Lola mnie zaskoczyła.

Lola to nie rozkapryszona dziewczyna, która chciała popełnić samobójstwo.
Lola to nie tylko roszczeniowa nastolatka.

Lola pomaga, ale potrafi też zajść za skórę. Lola kocha, albo nienawidzi. Lola jest skryta, ale i nie jest. Ona ucieka, choć tak bardzo by chciała zostać. Jest pełna życia, ale też całkowicie nie obecna. Lola chcę być nikim, a zarazem chcę coś znaczyć.

Chciałoby się powiedzieć, że Lola to styl życia... I właściwie dla pewnej maturzystki to rzeczywiście jest styl życia.

Lola to border-line.
Czyli Lola to tysiąc różnych emocji na raz.

A my te emocje odczuwamy wraz z nią, kiedy odkrywamy jej wspomnienia. Jej obawy i utrapienia. Przestajemy myśleć w kategorii "gówniary", która nie docenia tego, że miała dobry dom i rodzinę, a wybrała Młodzieżowy Ośrodek Wychowawczy. Co to właściwie oznacza, dobry dom? Czy to jakiś wyznacznik?
A opieka w MOW, której powierzamy nasze dziecko? A rówieśnicy? Gdzie jest zagrożenie? Komu ufać? Kto zaopiekuje się naszym dzieckiem najlepiej?
Odpowiedź jest prosta - my sami. Może i nie ma tego w powieści wprost, ale dobrze wiem że to właśnie wychowanie w domu przede wszystkim zawiniło. To zapominanie o potrzebach własnej córki, nie zauważanie jej i nie akceptowanie sprawiło, że szukała sposobu by zostać w końcu dostrzeżoną, aż finalnie postanowiła zniknąć. Tylko, że nikt o nią nie zawalczył. A powinien.

Lola opowiada nam wszystko. I cierpimy. Przeżywamy. Czujemy to! A co to oznacza? Przede wszystkim, że autorka spisała się na medal. Nie doczytałam, co zainspirowało Panią Aleksandrę do napisania takiej powieści - ale jak na debiut, to na prawdę jest świetna książka. Nie tylko daje do myślenia. Nie tylko zaczynamy współczuć i postrzegać inaczej osoby, które cierpią na choroby psychiczne.

Przede wszystkim dostrzegamy w sobie takie pierwiastki Loli. Niektóre jej myśli. Niektóre jej emocje.

My też nosimy maski.
My też czasami nienawidzimy, a innym razem kochamy.
My też czegoś chcemy od życia i do tego dążymy, a momentami mamy dosyć.
Chcemy towarzystwa, ale uwielbiamy samotność. Albo panicznie boimy się bycia samemu, ale nie pozwalamy nikomu do siebie dotrzeć.

Niby prosta w odbiorze, a jednak skomplikowana.
Niby pełna znaków zapytania, a jednak Lola przedstawia nam wszystko jak na tacy. Cały swój bagaż doświadczeń, cały wachlarz emocji.

KIM JEST LOLA? Kim się stała?

Lola mnie zaskoczyła.

Lola to nie rozkapryszona dziewczyna, która chciała popełnić samobójstwo.
Lola to nie tylko roszczeniowa nastolatka.

Lola pomaga, ale potrafi też zajść za skórę. Lola kocha, albo nienawidzi. Lola jest skryta, ale i nie jest. Ona ucieka, choć tak bardzo by chciała zostać. Jest pełna życia, ale też całkowicie nie obecna. Lola chcę być nikim, a...