on szaleńczo zakochany w partnerce we własnym dziecku. Nie narzucają się sobie wzajemnie świetnie się dogadują, ona ma idealny kontakt z jego dzieckiem. Nagle okazuje się iż wieloletnia partnerka wikła się w romans odchodzi wraz z ukochanym choć nie biologicznym dzieckiem, okazuje się końcem świta trzęsieniem ziemi, końcem...

Bardzo przyjemna i lekka opowieść. Bardzo dobra na wieczorne czytanie do poduszki ,można się zrelaksować. Jednak jak dla mnie opisy chwilami są trochę zbyt długie, a sama akcja toczy się zbyt wolno.

Bardzo przyjemna i lekka opowieść. Bardzo dobra na wieczorne czytanie do poduszki ,można się zrelaksować. Jednak jak dla mnie opisy chwilami są trochę zbyt długie, a sama akcja toczy się zbyt wolno.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Katarzyny Abramowicz. Udane spotkanie. Autorka napisała klimatyczną powieść psychologiczną o miłości, poszukiwaniu szczęścia, ambicji, niezrozumieniu, trudnych wyborach. Wzruszającą a jednocześnie wywołującą uśmiech na twarzy (zwłaszcza, gdy Julka jest przy głosie, albo Bida jest w akcji). Piękny język, urzekające opisy, osadzenie akcji m.in. w Kazimierzu. Dodatkowy plus za postać Agaty. To dobrze, że i w naszym kraju zaczynają pojawiać się powieści kształtujące właściwy wizerunek osób z niepełnosprawnością. Czy bohaterowie dadzą sobie prawo do miłości i szczęścia? Jak potoczą się ich losy? Czy zrozumieją, że: „Kiedy człowiek wyostrza wzrok, by dostrzec dal, rozmazuje mu się obraz tego, co najbliżej. A właśnie tam może być jego szczęście”?
Czy spełnią się marzenia Julki? Warto sprawdzić samemu.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Pani Katarzyny Abramowicz. Udane spotkanie. Autorka napisała klimatyczną powieść psychologiczną o miłości, poszukiwaniu szczęścia, ambicji, niezrozumieniu, trudnych wyborach. Wzruszającą a jednocześnie wywołującą uśmiech na twarzy (zwłaszcza, gdy Julka jest przy głosie, albo Bida jest w akcji). Piękny język, urzekające opisy,...

Poznajemy Martę Żmigrodzką dwudziestopięcioletnią dziewczynę, która pochodzi z okolic urokliwego Kazimierza Dolnego, ale już od dawna mieszkająca w Warszawie, jest kobietą mądrą, ambitną studiuje fizjoterapię jest fizjoterapeutką, a także pracuje.Nie chce powielać losów swoich rodziców i rodzeństwa.
Aż pewnego dnia zjawia się przystojny, szarmancki mężczyzna u niej to właściciel stancji, ona ją wynajmuje.
Ponieważ Marta musiałaby przenieść się się do jego domu, który położony jest na Saskiej Kępie. Marta poznaje Janusza, który ma córkę, mężczyzna ma niebawem wziąć ślub.
Czy mają szanse być razem i na szczęście?
Czy zakochana kobieta ma prawo oddzielić ojca od córki?
Jestem oczarowana tą magiczną, wyjątkową okładką przyciągnęła mnie ta powieść pisarka napisała wspaniale swą książkę, mądrym i przyjemnym językiem.
Bohaterowie wyraziści,ciekawi,bardzo dobra fabuła, akcja wciągająca oraz trzymała mnie w napięciu.
"Nadwiślańskie serca" to opowieść o tym, że czasem te rzeczy najistotniejsze i najważniejsze, są tak blisko nas....że ich nie dostrzegamy, nie doceniamy bynajmniej.
To również opowieść o potędze miłości, tej prawdziwej, dojrzałej, o sile wielkiej przyjaźni, niepotrzebnych stereotypach.
Cudowna, niezwykła, wzruszająca i ciepła powieść o pięknych krajobrazach Kazimierza Dolnego i jego urokach.
Chwytająca za serce książka spędziłam przy książce przyjemne chwile.

Poznajemy Martę Żmigrodzką dwudziestopięcioletnią dziewczynę, która pochodzi z okolic urokliwego Kazimierza Dolnego, ale już od dawna mieszkająca w Warszawie, jest kobietą mądrą, ambitną studiuje fizjoterapię jest fizjoterapeutką, a także pracuje.Nie chce powielać losów swoich rodziców i rodzeństwa.
Aż pewnego dnia zjawia się przystojny, szarmancki mężczyzna u niej to...

