Przeczytane w jeden dzień, w podróży i w sumie sama powieść to ksiazka drogi głównego bohatera - dosłownie i w przenośni. Jego droga od urodzenia do dorosłości, jego wybory i błędy, poszukiwanie siebie, swoich korzeni i tozsamosci. I faktyczna droga-przygoda, droga z miejsca na miejsce. Mocna, naturalistyczna, dosłowna. Na pewno sięgnę po więcej tej autorki.

Przeczytane w jeden dzień, w podróży i w sumie sama powieść to ksiazka drogi głównego bohatera - dosłownie i w przenośni. Jego droga od urodzenia do dorosłości, jego wybory i błędy, poszukiwanie siebie, swoich korzeni i tozsamosci. I faktyczna droga-przygoda, droga z miejsca na miejsce. Mocna, naturalistyczna, dosłowna. Na pewno sięgnę po więcej tej autorki.

Bajka dla dorosłych.

Bajka dla dorosłych.

Historia drogi chłopca ciekawi, ale od początku nie mam nadzei na happy end. Brutalizm postaci, ich wulgarność mnie przytłacza. Wcale nie chcę być razem z bohaterem tam gdzie on, raczej uciekłbym jak najdalej.

Po zakończeniu książki chce się wyć...z bólu i smutku.

Historia drogi chłopca ciekawi, ale od początku nie mam nadzei na happy end. Brutalizm postaci, ich wulgarność mnie przytłacza. Wcale nie chcę być razem z bohaterem tam gdzie on, raczej uciekłbym jak najdalej.

Po zakończeniu książki chce się wyć...z bólu i smutku.

Już po pierwszych słowach, mimo niewielkiej objętości, wiadomo, że to świetna lektura. Historia wędrówki w poszukiwaniu własnej drogi jest tak mocna, pełna bólu, że momentami można ten ból współodczuwać. To nie jest książka dla wszystkich, epatuje brutalizmem, drastycznymi opisami, a zarazem jest to piękna opowieść o nadziei i potrzebie miłości.

Już po pierwszych słowach, mimo niewielkiej objętości, wiadomo, że to świetna lektura. Historia wędrówki w poszukiwaniu własnej drogi jest tak mocna, pełna bólu, że momentami można ten ból współodczuwać. To nie jest książka dla wszystkich, epatuje brutalizmem, drastycznymi opisami, a zarazem jest to piękna opowieść o nadziei i potrzebie miłości.

Myślę sobie, już nie chcę słuchać, oglądać więcej historii, opowieści, ludzkich dramatów, nieszczęść i rozczarowań, ale....pani w księgarni Pod Globusem mówi: musi pan to przeczytać, a ja jej ufam. Ma rację. Skończyłem o 4 nad ranem. Bolało. Musiałem otworzyć butelkę wina i wypłakać historię Nomiego. Coś pięknego w niej było. Mojego?

Myślę sobie, już nie chcę słuchać, oglądać więcej historii, opowieści, ludzkich dramatów, nieszczęść i rozczarowań, ale....pani w księgarni Pod Globusem mówi: musi pan to przeczytać, a ja jej ufam. Ma rację. Skończyłem o 4 nad ranem. Bolało. Musiałem otworzyć butelkę wina i wypłakać historię Nomiego. Coś pięknego w niej było. Mojego?

Duch Jeziora i jezioro, które jest skażone i wywołuje wysypkę na skórze i drapiesz się wiecznie po rękach. Każdy w tej wiosce się drapie, bo skóra swędzi. Swędzi i życie, które jest beznadziejne, bez przyszłości, bez niczego. Przyszłość to pustka.
Mieszkańcy wioski nad jeziorem mają swoje wierzenia - Duch Jeziora zabiera ciała i dusze ludzi, którzy umarli. Kładzie się ich na łódkę i odpycha od brzegu. Zwłokami karmi się wody tego okropnego, skażonego jeziora. A potem chłopy idą popijać bimber, czy cokolwiek, wracają do domów i w czterech ścianach wyrzucają swoją złość i frustrację na bliskich. Dziadek tak bije babkę - co widzi Nanu. Oni go wychowują, bo matka chyba była, ale go zostawiła. A może jest i przyjedzie po niego, ale potem? Nanu nie zna prawdy o niej. Coś mu pamięć podpowiada, trzy trójkąty i włosy nad nimi i ciepły głos, kobiecy... ale to ni jawa, ni mrzonka, ni tylko marzenie... Nanu żyje tu, koło babki i dziadka i czuje się jakoś ... poza tym. Poza tym miejscem i poza tymi ludźmi.
A gdy zostaje sam, bo Duch Jeziora zabiera mu dziadków, podejmuje decyzję o samodzielności poza tą wioską. Wyrusza w poszukiwaniu matki...

w Tej powieść jest ból, strach i łzy.
Pęcznieje od samotności, od wiecznie drgających pragnień bohaterów i o próbie zycia. To powieść o poszukiwaniu i siebie i życia, tego właściwego i wygodnego. To poszukiwanie radości i swobody i miłości jednocześnie.

Czytasz i od samego początku, choć swędzi cię skóra od tego, choć drapiesz przedramiona, czytasz. Czytasz, bo ciekawość koi ową wysypkę. Czytasz, bo JEZIORO to lek na Ciebie

Duch Jeziora i jezioro, które jest skażone i wywołuje wysypkę na skórze i drapiesz się wiecznie po rękach. Każdy w tej wiosce się drapie, bo skóra swędzi. Swędzi i życie, które jest beznadziejne, bez przyszłości, bez niczego. Przyszłość to pustka.
Mieszkańcy wioski nad jeziorem mają swoje wierzenia - Duch Jeziora zabiera ciała i dusze ludzi, którzy umarli. Kładzie się ich...

