Mglista, bezimienna, dystopijna rzeczywistość, która wbrew pozorom nie wydaje się szczególnie nierealistyczna. Leków mało, krwi dużo, krzyki, rozpacz - bez względu na szerokość geograficzną i czas brzmi to tak samo. Dwójka bohaterów Mona i Adam. Pielęgniarka i ciężko ranny żołnierz. Jednak autorka nie koncentruje się tylko na ich wzajemnej relacji. Jej małżeństwo, wspólnota wieku między jej synem a żołnierzem otwierają nowe wątki. Wywodzą się z różnych światów, są w różnym wieku, ale poczucie niespełnienia splata ich opowieść w jeden obraz.

Z jednej strony to historia męskiej, brutalnej dominacji nad ludźmi, światem, a z drugiej pełne smutnych refleksji, osamotnienia obrazy z życia współczesnego, czy dawno przebrzmiałego uwikłanego w kontekst kulturowy, obyczajowy, religijny, w którym dostrzec można dążenie do odnalezienia swojej tożsamości, miejsca w świecie. Mimo mrocznej tematyki wciąga i pozwala odnaleźć jakieś skrawki naszej rzeczywistości.

Dobra autorka nie potrzebuje dużo miejsca, w małej przestrzeni może opowiedzieć precyzyjnie, oszczędnie historię, która nie tylko za względu na swoja metaforykę, niedopowiedzenia będzie stanowiła wyzwanie. Nie da się jej szybko przeczytać, poza tym zapada w pamięć i zostaje na dłużej. Po świetnym “Jeziorze” to drugie moje spotkanie z autorką. Może nie tak bardzo udane i pełne zachwytów, ale na pewno wartościowe. O czym jest ta książka? Podobnie jak w przypadku “Jeziora” po jakimś czasie trudno opowiedzieć fabułę. Ale nie zmienia to faktu, że na pytanie: czy warto przeczytać? Odpowiem, że tak.

Mglista, bezimienna, dystopijna rzeczywistość, która wbrew pozorom nie wydaje się szczególnie nierealistyczna. Leków mało, krwi dużo, krzyki, rozpacz - bez względu na szerokość geograficzną i czas brzmi to tak samo. Dwójka bohaterów Mona i Adam. Pielęgniarka i ciężko ranny żołnierz. Jednak autorka nie koncentruje się tylko na ich wzajemnej relacji. Jej małżeństwo, wspólnota...

Mona to kobieta, która żyła w otwartym i wolnym kraju. Wybucha wojna, która zmusza ją do zakrywania włosów i chodzenia po ulicy z opiekunem, bo inaczej zostanie zgłoszona na policję pilnującą obyczajowości.

W domu mąż mimo utraty pracy i nicnierobienia, czeka, aż żona przyjdzie z dyżuru i posprząta rozgniecionego przez niego robaka na podłodze, bo on nie może tego zrobić ze względu na wyznawane poglądy. Syn traktujący matkę jak rzecz, jak zło konieczne kompletnie bez szacunku do swojej rodzicielki.

W swoich opiniach o książkach staram się nie zdradzać fabuły, jednak tym razem musiałam zrobić wyjątek, gdyż wszystko we mnie zawrzało po przeczytaniu Bellovy.

Mamy tutaj nieokreślone miejsce i czas, ale nie jest to problemem dla pełnego zgłębienia tematyki przedstawionej przez autorkę. Mierzymy się tutaj z bardzo ascetyczną w słowa i formę literaturą, która wywiera na czytelniku ogromne wrażenie.

Gęsta i mroczna atmosfera, wszechobecna przemoc, konflikt zbrojny przywracający dyktaturę i dominację ortodoksyjnej religii, a w tym wszystkim kobieta, która nie godzi się na bycie podnóżkiem, chce miłości, szacunku i wsparcia. Opiekując się w szpitalu ofiarami wojny, na własnej skórze odczuwa jej reperkusje i bezsens umierania.

Świetna, ale jednocześnie bardzo przykra w odbiorze.

