Trylogia rządzi się swoimi prawami.
Część pierwsza powinna wprowadzić czytelnika w historię, przedstawić głównych bohaterów, nie zdradzając jednak wszystkich szczegółów dotyczących ich przeszłości po to, aby czytelnik z przyjemnością chciał sięgnąć po tom II.
Środkowa część moim zdaniem jest najtrudniejszym zadaniem dla autora.
Musi on zdradzić już trochę więcej informacji o postaciach, dobrze by było, gdyby dodał jakiś pikantny szczegół z ich przeszłości, rozwinąć akcję, wymyślić nowe wątki, których zakończenie w trzeciej części wciśnie odbiorców w fotel.
Czy Katarzynie Michalak udała się ta trudna sztuka stworzenia wyjątkowego II tomu, po którym z niecierpliwością czekam na Błękitne sny, zakończenie Leśnej trylogii?
Zapraszam Was na moją opinię o Czerwieni jarzębin.

W kontynuacji Leśnej Polany poznajemy dalsze losy dobrze już nam znanych trzech przyjaciółek: Gabrysia, Majki i Julii oraz trzech braci Prado: Wiktora, Patryka i Marcina.
Leśna Polana zakończyła się w bardzo dramatycznym momencie dla bliskich Gabrieli. Dlatego też nie będę zdradzać tu, jaki finał miała ta sytuacja, żeby nie odbierać przyjemności czytania tym, dla których Leśna Polana jest jeszcze tajemnicą. Ale zdradzić Wam mogę, że taki pomysł autorki bardzo mnie zaskoczył. Z jednej strony poczułam ulgę, z drugiej zaś ... lekkie rozczarowanie.
Za pewne w tym momencie osoby, które czytały rozpoczęcie tej historii są tym faktem zaskoczone. Jak to rozczarowana? Wszystko się wyjaśniło, więc o co może jej chodzić? Już szybko wyjaśniam. Gdyby to było prawdziwe życie, byłabym bardzo szczęśliwa, że losy Gabrysi potoczyły się tak, a nie inaczej. Jednak po dramaturgii towarzyszącej bohaterom w pierwszej części liczyłam na coś więcej. Cieszyłam się, że mam chwilę czasu, żeby ochłonąć po lekturze Leśnej Polany. Bałam się po prostu, że moje oczy mogłyby nie wytrzymać kolejnej dawki takich emocji. Tymczasem emocji, jak dla mnie, w drugiej części było może nie za mało, ale zdecydowanie mniej.
Nie zmienia to oczywiście faktu, że książka sama w sobie była dobra. Postaci są bardzo intrygujące i troszkę nadal tajemnicze. Akcja toczy się bardzo szybko, niczym w filmie gangsterskim - nie ma najmniejszej chwili na nudę. Czytało się ją więc bardzo szybko. Wątki były ciekawie rozwinięte chociaż momentami denerwowały mnie wszechobecne zbiegi okoliczności, których było po prostu za dużo. Mam tu na myśli chociażby podróż jednej z bohaterek i tragiczne wydarzenia jakie miały miejsce na trasie jej podróży.

Zawsze mocno trzymam kciuki za głównych bohaterów. Życzę im, aby ich stwórca (czyt. autor) koniec końców obszedł się z nimi łagodnie i napisał dla nich piękny happy end. Ale uwierzcie mi, że jeżeli Pani Katarzyna w tomie III uratuje pewną piękną kobietę, będę totalnie rozczarowana. Jedno cudowne ocalenie można zaakceptować. Ba! Trzeba się z niego cieszyć. Dwa zrozumieć, ale trzy to już by była przesada. Pożyjemy, zobaczymy jak zakończy się ta historia.

W ogólnym rozrachunku powieść zajmuje wysokie miejsce, chociaż jak dla mnie była słabsza od swojej starszej siostry. Mimo kilku detali, które nie przypadły mi do gustu, z niecierpliwością czekam na zakończenie tej historii.
Pani Katarzyna zasiała w moim umyśle kilka ziaren niepewności. Jestem ciekawa i zaintrygowana, co też z nich wykiełkuje

Trylogia rządzi się swoimi prawami.
Część pierwsza powinna wprowadzić czytelnika w historię, przedstawić głównych bohaterów, nie zdradzając jednak wszystkich szczegółów dotyczących ich przeszłości po to, aby czytelnik z przyjemnością chciał sięgnąć po tom II.
Środkowa część moim zdaniem jest najtrudniejszym zadaniem dla autora.
Musi on zdradzić już trochę więcej...