Taki trochę postradziecki topos dowolnego miejsca w Centralnej Azji. Bród, smród, barbarzyństwo i samowola żołdaków brutalizujących mieszkańców urabiających się po łokcie w zakładzie przemysłowym, by wrócić potem do swojej skażonej wyziewami wioski; w tle katastrofa ekologiczna nawiązująca do losu Jeziora Aralskiego oraz znienacka radykalizujących się muzułmanów. Dobrze napisana, można ją przyłożyć do wielu postsocjalistycznych miejsc, bo podobną grozę i zniszczenie socjalizm niesie gdziekolwiek się pojawi, choć tu już przedstawiony w fazie porewolucyjnego marazmu i rozkładu.

Taki trochę postradziecki topos dowolnego miejsca w Centralnej Azji. Bród, smród, barbarzyństwo i samowola żołdaków brutalizujących mieszkańców urabiających się po łokcie w zakładzie przemysłowym, by wrócić potem do swojej skażonej wyziewami wioski; w tle katastrofa ekologiczna nawiązująca do losu Jeziora Aralskiego oraz znienacka radykalizujących się muzułmanów. Dobrze...

Powieść trochę smutna, zarówno losy bohatera i umęczonej przyrody są przejmujące i mroczne. Wszystko wysycha i umiera. Nami pomimo tego, swym spokojem i wytrwałościa, zwalcza kolejne życiowe przeszkody, szukając matki i swojego miejsca w życiu.

Powieść trochę smutna, zarówno losy bohatera i umęczonej przyrody są przejmujące i mroczne. Wszystko wysycha i umiera. Nami pomimo tego, swym spokojem i wytrwałościa, zwalcza kolejne życiowe przeszkody, szukając matki i swojego miejsca w życiu.

Nami porzucony przez matkę wychowywany przez babkę, po jej śmierci zostaje sam; wyrusza w podróż w poszukiwaniu lepszego miejsca. Świat nie jest dla niego przychylny. Rosjanie i miejscowi. Kolonizatorzy i skolonizowani. Ci pierwsi niszczą przyrodę, jezioro. Niczego dobrego nie można się po nich spodziewać. Żyją w osobnym osiedlu, którego cień, dzień i noc, pada na osadę miejscowych. Ci drudzy żyją w stuporcie, obojętności na to. Nie reagują, nie protestują. Degrengolada, pijaństwo, brak perspektyw, zanieczyszczenie środowiska. Sprzeczność między głoszonymi ideami a rzeczywistością. Bezmyślna, totalna grabież i niszczenie środowiska naturalnego.

“Jezioro” to powieść drogi, inicjacji, dojrzewania i dorastania, ale również opowieść o zmianach, jakie czynią ludzie wokół siebie, w przyrodzie, o codziennym życiu pozbawionym perspektyw, nadziei, wykorzenionym z tradycji przodków, pozbawionym oparcia w pracy, kulturze, społeczności, rodzinie. A Duch Jeziora, który gniewa się na ludzi, wprowadza elementy realizmu magicznego.

"Pył jest wszędzie, unosi się z każdej strony. Osiada na gałęziach drzew, na źdźbłach trawy, na pancerzykach chrząszczy, na śluzówkach Namiego i na jego rękach. Przez dziurki od sznurówek wsypuje mu się do butów."

W tej dystopijnej, apokaliptycznej rzeczywistości jest jeszcze drugi bohater - tytułowe Jezioro.

Ono jest początkiem i końcem istnienia, życiodajnym źródłem i śmiercionośnym końcem; jego bezmyślna eksploatacja stanowi przyczynek do degrengolady tubylców i kolonizatorów. Nami, jak Mały Książę, wyrusza w poszukiwaniu tego, co jest dla niego ważne, jego podróż kończy się tam, skąd wyszedł.

Poruszająca historia losu chłopca z Boros, rybackiej osady pośrodku niczego, gdzieś na końcu świata oraz Jeziora wykracza o wiele dalej niż poza prostą analogię do losów Jeziora Aralskiego. Ma uniwersalny, paraboliczny wymiar, a nawiązanie do Saint Exupery`ego jest tylko jednym z kilku, jakie można w niej dostrzec.

Nami porzucony przez matkę wychowywany przez babkę, po jej śmierci zostaje sam; wyrusza w podróż w poszukiwaniu lepszego miejsca. Świat nie jest dla niego przychylny. Rosjanie i miejscowi. Kolonizatorzy i skolonizowani. Ci pierwsi niszczą przyrodę, jezioro. Niczego dobrego nie można się po nich spodziewać. Żyją w osobnym osiedlu, którego cień, dzień i noc, pada na osadę...

Stała na półce kilka lat, nie pamiętam kiedy i z jakiego powodu ją kupiłam. Takie smutne historie czasami też się trafiają. Jedna z tych książek, które trzeba przetrawić. Z czasem przyjdzie refleksja o tym co naprawdę niosła.

Stała na półce kilka lat, nie pamiętam kiedy i z jakiego powodu ją kupiłam. Takie smutne historie czasami też się trafiają. Jedna z tych książek, które trzeba przetrawić. Z czasem przyjdzie refleksja o tym co naprawdę niosła.