Gorąco polecam

Mona to kobieta, która żyła w otwartym i wolnym kraju. Wybucha wojna, która zmusza ją do zakrywania włosów i chodzenia po ulicy z opiekunem, bo inaczej zostanie zgłoszona na policję pilnującą obyczajowości.

W domu mąż mimo utraty pracy i nicnierobienia, czeka, aż żona przyjdzie z dyżuru i posprząta rozgniecionego przez niego robaka na podłodze, bo on nie może tego zrobić...

#biancabellova zabrała mnie w niesamowitą podróż, dosyć surową, kamienistą, gdzie nie czułam się komfortowo. Jednocześnie bardzo chciałam udowodnić sobie, że wytrwam do końca, że się nie poddam.

Znowu jest to krótka forma, gdzie ilość opisów jest znikoma. Główna bohaterka - Mona - dziewczynka, matka, żona, pielęgniarka. Obserwujemy ją na wszystkich etapach jej życia. Ona odkrywa przed nami swoje obawy, potrzeby, bóle, nadzieje, namiętności.

Mona pracuje w szpitalu do którego trafia ciężko ranny Adam. Robi wszystko by chłopak przeżył, ale czy robi tylko czy aż tyle? Dlaczego tak jej na nim zależy? I skąd w niej biorą się te wszystkie uczucia: namiętność, żądza, złość, smutek? I kiedy ratowanie czyjegoś życia zamienia się w ratowanie samej siebie?

Jak dla dla mnie jest to doskonała książka, w której nie potrzeba zbyt wielu opisów. Autorka tworzy świat, który jest wystarczający, w którym niczego nie brakuje, w którym nic nie jest czytelnikowi podstawiane pod nos jednocześnie nie jest na tyle zawiłe, żebyśmy czegoś nie zrozumieli. Krótka forma, która wciąż mnie zaskakuje jest ogromnym plusem tej historii. Nic nie jest przeciągnięte, nie ma chwili wytchnienia...

#biancabellova zabrała mnie w niesamowitą podróż, dosyć surową, kamienistą, gdzie nie czułam się komfortowo. Jednocześnie bardzo chciałam udowodnić sobie, że wytrwam do końca, że się nie poddam.

Znowu jest to krótka forma, gdzie ilość opisów jest znikoma. Główna bohaterka - Mona - dziewczynka, matka, żona, pielęgniarka. Obserwujemy ją na wszystkich etapach jej życia. Ona...

Bellova urzekła mnie już "Jeziorem". Z "Moną" było podobnie.
W obu książkach tej czeskiej pisarki rzeczywistość jest nieprzyjazna, oparta na przemocy. Przedstawiony świat jest niespokojny, trochę tajemniczy, budzący poczucie zagubienia. Sytuuje się gdzieś na granicy realności i ludowych wierzeń. W "Monie", w największym uproszczeniu, Bellova przedstawia losy pielęgniarki, która szczególną troską otacza okaleczonego, młodego żołnierza. To spotkanie budzi w niej skrywaną kobiecość, wyzwala pewne wstydliwe namiętności. W "Monie" Eros tańczy z Tanatosem. Jest cieleśnie, tak na płaszczyźnie pewnej zmysłowości, seksualności jak i dosłownej fizyczności (okaleczone ciała). W tym niezidentyfikowanym miejscu i czasie, jakaś okrutna i niezidentyfikowana siła rozrasta się i zawłaszcza przestrzeń. Z jednej strony jest to wkradająca się do szpitala dżungla, z drugiej fanatyzm religijny wprowadzający dyktaturę, ograniczający swobodę i zagarniający coraz to szersze kręgi ludzkiego życia.

"Monę" można czytać na kilku poziomach, jako opowieść o zagrabianiu indywidualności, o kobiecej sile; można też patrzeć na nią jako na przypowieść o rosnącym fanatyzmie, o szaleństwie wkradającym się i zawłaszczającym kolejne sfery naszego życia. Można w "Monie" szukać odwiecznej walki młodości i starości, miłości i śmierci. 

