Po "Domu czwartym" zastanawiałam się, w jakim kierunku pójdzie autorka. Po dzisiejszej nocy już wiem - ale jakoś tak mam mieszane uczucia. Jak zwykle u Puzyńskiej intryga kryminalna jest mocno zawikłana, właściwie tym razem są dwa wątki kryminalne nieco się ze sobą zazębiające. Jeden jak dla mnie kompletnie niewiarygodny (satanistyczne bajania?), drugi sensowniejszy, bo siermiężny i mocno przyziemny. Bohaterowie poprzednich powieści jakby stanęli w miejscu: Daniel próbuje się nieśmiało podnieść z alkoholowego upadku, Emilia romansuje (poświęcając się) z prokuratorem, Weronika się miota i bawi w detektywa, oglądamy też zaplanowany i skomplikowany upadek smakosza i miłośnika win Cybulskiego. Inne postaci policjantów tudzież pozostałe drugoplanowe, jak choćby sympatyczna matka Daniela czy jego syn, pojawiają się trochę mimochodem. Komisarz Kopp też z tylnej ławki działa. To akurat powieści wychodzi na korzyść - mniej jest słynnych "Ale! Stop.", natomiast ku mojemu żalowi pojawiło się inne powiedzonko ("Jo!"), ponoć potoczne w okolicy Brodnicy. Jest jednak tak samo irytujące jak kaszel Wiery. W sumie ponieważ pierwszy kryminalny wątek został rozwiązany gdzieś w 3/5 powieści, to resztę (miotanie się śledczych między kilkoma osobami podejrzewanymi o zabójstwo czy dwa - jakoś nie potrafię się doliczyć zwłok) przekartkowałam już dość szybko. Przeczytane nieco z obowiązku i mam wrażenie, że zakończenie sagi o Lipowie wyszłoby już i autorce, i czytelnikom na dobre.

Po "Domu czwartym" zastanawiałam się, w jakim kierunku pójdzie autorka. Po dzisiejszej nocy już wiem - ale jakoś tak mam mieszane uczucia. Jak zwykle u Puzyńskiej intryga kryminalna jest mocno zawikłana, właściwie tym razem są dwa wątki kryminalne nieco się ze sobą zazębiające. Jeden jak dla mnie kompletnie niewiarygodny (satanistyczne bajania?), drugi sensowniejszy, bo...