Przyznam, że Zapisane w wodzie jest książką zupełnie inną niż Dziewczyna z pociągu, ale nie zawsze inne znaczy lepsze. W tym przypadku widać, że styl autorki ewoluował, że od publikacji debiutu zdążyła się czegoś nauczyć. Ale czy będzie to wystarczające dla bardziej wymagających czytelników? Czy rzeczywiście będzie w stanie olśnić wszystkich swoją fabułą i bohaterami? Mnie nie zachwyciła, ale liczę na to, że z książki na książkę coraz bardziej będzie się rozwijać, poszerzać horyzonty i tworzyć skomplikowane historie.

Topielisko, w którym Hawkins osadziła swoją fabułę, jest miejscem magicznym i bardzo mrocznym ze względu na swoją przeszłość i egzekucje dokonywane na czarownicach. Autorka w umiejętny sposób kreuje to miejsce tak, aby nadal odczuwalna była aura tajemniczości, aby czytelnikowi towarzyszyła niepewność i żeby ciągle zastanawiał się w jakim stopniu aktualne tragedie mają odniesienie do przeszłości tego miejsca. Umiejscawiając kolejne zgony w tym samym obszarze i nadając im niewyjaśniony wydźwięk, Hawkins dodatkowo podbija charakter okolicy, tworzy klimat, którego niejeden autor by jej pozazdrościł.
Autorka ograniczyła się do małego miasteczka i niewielkiej społeczności, wśród której doszukujemy się osób powiązanych ze śmiercią Nel i wcześniejszą Kate. Okazuje się, że fabuła jest wielowątkowa, więc dojście do wyjaśnienia tych wydarzeń nie jest takie łatwe, jak się wydawało na początku. Połączona została przeszłość, przyszłość, wkradły się też niesnaski poszczególnych bohaterów, co tworzy masę zawiłości, jednak większość z nich jest przewidywalna. Mam wrażenie, że właśnie ta wielowątkowość i próba dodatkowego ubarwienia tej historii nie wyszła autorce. Momentami fabuła dłuży się w nieskończoność, a czytelnik wydaje się tkwić przez pół książki w jednym miejscu, bo mimo że pojawiają się nowe poszlaki, nowe wskazówki, to jednak w żaden sposób nie doprowadzają do rozwiązania tajemniczych śmierci. Da się zauważyć, że cała historia toczy się tak, jak Hawkins sobie to zaplanowała, przez co niektóre sytuacje tracą na rzeczywistości – przejawia się to już w zachowaniu bohaterów, ale najbardziej widoczne jest w sposobie pracy policji, która śledztwo zaczyna tak jakby od końca (zupełnie dla mnie nie zrozumiałe), zamiast poszukać odpowiedzi na podstawowe pytania.

Sam narrator też pozostawia wiele do życzenia i wydawał mi się najbardziej drażniącym elementem tej książki. Oczekiwałam od niego czegoś innego, większej jednorodności, tego, że książka przez znaczną większość będzie prowadzona w ten sam sposób. Tymczasem tutaj pojawia się narrator pierwszoosobowy, z którym do czynienia mamy głównie w pierwszej części książki, gdzie rozdziały poprowadzone są bardziej na zasadzie pamiętnika czy gonitwy myśli poszczególnych bohaterów. Pojawia się narrator trzecioosobowy. Czasami zwraca się on bezpośrednio do czytelnika. W tej kwestii panuje totalny chaos, który mnie rozpraszał w czytaniu i w próbie wciągnięcia się w fabułę.

Pomysł Hawkins na stworzenie takiej historii wydaje się trafiony w punkt, jednak dla mnie czegoś nadal brakuje w jej książce. Poza tym, że była niepotrzebnie rozwleczona, że postaci były marionetkami w jej rękach, to jeszcze dodatkowo wdarło się do niej trochę błędów logicznych. Klimat powieści ratuje ją i sprawia, że Zapisane w wodzie jest lepsze od Dziewczyny z pociągu, ale tak jak debiut był słaby, tak ta książka jest po prostu przeciętna.

Przyznam, że Zapisane w wodzie jest książką zupełnie inną niż Dziewczyna z pociągu, ale nie zawsze inne znaczy lepsze. W tym przypadku widać, że styl autorki ewoluował, że od publikacji debiutu zdążyła się czegoś nauczyć. Ale czy będzie to wystarczające dla bardziej wymagających czytelników? Czy rzeczywiście będzie w stanie olśnić wszystkich swoją fabułą i bohaterami? Mnie...