Bellova urzekła mnie już "Jeziorem". Z "Moną" było podobnie.
W obu książkach tej czeskiej pisarki rzeczywistość jest nieprzyjazna, oparta na przemocy. Przedstawiony świat jest niespokojny, trochę tajemniczy, budzący poczucie zagubienia. Sytuuje się gdzieś na granicy realności i ludowych wierzeń. W "Monie", w największym uproszczeniu, Bellova przedstawia losy pielęgniarki,...

Kolejna bardzo dobra książka Bellovej.

Kolejna bardzo dobra książka Bellovej.

Rewelacja

Rewelacja

Bianca Bellová posiada niesłychane talent do tworzenia nieistniejących, lech niesłychanie możliwych światów. Tak było w przypadku Jeziora, gdzie akcja działa się w jakimś – być może postsowieckim – kraju, tak jest również w przypadku Mony. Może wydarzenia dzieją się gdzieś na wzór Bałkanów, a może w Azji, a może jeszcze gdzieś indziej. To nie ma znaczenia. To fantastycznie napisana powieść antywojenna.
[...]
całość:
https://www.speculatio.pl/mona/

Bianca Bellová posiada niesłychane talent do tworzenia nieistniejących, lech niesłychanie możliwych światów. Tak było w przypadku Jeziora, gdzie akcja działa się w jakimś – być może postsowieckim – kraju, tak jest również w przypadku Mony. Może wydarzenia dzieją się gdzieś na wzór Bałkanów, a może w Azji, a może jeszcze gdzieś indziej. To nie ma znaczenia. To fantastycznie...

Pięknie wydana, niewielkich rozmiarów gęsta opowieść. Niezwykle aktualna w kontekście ostatnich wydarzeń w naszym kraju. Nieokreślone miejsce i czas. Mona jest kobietą, żoną, matką, pielęgniarką w szpitalu, opiekuje się mężczyznami, którzy ucierpieli w wyniku działań wojennych. Wśród nich jest Adam - młody żołnierz po amputacji nogi. Życie głównej bohaterki poznajemy z dwóch perspektyw. Pierwsza dotyczy jej obecnego życia. Druga to dzieciństwo i młodość - świat, którego już nie ma. Nie ma rodziców, którzy nagle zniknęli, i babci, która z obawy o wnuczkę trzymała ją w kryjówce pod podłogą.

Mona ma męża i syna, obaj jej nie doceniają i nie dostrzegają. Żyje w świecie, w którym kobiety są zdominowane przez mężczyzn, religię i państwo. Ona się na to nie zgadza, pragnie czegoś więcej: prawdziwej miłości, zaspokojenia potrzeb i nie boi się tego szukać. Mona to napisana surowym językiem niezwykle uniwersalna opowieść o kobiecości, seksualności, zmysłowości, buncie, odwadze i potrzebie wolności.

Pięknie wydana, niewielkich rozmiarów gęsta opowieść. Niezwykle aktualna w kontekście ostatnich wydarzeń w naszym kraju. Nieokreślone miejsce i czas. Mona jest kobietą, żoną, matką, pielęgniarką w szpitalu, opiekuje się mężczyznami, którzy ucierpieli w wyniku działań wojennych. Wśród nich jest Adam - młody żołnierz po amputacji nogi. Życie głównej bohaterki poznajemy z...

Nie zgodzę się, że jest to książka o cierpieniu Mony, czy kobiet w ogóle, bo są też Hani Adam, Dang, Salak, Kamil. To książka o cierpieniu, które, rodzą wojny, przemoc, ksenofobia, nietolerancja, hipokryzja, czy ortodoksja. 100 stron. Warto.

Nie zgodzę się, że jest to książka o cierpieniu Mony, czy kobiet w ogóle, bo są też Hani Adam, Dang, Salak, Kamil. To książka o cierpieniu, które, rodzą wojny, przemoc, ksenofobia, nietolerancja, hipokryzja, czy ortodoksja. 100 stron. Warto.

31/2021 (E),DKK (IV 2021)

31/2021 (E),DKK (IV 2021)