Nie lubię, gdy ludzie lub rzeczy udają coś, czym nie są, a ogólnie pojęta sztuczność jest dla mnie jedną z najgorszych możliwych cech. Dlaczego o tym piszę? Bo "Accelerando" Charlesa Strossa roztoczyło przede mną wizję ludzkości hołdującej posthumanizmowi, w której technologia rozwiązuje odwiecznie towarzyszące człowiekowi problemy, jak choćby choroba, starość czy nawet śmierć. Wizja o tyleż cudowna, co kompletnie fałszywa. Myślałby kto, że wraz z tak ogromnym rozwojem nauki i techniki, zmieni się też ludzka kultura, normy etyczne, sposób zachowywania się. Niestety, Stross serwuje nam bohaterów prymitywnych, ograniczonych, myślących wiecznie o seksie czy pustych rozrywkach.

W międzyczasie jak z kapelusza autor wtrąca do tego (nie wiem po co) różne wyznania religijne, w wyniku czego jedna z głównych bohaterek przyjmuje sunnicki szariat, a potem dziwi się, jak jakiś imam próbuje ingerować w jej życie rodzinne. Biorąc pod uwagę, że ta sama bohaterka jest członkiem wyprawy, której celem jest pierwsze spotkanie obcej rasy w kosmosie, "statek" kosmiczny ma formę bryły nanokomputerów wielkości puszki coli, a załoga to tak naprawdę neuronowe symulacje transferów osobowości, to te wszystkie typowo ziemskie problemy jak przestrzeganie religii pasują tutaj jak wół do karety.

Jak autor zdołał połączyć tak świetne pomysły naukowe z nieciekawymi postaciami, prymitywnymi zachowaniami i kompletnym brakiem jakiegokolwiek rozwoju na gruncie czy to indywidualnym, czy społecznym, jest poza moją zdolnością pojmowania. Jeśli "Accelerando" próbuje śpiewać pieśń przyszłości, to jest to wyjątkowo fałszywe rzępolenie. Przyznaję uczciwie, że nie doczytałam książki do końca, z malejącym zapałem dotarłam do połowy powieści, a potem już tylko kartkowałam z mieszanką nudy i irytacji. A szkoda, bo niektóre z idei przedstawionych przez autora, jak np. zakończenie ery gospodarki jaką znamy obecnie i tego konsekwencje, byłyby warte dalszego rozwinięcia. Ja jednak do lektury "Accelerando" wracać już nie zamierzam.

Nie lubię, gdy ludzie lub rzeczy udają coś, czym nie są, a ogólnie pojęta sztuczność jest dla mnie jedną z najgorszych możliwych cech. Dlaczego o tym piszę? Bo "Accelerando" Charlesa Strossa roztoczyło przede mną wizję ludzkości hołdującej posthumanizmowi, w której technologia rozwiązuje odwiecznie towarzyszące człowiekowi problemy, jak choćby choroba, starość czy nawet...