„Trzeba leźć smokowi w paszczę, jeśli mamy potrząsnąć tym bagienkiem.”

Byłam ostrzegana przed lekturą, że mogę z lekka się wynudzić, że w tomie drugim akcja zwalnia, zresztą jak widać po ocenach, jest to najsłabsza część cyklu. Nie da się ukryć, że nie jest tak dobra jak pierwszy tom, ale dla mnie tylko odrobinę. I tak daję dziewiątkę, bo pomimo iż miejscami było wszystko przeciągnięte, to czytało mi się genialnie i z chęcią brałam książkę w ręce, żeby dowiedzieć się co będzie dalej.

Każdy z bohaterów w tym tomie przemierza swoją drogę, każdy musi się zmierzyć ze światem, ludźmi, magią i ze swoimi słabościami. Dokąd ich to doprowadzi?

O ile w tomie poprzednim Vuko był postacią, która zawładnęła opowieścią i była najbardziej interesująca, tak tutaj jak dla mnie na prowadzenie wysunął się Filar, syn Oszczepnika. Z zaciekawieniem śledziłam jego wędrówkę, jego relacje z Brusem, całość wydarzeń pochłonęła mnie i wciąż zachodzę w głowę, jaką naprawdę rolę w tej historii odegra i jakie będzie jego przeznaczenie. Oczywiście nie umniejszam tutaj Vuko, który przeszedł zdecydowaną przemianę.

Momentami było zbyt dużo magicznych dziwactw. Myślałam sobie, że wszystko jest nieźle naciągane, ale i tak się wciągnęłam. Udało mi się zdecydowanie bardziej poznać świat, relacje jakie panują między ludźmi, całą otoczkę, chyba właśnie dzięki tej przydługiej wędrówce. A dwa ostatnie rozdziały pozamiatały i dały mi zapowiedź czegoś naprawdę mocnego, nie mogę się już doczekać.

„Trzeba leźć smokowi w paszczę, jeśli mamy potrząsnąć tym bagienkiem.”

Byłam ostrzegana przed lekturą, że mogę z lekka się wynudzić, że w tomie drugim akcja zwalnia, zresztą jak widać po ocenach, jest to najsłabsza część cyklu. Nie da się ukryć, że nie jest tak dobra jak pierwszy tom, ale dla mnie tylko odrobinę. I tak daję dziewiątkę, bo pomimo iż miejscami było wszystko...