Dzisiaj przychodzę do Was z kilkoma słowami o książce, która moim zdaniem idealnie wpasowuje się w aktualnie otaczającą nas wiosenno - letnią wręcz aurę, jaka od pewnego czasu w pełnej krasie rozgościła się za naszymi oknami.

Pozycja, jaką mam na myśli jest trzecią w dorobku Katarzyny Archimowicz. Nosi ona tytuł „Nadwiślańskie serca” i ukazała się nakładem Wydawnictwa Black Publishing.

W powieści równolegle poznajemy losy Marty Żmigrodzkiej i Janusza Bliskiego.

Marta jakiś czas temu wyjechała z rodzinnych stron by ułożyć sobie życie w Warszawie. Zawodowo idzie jej całkiem nieźle, jednakże w sferze uczuciowej nieco utknęła w związku bez przyszłości, z którego coraz mocniej stara się wydostać, co w końcu jej się udaje.

Janusz właśnie planuje ślub ze swoją ukochaną Dorotą, para wychowuje córkę kobiety z poprzedniego związku. Dla mężczyzny kilkuletnia dziewczynka jest całym światem i nie ma najmniejszego znaczenia fakt, iż nie jest ona jego biologiczną córką. Zwłaszcza, że to głównie Janusz zajmuje się Julią, gdyż Dorota zbyt skupiona jest na swojej karierze zawodowej.

Ścieżki Marty i Janusza krzyżują się po raz pierwszy w urokliwej scenerii Kazimierza Dolnego… Nie będę Wam jednak spoilerować jak potoczy się dalsza historia obojga, bo tego dowiecie się sięgając po książkę.

Niemniej jednak postaram się uchylić nieco rąbka tajemnicy i zdradzę, że chociaż jest to książka o miłości, nie jest ona płytkim romansem. Autorka poruszyła w niej bardzo istotne kwestie wyborów dokonywanych przez człowieka – tych pomiędzy rodziną, a pracą, czy też miłością do kobiety, a miłością do dziecka.

Przybliżyła również nieco tematykę dotyczącą osób niewidomych, ponieważ przyjaciółka głównej bohaterki Agata na co dzień żyje w świecie ciemności. Bardzo istotne jest jednak to, iż taki stan rzeczy nie przeszkadza jej żyć pełnią życia i realizować się na różnych płaszczyznach, chociaż oczywiście wymaga to od niej samozaparcia i odwagi absolutnie nie jest niemożliwe.

W oparciu o wykreowane postacie Katarzyna Archimowicz bardzo plastycznie opisuje jak poszukując miłości, akceptacji i swojego miejsca w życiu jednocześnie sami sobie potrafimy wszystko ogromnie skomplikować i tkwić miesiącami, czy nawet latami w różnego rodzaju toksycznych relacjach i sytuacjach, które nasilają w nas poczucie niespełnienia, frustracji etc.

W tej niezwykle ciepłej i barwnej opowieści zawarta została niezłomna prawda, że na miłość, przyjaźń, szczęście, życie pełną piersią i spełnianie marzeń nigdy nie jest za późno.
Zapraszam Was do lektury najnowszej książki Katarzyny Archimowicz życząc Wam urokliwej podróży poprzez krajobrazy Kazimierza Dolnego – niech „Nadwiślańskie serca” z perypetiami ich bohaterów dostarczą Wam uśmiechów, wzruszeń oraz całej gamy niezapomnianych, czytelniczych wrażeń!

* https://www.facebook.com/Ksiazkowoczyta *
http://ksiazkowoczyta.blogspot.com/2018/05/kiedy-czowiek-wyostrza-wzrokby-dostrzec.html

Dzisiaj przychodzę do Was z kilkoma słowami o książce, która moim zdaniem idealnie wpasowuje się w aktualnie otaczającą nas wiosenno - letnią wręcz aurę, jaka od pewnego czasu w pełnej krasie rozgościła się za naszymi oknami.

Pozycja, jaką mam na myśli jest trzecią w dorobku Katarzyny Archimowicz. Nosi ona tytuł „Nadwiślańskie serca” i ukazała się nakładem Wydawnictwa...

Cudowna, cudowna, cudowna :)
Pół nocy zarwałam ale warto było! Dawno nie czytałam tak ciepłej, uroczej książki.
Na pewno kupię wersję papierową .

Cudowna, cudowna, cudowna :)
Pół nocy zarwałam ale warto było! Dawno nie czytałam tak ciepłej, uroczej książki.
Na pewno kupię wersję papierową .